Als het niet vlak na elkaar zit... sure, why not?

Zolang het niet opvalt en wel functioneel is en inderdaad niet vlak achter elkaar...
Wel probeer ik zelf dubbel gebruik van vrij unieke of bijzondere zinsdelen te vermijden. En bovendien vind ik het mooier om -in mijn ogen- echt goed gevonden zinsdelen eenmalig te gebruiken, als dat mogelijk is. Dan geniet ik er zelf ook extra van. Als je een zinsdeel (te) vaak gebruikt gaat a.h.w. de kracht verloren.

Ik let er wel op om niet dezelfde opvallende zinnen in verhalen te gebruiken.

In de boeken van, ik meen Virginia Andrews, stond om de haverklap
´en zij sperde haar ogen wijdopen´
Dan zei ik in mezelf ´Ja, nou weet ik het wel´ :)
Vandaar misschien dat ik daar zo voor uitkijk.

Dat is ook geen schrijfster! En nee, ik vind het niet kunnen, kies de plaats en het verhaal waarvoor je die zin gebruikt, maar val niet in herhaling. Dwing jezelf meer te creëren, en kom niet terug op die ene vondst. Verbeter jezelf, altijd.

Plicht? Ik schrijf voor mijn lol, hoor ;) Als jij je verplicht voelt om steeds iets nieuws te doen, moet je dat zeker doen, als je het niet vindt, doe je het niet.

Ik moet nu ineens denken aan Carry Slee, die in elk boek wel "en opeens zoenden ze" heeft staan, en er was ook iets met huilen dat telkens terugkwam, minstens drie keer in een boek. Maar dat zijn zinnen die in principe iedereen kan maken.

Trade-mark dingen vind ik wel leuk. Tais Teng gebruikt de uitdrukking "niet langer" vaak op een bepaalde manier, dat vind ik bij hem horen. Zoiets creeert jouw stijl.

als het functioneel is, moet het kunnen. En soms kan het heel goed werken als je een soort 'eigen' zin hebt.

Ik moet nu denken aan Martin Bril met z'n "Tsja".

Ik herhaal niet zo zeer in hetzelfde verhaal. Maar ik gebruik bepaalde uitdrukkingen wel weer in andere verhalen.

Rosali

Soms is het heel verleidelijk om iets moois uit een ander verhaal te herhalen. Toch probeer ik het niet te doen. Het kan uiteindelijk dan iets synoniemeregs worden. Het blijft zoeken. (zucht)

Ik zou het alleen herhalen als het functioneel is. De lezer heeft anders al snel iets van: hé dat heb ik al eerder gelezen. Ikzelf ben er zo eentje die zou terugzoeken. Niet echt goed voor het verhaal dus.

een eigen schrijfstijl maken en vasthouden is boeiend. Maar het moet voor een lezer niet saai worden. Het gaat dan inderdaad m.i. om prachtige zinnen. Niet om zij sperde haar benen eh pardorrie ogen open. (dirty mind is a joy forever)
Dat is een zin die iedereen kan maken. Maar 'als u begrijpt wat ik bedoel' van Toonder is een begrip geworden. Hij kan het zo vaak gebruiken omdat zijn personage het zegt. Dat kun je ook doen. Net als met duizend bommen en granaten van Hergé.

En het kan zelfs grappig werken als je in meerdere verhalen een zelfde stukje tekst kunt gebruiken maar met een geheel andere betekenis of bedoeling. Dat zou knap zijn. Je kunt dat in een verhalenbundel zelfs gebruiken als leidraad.

maar als het in 1 boek herhaaldelijk terugkomt gaat het storend werken.

Het is denk ik zoeken naar een balans. Ik kreeg van mijn testlezer ook te horen dat ik een bepaalde zin twee keer had gebruikt. 'jij kunt water nog laten aanbranden' Dat was dan zo kenmerkend dat de testlezer gelijk zoiets had van 'oh dat heb ik al eerder gelezen' en dus moest een van de 2 waar ik het gebruikte eruit!

Ik zou het niet doen. Het is net zoiets als een goede grap nog een keer vertellen omdat iedereen hem zo goed vond.

Maar als het echt bij iemands spreektrant hoort, is het iets anders. Dan krijgt hij er persoonlijkheid door.

Ook kan het bij iemands schrijfstijl passen maar dan moet hij/zij variëren op een thema.

De grote kaalheid van een Carry Slee is dat ze niet verder komt dan die zinnen 'En ineens zoenden ze elkaar'. Zo ver waren wij al in groep 8 toen die nog zesde klas heette. (Sorry voor de Carry-bewonderaars).