Wat is de mooiste zin die jullie ooit hebben gemaakt?

Kijk in mijn signature.... is wel geen Nederlands, maar wel prachtig. :lol: :wink: :D

Ik zou het echt niet weten. Bij het doorlezen van mijn schrijfsels stuit ik soms wel op passages waarvan ik denk: WAUW, heb ík dat geschreven?

Ik heb liever dat een ander mij dat vertelt. Anders vind ik het een tikje arrogant overkomen. :wink:

In een verhaal dat ik zo'n twee jaar geleden heb gelezen, staat zo'n zin. Hij keek omhoog en zag de sterren. Alleen moet je het verhaal gelezen hebben om die te snappen :P Vind het nog steeds een mooie zin, iedere keer dat ik hem zie. En een schrijver mag soms best wel een beetje arrogant zijn, toch?

Zeker mag een schrijver een beetje arrogant zijn over wat hij zelf heeft geschreven :D als hij er maar helemaal achter staat.
Cixi, heb jij daar dan echt geen idee van?
Ing: :lol: :lol:
Nbrok, in wat voor context staat die zin?

Mijn mooiste zin tot nu toe vind ik deze:

"Ongure windmuren die bij momenten hun ketenen weten te doorbreken, snokken aan de vele boomarmen, beduvelen vluchtende krantendelen, en hier en daar zoekt nog een vogel zijn weg door de verwarde luchtlagen."

Uit een column over winter

Wat Ing zegt ;)

Ik ben nu aan het herschrijven, als ik iets leuks tegenkom, post ik het wel ;)

Ik ben benieuwd :D

Ach... De mooiste zin.

Soms kom ik ineens zo'n lompe zin tegen dat ik me afvraag hoe ik hem daar zo lang heb kunnen laten staan.

Marlies.

Kom maar op, ik ben benieuwd!

Ja, hier idem! Of hele alinea's die geen moer toevoegen, kabbeldekabbel, dan leuter ik maar door....

Het mooiste wat ik geschreven heb, is eigenlijk niet één zin :oops:. Het is eerder een stukje tekst, ter afsluiting van het desbetreffende verhaal.
Maar zal 'm wel even plaatsen...

Wanneer ik met alle winden mee ga,
Zoals een zacht briesje dat overslaat in een hevige storm.

Een muur zijn zij, die de storm buiten kunnen sluiten,
En daarvoor plaats kunnen maken voor opnieuw een zacht briesje,
Die zo nu en dan tot stilstand komt.

Cixi heeft een punt als ze zegt dat ze liever heeft dat een ander haar op de mooiste zin in haar werk wijst. Helaas heb ik (nog) niets van je gelezen, Cixi, anders kreeg je nu antwoord. Mooiste zin die ik wel las in het debuut van een van onze forumleden, te weten Alexa, is haar beginzin 'Talent herkende je meteen. Al voor zo'n student een noot had gespeeld.'
Een zin die gelijk een hele wereld oproept.

Ai, Soulwriter, er staan een paar storende taalfoutjes in je zin. (En het is nog wel je mooiste zin) Misschien dat ik hem daarom niet begrijp?

Zal ze ook maar noemen, anders heb je er nog niets aan.

Wanneer ik met alle winden mee ga,
Dit is niet echt fout, maar Met alle winden mee waai, is de eigenlijke uitdrukking en gezien de rest van je metaforen in deze regels mooier en passender.

Zoals een zacht briesje dat overslaat in een hevige storm.

Een muur zijn zij, die de storm buiten kunnen sluiten,
Hier gebruik je enkelvoud en meervoud door elkaar. Een rommeltje.

En daarvoor plaats kunnen maken voor opnieuw een zacht briesje,
Twee maal voor vlak na elkaar. Bij daarvoor kan je voor weglaten.

Die zo nu en dan tot stilstand komt.
Verkeerd gebruik van het voornaamwoord. Tenminste, ik neem aan dat die verwijst naar een zacht briesje.

Verder begin je elke regel met een kapitaal, terwijl er geen nieuwe zin begint.

Mijn mooiste zin (ik heb pas één kort verhaal geschreven) is voor mij:

Een sensationeel gevoel trok door mijn lijf, mijn handen jeukten en ik kon niet wachten om te beginnen. :oops:

groet, enna

Kun je niet iets met dat herfst doen of zoiets? 'De saaie herfstkleuren leken op mijn stemming, het enige waar ik nog aan kon denken was aan mijn eindexamen dit schooljaar.' Het is natuurlijk totaal niets wat ik zeg, maar het gaat om het principe. Je hoeft niet een superkorte zin te hebben of eentje die onmiddelijk verteld wat er is. Je zou ook bijvoorbeeld kunnen beginnen met een rinkelende telefoon. De hoofdpersoon loopt erheen, terwijl dwarrelende bladeren tegen het raam slaan en terwijl de hoofdpersoon zelf al aan het eindexamen denkt.

Ach, ik houd m'n mond. Ik moet nog een heel literatuuronderzoek voor morgen in elkaar flansen :lol: In ieder geval succes :)

:lol: Bedankt. De nadruk op de herfst leggen, dat is goed.
Wat dacht je van: De fiets zette ik in de schuur en door de gevallen, natte bladeren in de tuin volgde ik het bedekte pad en opende de keukendeur. 8) Duidelijk moet nu zijn dat het herfst is, het regent en de hoofdpersoon komt thuis op de fiets. :) Maar wordt je hiermee nieuwsgierig naar het vervolg?

Natte bladeren, overal. Buiten regent het en binnen regent het proefwerken.
Dit is mijn examenjaar en we moeten ons zo vaak voorbereiden, dat het me bang maakt. Bang dat ik straks door vermoeidheid de belangrijkste testen tussen de natte bladeren op straat gooien kan.

Zoiets?

Oh, ik zie nu dat de thuiskomst er nog bij moet...
Misschien iemand anders een idee?

(Tweedehands) brommertje? Van eigen verdiend geld gekocht? Waardoor er nog minder tijd is om voor de tentamens te leren. Ofzo. :wink:

Ze ziet erg uit naar volgend jaar, als ze met rijlessen mag gaan starten. Dat zal veel tijd schelen! Die modderige paden waar ze nu in de kou doorheen ploetert, maken van haar zeker geen blijer mens.

p.s. Voor mensen die net aanhaken - dit topic heeft een wending genomen en dit is dus niet een zin die ik als mijn mooiste beschouw ofzo he, haha :lol: [/i]

Ik geloof dat ik er eentje gevonden heb...

Het liegen tegen de mensen die hij aardig vond, mensen die hem aardig vonden, knaagde aan hem, maakte de randjes van de fijne momenten rafelig, maar altijd bleek de angst sterker.

Goeie vraag ja (overigens niet mijn mooiste zin :) )

Het zijn twee zinnen op mijn blog die een geheel vormen, in het engels.

And the sunset of dissolution is red... just like the petals of the poppies.

in antwoord op:

ktismatics said...
“In the sunset of dissolution, everything is illuminated by the aura of nostalgia, even the guillotine.” -- Milan Kundera, The Unbearable Lightness of Being, 2nd page.

December 11, 2006 11:55:00 PM PST

mijn mooiste, nu ja, mooiste is echt niet het juiste woord voor deze zin, maar toch:

ik ben dood

ik begin er een verhaal mee, en ik hou wel van het paradoxale van die zin.

Mooie zin, ik heb wel een van de meest smerige zinnen gevonden die ik heb bedacht...

Ze hebben die gore, aan drekkige derriekramp lijdende, puntsnuiten van hen ook als schijtkanon gebruikt, maar dit slaat alles!'

Een van de minst charmante ...