er zijn 2 dingen die in me opkomen als ik dat lees, maar eerst moet je weten dat het normaal is dat je af en toe een kleine burn-out hebt. Ik heb dat op dit moment ook zo'n beetje... ik zit een beetje vast met mijn verhaallijn en heb er niet veel zin meer in. Geen probleem. Ik heb het schrijven een weekje opzij gelegt om mijn gedachten in alle rust te ordenen. de 2 dingen waar ik aan denk zijn faalangst en het feit dat je er tijd voor moet maken. Vooral dat tweede is moeilijk de dag van vandaag, maar niet onmogelijk. Heb je soms last van faalangst? ik kan me voorstellen dat dat je soms wat tegenhoudt om verder te bijten. Het tijd maken... tja dat is iets wat met de tijd wel komt neem ik aan? Ik kan nog niet echt uit ervaring spreken, maar bon... sta jezelf toe deze gevoelens te hebben, wordt ze gewaar en aanvaard ze, en dan kun je in alle rust eraan werken. ik hoop dat dit een beetje helpt, het kan natuurlijk dat ik de bal volledig missla, maar zo ervaar ik het voor mij in ieder geval :) groetjes

Discipline. Laat je niet afleiden. Neem je een tijd voor dat je schrijft, al is het maar een kwartier. En schrijf, maakt niet uit, wát. Maar neem wel een onderwerp in gedachten. En werk daaraan. Een week. Kijk dan wat er uit is gekomen.

Probeer er een beetje in te komen met doorlezen en corrigeren van wat je al had. Je niet voornemen om duizend woorden te gaan schrijven, maar een beetje lezen, schrappen en corrigeren. Soms vlot het dan weer. Succes, Marria

Gewoon gaan zitten en beginnen. Inderdaad lezen wat je al geschreven had, dan rol je er weer in. Geen inspiratie zonder transpiratie. Zet hem op!

-

Katana

eerst moet je weten dat het normaal is dat je af en toe een kleine burn-out hebt.

Mijn haren gaan recht overeind staan bij zo'n opmerking, sorry dat ik even van het onderwerp afwijk. Ten eerste is het niet 'normaal' om af en toe een burnout te hebben, ten tweede wordt er m.i. door veel mensen bij het kleinste beetje stress of tegenslag al 'burnout' geroepen. Een burnout is een verschrikkelijke ziekte, die je je ergste vijand niet toewenst. Het gaat nog twee of drie stappen verder dan 'overspannen'. Bij een burnout ben je geestelijk en lichamelijk nergens meer toe in staat. Je moet je dan zo ongeveer voorstellen dat je het niet meer kunt opbrengen om op één dag zowel een halfje wit te halen als een brief te posten. Ik spreek helaas uit bittere ervaring en wil mensen op het hart drukken wat voorzichtiger met zulke termen om te gaan, en tevens alles in het werk te stellen om niet werkelijk opgebrand te raken. Ik heb er bijna drie jaar over gedaan eer ik me wat beter ging voelen. @Anna: kan het misschien zijn dat juist die overvloed aan tijd en gelegenheid je inspiratie op stand nul zet? Ik werk altijd het best als een heel klein beetje onder tijdsdruk sta.

Eufdrie, ik ben zo blij met jouw reactie! Sorry jongens, ik ga even off-topic. Mijn man is nu al ruim ZES jaar burn-out en het is blijvend. Stress is een hormoon in de hersenen en kan daar beschadigingen aanrichten. Dat is bij hem dus gebeurd. Hij kan geen manuscript van mij meer lezen, om maar een van de dingen te noemen die niet meer gaan. Nogmaals Eufdrie, ben blij dat je dat gezegd hebt!!! Sorry Anna, het moest me even van het hart. En wat ik zei:" Geen inspiratie zonder transpiratie ". Daar blijf ik bij.

Ja, Eufdrie, in het moderne taalgebruik worden woorden vaak onzorgvuldig gebruikt. Helaas. Ik kan me zo ergeren aan het woord depressief dat te vaak wordt gebruikt. Een echte depressie komt namelijk in de buurt van jouw beschrijving en heeft niets te maken met twee midaagjes slap en verdrietig op de bank hangen. En dan lijkt me helemaal dat een burn-out bij scholieren nog niet normaal is. Anna: gewoon gaan zitten en schrijven. Niemand heeft ooit gezegd dat schrijven leuk is ;)

alsof we niet meer gewoon verdrietig, moe, uitgeblust, bekaf, het even niet meer zien zitten, een dip dag of een baal dag, een klote dag kunnen hebben. Alsof we altijd maar "happy" en "up to it" moeten zijn. Ook kinderen mogen zich tegenwoordig niet meer "vervelen". Het lijkt haast of deze verschijnselen niet meer geaccepteerd worden als iets dat heel gewoon is, zoals sterven en dood bij het leven hoort, zoals slapen en waken daarvan deel zin. Eufdrie, ik ken je niet, maar als ik een opinie mag uiten....ik ben het helemaal met je eens, maar misschien bedoelde Katana wel precies hetzelfde als wat ik nu schrijf en gebruikte zij het woord "burn out" omdat dit zo'n populair woord is geworden, waarvan men de oorspronkelijk betekenis bijna niet meer kent?

Sabarinde schrijft: "Alsof we altijd maar "happy" en "up to it" moeten zijn. Ook kinderen mogen zich tegenwoordig niet meer "vervelen". Het lijkt haast of deze verschijnselen niet meer geaccepteerd worden als iets dat heel gewoon is" Het wordt ons van verschillende kanten duidelijk gemaakt dat we 'happy' en 'up to it' moeten zijn, juist OMDAT we moeten presteren. Iets wat Anna nu ook van zichzelf verlangt. Waar komt dat nu vandaan? (We moeten ook al slank zijn. Manmanman, wat een eisen). Zelden wordt een boek of verhaal zo snel geschreven als het gelezen wordt. Dus: rustig blijven. Keulen en Rome zijn ook niet op één dag gebouwd. Ga maar gewoon lekker elke dag even typen, dat is óók zaaien. Op een dag komt er iets uit.

Off-topic: Helemaal met het bovenstaande eens. Het stoort mij dat ik regelmatig mensen tegenkom die zeggen een burnout te hebben. Vervolgens hebben ze dan een bijzonder druk dagprogramma waar ze met gemak mee omgaan. Mijn burnout werd niet serieus genomen in het macho wereldje van het gevangeniswezen en de huisarts herkende het veel te laat pas. Met als gevolg dat ik na jaren knokken weleenswaar een prima leven heb maar zeker nooit meer de oude zal worden. Niet fysiek en ook niet mentaal. Jammer maar helaas. Mode woorden maken dat straks niemand het meer serieus neemt met alle gevolgen van dien voor diegene die serieus ziek worden.

misschien presteren de zg. "luien" onder ons wel meer, dan de zeer "druk doenden"? Immers, zijn de drukdoenden niet altijd maar bezig om druk te zijn?. Dat kost een hoop energie en het is maar de vraag waar dat naar toe gaat.

hmm ok sorry voor de verkeerde woordkeuze, ik bedoelde het inderdaad niet zo... wat ik eigenlijk wou zeggen was dat het normaal is dat je af en toe geen zin meer hebt om te schrijven. Een verhaal leeft in je hoofd en soms komt er zoveel samen dat het niet allemaal op 1 dag erdoor kan. tja wat kan ik zeggen :) het was laat en ik werdt een beetje moe, wat soms leidt tot onzorgvuldige woordkeuze... maar het punt dat ik duidelijk wou maken is dat je je geen zorgen moet maken als je eventjes de pen niet meer wilt opnemen.

sarabinde

alsof we niet meer gewoon verdrietig, moe, uitgeblust, bekaf, het even niet meer zien zitten, een dip dag of een baal dag, een klote dag kunnen hebben. Alsof we altijd maar "happy" en "up to it" moeten zijn. Ook kinderen mogen zich tegenwoordig niet meer "vervelen". Het lijkt haast of deze verschijnselen niet meer geaccepteerd worden als iets dat heel gewoon is, zoals sterven en dood bij het leven hoort, zoals slapen en waken daarvan deel zin. Eufdrie, ik ken je niet, maar als ik een opinie mag uiten....ik ben het helemaal met je eens, maar misschien bedoelde Katana wel precies hetzelfde als wat ik nu schrijf en gebruikte zij het woord "burn out" omdat dit zo'n populair woord is geworden, waarvan men de oorspronkelijk betekenis bijna niet meer kent?

Sarabinde, natuurlijk mag iedereen zijn opinie uiten, maar op iemand die deze ziekte heeft gehad komt zo'n onzorgvuldig gekozen woord, even heel cru gezegd, bijna net zo hard aan als bij iemand die kanker heeft gehad en kankerwijf genoemd wordt. Mij hoor je echt niet zeggen dat je tegenwoordig altijd maar happy en up to it moeten zijn. Sterker nog, al die voortdurende eisen die mensen (aan zichzelf?) stellen, leiden juist tot meer stress en overspannenheid. Maar een dipdagje depressie noemen en een paar dagen wat moe burnout, dat is mij gewoon tegen het zere been. Als ik mijn elleboog stoot roep ik toch ook niet meteen dat mijn arm gebroken is? Een beetje nuancering is niet verkeerd. Zijn wij schrijvers niet juist degenen die het voortouw moeten nemen in het gebruik van de juiste woorden om de lading te dekken?

Eufdrie, helemaal met je eens en volgens mij gaf ik ook aan dat ik het me je eens ben en probeerde ik door mijn commentaar eigenlijk precies hetzelfde te zeggen. Jammer als dat niet goed is overgekomen. Waarschijnlijk deed ik mijn commentaar wel teniet door vervolgens trachten te verklaren waarom iemand het woord "burn out" gebruikt. Is dit trouwens ook een woord dat nu veel in Nederland wordt gebruikt? Te pas en te onpas? Hier wordt overigens op dit moment veel aandacht besteedt aan depressie en de verschijnselen ervan. Hier is het vaak een "in stilte geleden ziekte", maar komt nu gelukkig meer en meer in de openbaarheid.

Ik denk dat dit soort ziektes voor een groot deel omgeven worden door een gevoel van schaamte. Dat het nog altijd gezien wordt als zwakheid en dat het een kwestie is van je schouders eronder zetten en niet zo zeiken en dan gaat het wel weer. Wat echter vaak vergeten wordt is dat de mensen die door dit soort ziektes getroffen worden, vaak degenen zijn die al langere tijd te veel hooi op hun vork nemen. Alleen zien anderen dat niet. Er is ooit een experiment in Engeland gehouden. Verschillende mensen moesten tegelijk een doos optillen. Al die dozen waren even zwaar, maar stuk voor stuk waren de proefpersonen van mening dat de doos die hijzelf moest optillen, de zwaarste was en dat de anderen lang zoveel gewicht niet hoefden te torsen als zijzelf. Een van de conclusies uit dit onderzoek was dat mensen hun eigen werkdruk altijd zwaarder inschatten dan die van een ander. Mensen zitten kennelijk zo in elkaar dat ze zich niet kunnen voorstellen dat een ander net zo veel of zelfs meer werk verzet als zijzelf (of er meer moeite voor moet doen, met alle gevolgen van dien). In dat licht bezien is het wel begrijpelijk dat iemand die overspannen is of erger, vaak maar op weinig begrip van anderen kan rekenen. Afijn, ondertussen vraag ik me wel af wat Anna, de topicstarter, aan al deze info heeft :P

Mijn kinderen nemen regelmatig vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis. Ik kan niet meer schrijven als zij aanwezig zijn. En als het eindelijk rustig is in huis, dan ben ik meestal te moe om mij pc aan te zetten. Toch wil ik iedere avond een beetje schrijven. Regelmaat! Rust en tijd zoeken is niet altijd even makkelijk. Maar gun jezelf het Anne-uurtje. Zeg tegen iederen dat je bijv. iedere zondag tussen 14.00 en 15.00 uur gaat schrijven. Wat er ook gebeurt, ze moeten je dan met rust laten.