Organisaties in boek gebruiken

Kipsy, Ja dat mag. 'Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.' (Gw art. 7 lid 1)

Ten tweede wil ik in ditzelfde boek gebruik maken van een aantal bestaande uitgaansgelegenheden in een bestaande stad.

Behalve als het non fictie is of gebaseerd op een waargebeurd voorval, zou ik fictieve uitgaansgelegenheden creëren. Dat geeft je ook veel meer vrijheid binnen het verhaal.

Op deze manier wordt in mijn boek de marine onterecht geassocieerd met drugs.

Hoezo onterecht?

Medewerkers van de Koninklijke Marine zijn mogelijk betrokken geweest bij de smokkel van 794 kilo cocaïne in de haven van Den Helder.

Twee Nederlandse mariniers zijn aangehouden op verdenking van smokkel van grote hoeveelheden cocaïne van Curaçao naar Nederland.

De kans is ,,bijzonder groot'' dat al geruime tijd met hulp van vliegtuigen en schepen van de Koninklijke Marine drugs van de Antillen naar Nederland worden gesmokkeld.

Je mag het wel doen, maar de vraag is of het verstandig is, omdat je niet weet wat de consequenties zullen zijn. Stel dat de Koninklijke Marine je verhaal bestempelt als smaad, tenzij jij bewijzen kunt dat de beschreven gebeurtenissen op waarheid berusten (wat je niet kunt). Waarom zou je dan voor een chicklit niet een paar serieusklinkende namen verzinnen? Voor het verhaal maakt het niet uit; het kan zelfs interessanter worden, zeker als je internationaal klinkende namen bedenkt, dat maakt je verhaal geschikt voor een breder publiek en je kan er problemen mee voorkomen.

Je ziet aan de voorbeelden van Yrret dat ook journalisten voorzichtig zijn in hun formuleringen: mariniers zijn mogelijk betrokken geweest, zijn aangehouden op verdenking van, de kans is bijzonder groot.

Bedankt voor jullie reacties allemaal! @Therese dat was inderdaad precies mijn gedachte, dat ik niet weet wat de consequenties zijn. Het is alleen iets lastiger om een paar serieusklinkende namen te verzinnen, omdat mijn verhaal echt berust op de hoofdpersoon die voor 6 maanden naar Curacao vertrekt om daar drugsbendes op te pakken en er vervolgens achter komt dat zijn collega's dealen. Dan zou ik mijn verhaal of compleet moeten wijzigen of een bedrijf verzinnen dat lijkt op de marine...

Als het je gaat om het verhaal, zou het voldoende kunnen zijn om de namen te veranderen in niet-bestaande instituten en plaatsen. Het verhaal op zich kan er net zo aantrekkelijk om blijven, denk ik.

Dank je wel Therese! Ik denk dat het het voor de zekerheid dan toch maar verander in niet-bestaande instituten.

Altijd beter om fictieve organisaties en plekken te creëren. Er zijn al gevallen geweest waarbij een auteur in de problemen kwam door wat hij schreef. (Herman Brusselmans is al veroordeeld geweest, bijvoorbeeld)

Ik zie niet zo goed hoe je een fictief leger kunt verzinnen, dus ik zou het gewoon gebruiken als je daardoor lekker kan schrijven. Je Hp betrapt de collega's en ik neem aan dat hij er dan ook wat aan doet. Zo geef je er een positieve draai aan. Mocht je er een uitgever voor vinden die vindt dat het echt niet kan, is de organisatie zo om te schrijven door er een particuliere beveiligings- of recherche dienst van te maken.

Disclaimer: het hieropvolgende is complete fictie en moet niet in verband gebracht worden met... etcetera in één klap opgelost ;)

Dat is te gemakkelijk. Een belangrijk instituut als de Koninklijke Marine wordt even zo goed in diskrediet gebracht als het gelinkt wordt aan drugsgebruik c.q. -handel en zal daar mogelijk toch op reageren. Je kan je voorstellen hoe dit moet zijn wanneer je zelf verantwoordelijkheden hebt binnen een organisatie en iemand schrijft over fictieve wantoestanden daar. Dat kan de organisatie best schade toebrengen, want het publiek denkt al snel: waar rook is, is vuur. Dan moet je als schrijver met feiten en bronnen komen; het genre chicklit is daar helemaal niet geschikt voor.

Dan moet je als schrijver met feiten en bronnen komen; het genre chicklit is daar helemaal niet geschikt voor.

Dat is te makkelijk. Als de hp een jong meisje is die betrokken raakt bij drugshandel - en haar vader, onderofficier is bij de Koninklijke Marine, dan lijkt mij dat wel degelijk voer dat geschikt is voor een chicklit. http://www.volkskrant.nl/magazine/cocainesmokkel-…

Begin jaren negentig veroordeelde de militaire rechtbank in Arnhem al drie Nederlandse militairen vanwege smokkel van cocaïne uit de Antillen.

Dat kan de organisatie best schade toebrengen, want het publiek denkt al snel: waar rook is, is vuur.

Dat gezegde bestaat dankzij vele malen bewezen te zijn. De feiten die aan het licht zijn gekomen over het gedrag van leden van het koningshuis. Ik verdenk alle andere familieleden van vergelijkbare handelingen. Elke ambtenaar verdenk ik van zakkenvullerij. Elke politieagent van steekpenningen. Elke bejaardenverzorgster verdenk ik van diefstal. Een neger is mogelijk een misdadiger. Elke blanke Hollander verdenk ik - zonder twijfel - van slavenhandel. En, elke man met baard en snor is een lor. Een schrijver mag zich toch alles permitteren?

Een belangrijk instituut als de Koninklijke Marine wordt even zo goed in diskrediet gebracht als het gelinkt wordt aan drugsgebruik c.q. -handel en zal daar mogelijk toch op reageren.

Van mij mag het voorpagina nieuws worden, als het mijn boek zou zijn. Ik hoop dan Gerard Sprong aan mijn zijde te hebben. Hoewel, misschien verdedig ik beter mijzelf, want niet alle advocaten zijn te vertrouwen.

Ik vind het een lastige. Ik wil TS niet in de problemen hebben, maar 1 blik op aanbod van NETFLIX en ik denk: maar dat wordt aan de lopende band gedaan! House of Cards brengt niet het beste beeld van de Amerikaanse regering, NCIS niet het beste beeld van het Amerikaanse leger. En ga zo maar door. En het is een chicklit he., ik neem aan dat het dan goed afloopt, iedereen tot inkeer komt en moreel en liefde overwinnen. Dat is ook anders dan een thriller of een tact-fiction.

Dat gezegde bestaat dankzij vele malen bewezen te zijn. De feiten die aan het licht zijn gekomen over het gedrag van leden van het koningshuis. Ik verdenk alle andere familieleden van vergelijkbare handelingen. Elke ambtenaar verdenk ik van zakkenvullerij. Elke politieagent van steekpenningen. Elke bejaardenverzorgster verdenk ik van diefstal. Een neger is mogelijk een misdadiger. Elke blanke Hollander verdenk ik - zonder twijfel - van slavenhandel. En, elke man met baard en snor is een lor. Een schrijver mag zich toch alles permitteren?

Zeker mag een schrijver zich alles permitteren en je mag als schrijver ook iedereen verdenken (zelfs niet-schrijvers mogen dat). Alleen zegt een ander spreekwoord: Wie kaatst, kan de bal verwachten. Je kunt beter in een verzonnen verhaal ook de instanties en personages verzinnen. Bij non-fictie of journalistiek is dat anders. In Amerika zou ik me trouwens wel drie keer bedenken voor ik iets publiceerde wat ongunstig uitpakte voor CIA, regering en dergelijke.

Zoals Ceridwen al stelt, er bestaan ongelooflijk veel series en films die instituten zoals CIA, FBI, procureur-generaal, burgemeesters,... gebruiken en in een slecht daglicht stellen. (Homeland, NCIS, CSI, House of Cards, ...) Ik vermoed dat het allerbelangrijkste blijft dat je geen echte personen weergeeft indien je over die instellingen en plaatsen schrijft. Dat er niemand is die achteraf kan zeggen dat je hem belasterd hebt. Dat je misschien ook beter vermijdt om het misdrijf als een geïnstitutionaliseerde misdrijf weergeeft. Als je dan de Koninklijke Marine gebruikt, dat je het weergeeft als niet de schuld van de Marine zelf dat het misloopt, maar eerder fictieve individuen.

Als je dan de Koninklijke Marine gebruikt, dat je het weergeeft als niet de schuld van de Marine zelf dat het misloopt, maar eerder fictieve individuen.

Ha, ja, Zieveraar, precies, dat bedoelde ik, al wist ik het nog niet te verwoorden. Dat zie je in de series ook Het instituut blijft overeind, de schuld ligt bij de individuen.