Nadat mijn verhaal definitief af was, dus na het corrigeren, redigeren en herschrijven, had ik het moeilijk om afscheid te nemen van de personages. Ze waren nog steeds levend voor mij en plots werd ik geconfronteerd met het feit zij verzonnen waren. Als het ware dat ik bijna aan schizofrenie moet denken. Heb zelfs gehuild. Ze bestonden niet. Of niet meer. Eens zag ik hen buiten overal lopen, soms dacht ik na wat hij of zij zou doen in een situatie waar ik mij in bevond. Toen zij nog echt leefden, alsof zij close vrienden waren. BFF zou ik zeggen.

Dan eindelijk bijna 2 maanden later had ik er geen last meer van. Ik ging een glaasje drinken, tijdens een regenachtige dag werd dit koffie latté. Na een tijdje keek ik in het rond door het rumoer dat door een groepje studenten werd gemaakt. Ik had 'eindelijk' afscheid kunnen nemen van mijn geliefde personages, totdat ik een studente zag aan die verdomde tafel. Een tot levend gekomen personage uit mijn verhaal. Iemand die mij nauw aan het hart lag dan nog wel. Alles klopte: de grootte, de kleur van haar, de vorm van het gezicht, de uitdrukking tijdens het praten en glimlachen, kleren, gewoon alles. Toen regende het binnen. Ik herleefde de personage, het gemis kwam weer naar boven. Was ik maar thuis gebleven die dag.

Heeft er iemand ook iets meegemaakt dat je in verband kunt brengen met je eigen verhaal? Het geeft niet of het af is of niet.