Ik doe het zo: Per hoofdstuk uitdraaien. Ontdekken dat ik fouten over het hoofd heb gezien. Corrigeren. Nogmaals uitdraaien. Hoofdstuk aan de proeflezer geven. Nadat de proeflezer met zijn vervelende !@#$ rode stift alles ontsierd heeft, nog een keer lezen, verbeteren en wederom uitdraaien. Weer aan proeflezer geven met de opmerking dat ik niet al zijn aanbevelingen behartigt heb. Nog een keer fouten, die de proeflezer wel vond eruit halen en nogmaals uitdraaien. In de klapper met dat hoofdstuk en als een goede wijn laten rijpen. Als alle hoofdstukken door genoemde procedures zijn gegaan, lees ik het geheel in een stuk door. Constateer hier en daar nog een foutje. Draai alles nog een keer uit en vraag de proeflezer het complete manuscript te lezen. Vervolgens laten drukken en de proeflezer de schuld geven als er nog fouten zijn blijven staan. :-)

Word-documentje, heel verhaal. Anders krijg je commentaar op dingen die nog in de planning staan (als je goede proeflezers hebt tenminste) en da's zonde van jullie tijd. Verder is het voor de lezers ook klote als ze er net lekker inzitten en het is afgelopen en ze drie maanden moeten wachten op het volgende hoofdstuk. Ze zijn dan ook uit het verhaal waardoor inconsistenties niet gezien worden en daar heb je ook proeflezers voor nodig. Uiteindelijk lezen de gewone lezers het boek ook in z'n geheel.

Ik gaf het helemaal. Per hoofdstuk is voor dat boek niet handig, het is in totaal maar 37000 woorden.

Je kunt ook bij elkaar gaan zitten en een stuk tekst voorlezen aan een luisteraar of laten voorlezen door een luisteraar. Mijn ervaring is dat je er dan direct en feilloos een hele hoop niet-werkende formuleringen en informatie uit haalt. Zin na zin, woord na woord gaat naar de Filistijnen. Daar moet je wel tegen kunnen en je moet alternatieven hebben tot verbetering. Het voordeel is dat je direct weet hoe een tekst binnenkomt bij een 'consument'.

Ik print het altijd voor ze, vaak nog een kleine korte inleiding per brief of aan het begin met kleine toelichting wat ik in het bijzonder wil weten (vinden ze altijd fijn). Bijvoorbeeld: of de symboliek wel aankomt (want anders kun je hem net zo goed schrappen), of spelling, of of het wel realistisch genoeg is.... Enfin: je snapt het idee. Meestal krijg ik het dan na twee/drie weken terug, met exact wat ik wil horen, plus een hoop dingen waar ik niet om heb gevraagd, maar wat meestal wel waar is... Zelf voorlezen doe ik nooit, dan geef ik al mijn interpretatie mee aan de lezer, maar de lezer moet zelf bij mijn interpretatie kunnen komen, zonder mijn hulp, anders is het een slecht verhaal. (vind ik)

Ik mail mijn proeflezers telkens een hoofdstuk en krijg dat dan terug met ingevoegde opmerkingen. Mijn ouders krijgen wel een geprinte versie, die zijn nog niet zo gedigitaliseerd. Maar die hebben eerlijk gezegd nooit opmerkingen. Alleen 'wat goed' en 'wanneer krijgen we weer een nieuw hoofdstuk'. :rolleyes:

En hoe zijn jullie aan jullie proeflezers gekomen? Ik ben er nu naar op zoek, maar wil eigenlijk mijn ouders en vrienden niet vragen. Ik denk dat zij mijn manier van denken zo goed kennen dat ze mijn ongeschreven regels zelf aan vullen.

Ik heb twee proeflezers via fora leren kennen (mensen die ik al jaren ken via die fora en ook in het echt heb ontmoet zodat ik weet wat voor vlees ik in de kuip heb); verder mijn zus, die redacteur van beroep is (van zakelijke teksten weliswaar).

Mijn ervaring is dat mensen het over het algemeen leuk vinden om als proeflezer gevraagd te worden. Het is toch een blijk van vertrouwen. Misschien kan je het iets verder weg zoeken dan je directe omgeving. Een leraar of een leesgroep? Ik ben heel blij met mijn belangrijkste proeflezer, hij is schrijver, heeft Nederlands gestudeerd en geeft goede feedback. Bedenk ook van te voren wat je van je proeflezer wilt weten. Gaat het je vooral om de spelling, of bijv om de geloofwaardigheid van je verhaal? Marriejeanne, jouw methode lijkt me mooi, maar ook heel spannend.

Ik vond mijn proeflezers (tot nu toe 3 serieuze) op de proefleesclub van SO. En 2 niet-serieuze eentje op school en de andere is m'n jongste broertje. Ook al denk ik niet dat zij er veel van zullen zeggen maar dat maakt me niet veel uit :)

Voor mijn boek Lot had ik twee proeflezers die de leeftijd hadden van de doelgroep. Een meisje van elf en één van twaalf (destijds). Deze had ik 'gevonden' doordat mijn vriendin een meisje kende in die leeftijdscategorie. Het andere meisje was een vrieindin van haar. Zelf kende ik niemand van die leeftijd. Kinderen vinden het speciaal om proeflezer te zijn, zeker als hety boek later wordt uitgegeven en zij de schrijver kennen. Voor volwassenen zal dit niet veel anders zijn. Wel is het handig om mensen te benaderen die enig verstand heb van datgene waarvan jij wilt waar ze op letten. Familie komt inderdaad vaak niet verder dan: 'Leuk verhaaltje.' Een andere proeflezer van mij heeft Nederlands gestudeerd en geeft les in rapporteren aan de universiteit Nederlands. Daarnaast liet ik het boek nog checken door andere mensen, want iedereen haalt er wat anders uit. Ik had het hele boek uitgeprint. Dat was dan ook maar zo'n 20.000 woorden. Kijk of je mensen in je omgeving hebt die wel willen lezen, of kijk via-via. Wil je specifieke mensen, bel die dan gewoon op, of mail ze of zo. Niet geschoten altijd mis, mensen willen meer dan je denkt.