karakter boog

Als je uitlegt wat het precies is, heb ik er vast wel een mening over ;)

Het gaat over de manier waarop een karakter zichzelf ontwikkelt en veranderd naar het einde van het verhaal. Hij begint bijvoorbeeld als een bang kind,maar is dapper aan het einde van het verhaal. Zoals bijvoorbeeld in The Six Sence. Hoe zet je zoiets op?

Ik zet zoiets niet op :P In het verhaal dat ik nu schrijf zullen de karakters waarschijnlijk een hoop ontwikkeling doormaken, maar omdat ik nog niet precies weet wat er gaat gebeuren, weet ik ook niet hoe de karakters veranderen. Bovendien: als ik zoiets van te voren zou bedenken, zou het gekunsteld worden. Mijn karakters leven echt voor mijn gevoel en ik merk tijdens het schrijven vanzelf hoe ze veranderen. Ik heb zelf weinig in te brengen :P

Maar dat verschilt natuurlijk per persoon.

Misschien hangt het af van hoe je schrijft. Zelf zet ik een hele outline voor het verhaal op. Ik ga meer uit van het verhaal dan van de karakters. Maar in het boek dat ik nu af heb, merk ik dat ik niet genoeg aandacht heb besteed aan de personen. Ik wil ze wat meer ontwikkelen en meer bewust laten reageren op wat er gebeurd.

Ik denk dat je het beste eerst kunt uitdiepen hoe je karakters op dit moment zijn, en later kijken hoe ze zouden kunnen veranderen. Als ik een karakter verzin, geef ik het meestal één of twee opvallende eigenschappen mee waardoor het anders is dan de andere karakters. Daarmee zou je oppervlakkige karakters kunnen krijgen, maar ik merk dat mijn karakters vanzelf ingewikkelder worden zonder dat ik daar erg over na hoef te denken.

Maar dat zal inderdaad afhangen van de manier waarop je schrijft. Bij mij werkt het bijvoorbeeld totaal niet om van te voren een hele verhaallijn op te zetten. Voor ik het weet doet de hoofdpersoon weer iets onverwachts en moet ik de hele verhaallijn weer veranderen. Daarom zit die vooral in mijn hoofd en zet ik alleen de komende hoofdstukken in een paar steekwoorden op papier. Maar goed, dat wordt een beetje off-topic, wat ik wilde zeggen is dat het voor jou waarschijnlijk anders werkt dan voor mij ;)

Ik ben er voor mezelf achter gekomen dat als de personen zich niet genoeg ontwikkelen tijdens het verhaal, ik als schrijver degene ben die het verhaal nog niet diep genoeg heeft doorleeft.

Ga in je luie stoel zitten en leef je helemaal in. Stel jezelf de vraag: 'Wat zou dit met MIJ doen?'. Word ik er angstiger van, of krijg ik er juist meer zelfvertrouwen van? Krijg ik dat vertrouwen door mezelf, of zou ik hulp nodig hebben? Wat zou IK nodig hebben als ik dat had meegemaakt? Zou ik huilen? Waarom dan? Wat aan het verhaal vind IK nou het meest pijnlijk? Etc. Die persoonlijke gevoelens kun je dan in je verhaal verwerken.

Het is maar een idee - misschien heb je het al lang gedaan - maar dit is dus zoals ik het zelf aanpak.

Marlies.

Karakterontwikkeling lijkt wel heilig, maar... veranderen mensen wel echt? Vooral als ze wat ouder zijn, zitten ze zo vastgeroest in hun ideeen en gewoontes dat een echte ontwikkeling onrealistischer is dan dat iemand voornamelijk hetzelfde blijft, volgens mij ;)

Nieuwe inzichten, misschien. Maar iemand (volwassen) die overal voor terugdeinst, wordt niet ineens een held en zeker niet de rest van zijn leven. Kindertjes hebben daar natuurlijk wat minder last van. En als je verhaal zich in een week afspeelt, moet de gebeurtenis wel heel traumatisch zijn wil dat een permanente indruk achterlaten.

Dat gezegd hebbende, weet wel hoe Arthur begon en hoe hij zal eindigen en waarom. Maar dat is meer zo gegroeid dan dat ik er bewust over heb nagedacht. Personages dicteren zichzelf, en tenzij je echt per se iets speciaals wil uitdragen en je plot en karakters in die mal moet persen, is een arc niet al te nuttig, denk ik. Je kunt je personen wel nieuwe dingen over zichzelf laten ontdekken natuurlijk, dat is volgens mij net zo effectief, en dat kun je wel van te voren bedenken. Zo krijgt je personage steeds meer diepgang zonder wezenlijk en onwerkelijk te veranderen.

Zomaar wat gedachten. Geleerd van Tais Teng en ik ben het wel met hem eens ;)

Het verschil is natuurlijk wel dat het echte leven en een verhaal in een boek twee verschillende dingen zijn. Een karakter in een verhaal maakt zaken op een hoger niveau mee dan het werkelijke leven meestal doet. Ik denk dat ik niet gauw een boek zou lezen dat het normale dagelijkse leven zou beschrijven, is te saai.

Maar dan nog. Mensen veranderen gewoon niet zo snel. Als je voor je neus een ongeluk ziet gebeuren, rijd je misschien een maandje wat voorzichtiger dan anders, maar dat versloft toch wel weer en een jaar later ben je dat ongeluk allang weer vergeten en rij je rustig 140 terwijl het regent. Ik noem maar wat.

Het is natuurlijk voor elk verhaal anders, dus ik kan niet voor jou spreken, maar ik ben het met Teng eens dat het wel erg hooggeacht wordt, die karakterontwikkeling.

Mijn hele manuscript staat in het teken van persoonsontwikkeling, maar zelfs dan werkt het niet altijd. Mijn hoofdpersoon neemt zich nadat hij door zijn eerste liefde keihard gedumpt wordt voor nooit meer te huilen en nooit meer aan hem te denken. Dat gaat een tijdje goed, maar wat er in je zit, komt er toch wel uit. Kleine veranderingen zijn altijd mogelijk, natuurlijk, je blijft als het goed is leren en nieuwe inzichten verwerven, maar die rigoureuze 180 graden veranderen komen mij vaak onrealistisch en gemaakt voor.

Wat is het 'normale' dagelijks leven? Ik kan me niet voorstellen dat iemand een boek schrijft puur over wanneer hij de afwas altijd doet en of hij wel trouw is in het watergeven van zijn plantjes.

Maar goed, dat terzijde. Ik ben het met je eens dat een karakter in een boek af en toe best eens (of het nou onrealistisch of niet) mag veranderen. Op een muziekpodium (en het personage in je boek staat ook op een soort podium) zullen muzikanten en vocalisten ook extra uitpakken. Opvallende kleding, grote gebaren, etc.

Marlies.

Ik denk eigenlijk dat je je niet moet richten op de ontwikkeling van je personages. Meer op hoe ze nu zijn en natuurlijk op het verhaal. Als je je genoeg in ze inleeft, komt die ontwikkeling vanzelf wel.

Voor mij zou het gevaarlijk zijn om me af te vragen hoe ík in een bepaalde situatie zou reageren. Ik ben namelijk niet mijn personages. Wat wél kan helpen is me afvragen hoe ik zou reageren, waarom, wat het verschil is tussen mijn personage en mij en hoe het personage anders zou reageren dan ik. Soms maak ik daar zelfs bewust tegenstellingen in. Anders gaan de personages veel te veel op mezelf lijken.

Dit herken ik, heb er ook last van. In mijn ms stond de verhaallijn op 1 en waren de personages van ondergeschikt belang, alleen noodzakelijk om het verhaal te vertellen. Ook emoties/gevoelens vond ik zo vanzelfsprekend dat ik ze vaak had weggelaten, niet echt doorvoelt heb. Op dit punt heb ik verhaal helemaal herschreven, ben er goed voor gaan zitten om me in te leven in wat er gebeurde en wat dat met de personages deed. Daar ben ik weer teveel in doorgeslagen, dus nu ben ik weer aan het schrappen maar door de ontwikkeling van de personages is het verhaal wel sterker, geloofwaardiger geworden.