Zoveel tijd kruipt in het schrijven en plots denk je...
Beeld je in: je schrijft redelijk graag, maar niet met een passie die je vanuit je bed meteen naar de schrijftafel sleurt. Je hebt gewoon het gevoel dat je schrijftalent groter is dan dat van de mensen uit je omgeving. Je gaat aan de slag. Je breekt je hoofd over een plot, je zoekt en zoekt en de tijd tikt weg zonder dat er iets gebeurt. Het papier blijft maagdelijk wit.
Uiteindelijk ga je aan de slag. Je schrijft, je schrapt, je lacht met je personages, je schrijft, je schrapt,... De tijd blijft tikken. Je hebt uren gedacht, uren getikt, uren hertikt en herlezen. Er staat een verhaal. En je weet: ik ben niet een van de schrijvers die ik graag lees. Ik kom ook niet in de buurt. Ik ben nog steeds beter dan de buren, maar ik ben geen 'auteur'. Ik vind dat ik een leuk verhaal bedacht heb en dat ik het naar mijn kunnen goed gedaan heb. Maar evengoed denk je: als ik morgen in de boekhandel lig, dan zou ik mijn eigen boek waarschijnlijk niet kopen. En als ik het kocht en zou vergelijken met de gevestigde waarden, dan zou het niet overleven.
Ik bewonder alle mensen die niét met dit probleem worstelen, die denken 'oh, ik zag de buurvrouw vandaag en hup, ik begin te tikken en ik maak er een verhaal over'. En lukt het niet, dan schrijven ze weer iets anders. Ze zeggen niet de nieuwe Claus te zijn, totaal niet. Ze hopen het alleen en die hoop houdt hun aan het schrijven. Ze geloven in wat ze doen. Ik kan het rotslecht vinden en veel mensen mét mij, maar zij geloven erin en het is net dat geloof dat ik bewonder.
Soms lees ik erbarmelijke stukken die worden ingeleid met 'dit is een stuk uit mijn derde roman' en dan denk ik uiteraard het mijne over de tekst, maar dan sta ik steeds weer stil bij de moed die de schrijver heeft opgebracht om al die woorden op papier te zetten, om al die minuten, uren, dagen eraan te schenken. Ik kan dan niet anders denken dan 'wow, ik wou dat ik het kon!'
Ik weet vaak niet eens hoe ik moet beginnen. Heb ik een idee, dan kan ik niet zomaar beginnen tikken, dan komt er niks. Er zijn zoveel onduidelijkheden over het scenario in mijn hoofd, over wat allemaal moet verteld worden, door wie, etc. dat ik nauwelijks aan het schrijven raak. En als ik dan toch start, dan komt na een tijdje de onvermijdelijke vraag' Wie gaat dit nou lezen?'
Veel mensen blijven schrijven, zien voor zich een groot publiek, geloven in hun zaak.
Ben jij zo iemand die er helemaal in gelooft, laat hier dan weten hoe je het doet.
Ben je iemand met allerlei twijfels die je ervan weerhouden veel tijd te steken in het schrijven, deel dan je twijfels!
Ik twijfel. Iedere dag,
Lid sinds
14 jaar 11 maandenRol
Ik kan me niet van de indruk
Lid sinds
12 jaar 10 maandenRol
Ik denk dat iedere schrijver,
Lid sinds
12 jaarRol
Mijn twijfels gaan gaan over
Ik schrijf voor mezelf, niet
Lid sinds
10 jaar 9 maandenRol
Ik vraag me af of je alleen
Lid sinds
18 jaar 7 maandenRol
Hilde Cornelis schreef: In
Lid sinds
14 jaar 11 maandenRol
Ik sluit me volledig aan bij,
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
Dubbel
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
Ik twijfel altijd over alles
Lid sinds
10 jaar 7 maandenRol
Lieve Johanna B. Het moet
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol
Ik schrijf ook omdat het
Lid sinds
15 jaar 5 maandenRol
Waar doe je het voor? Dat is
Lid sinds
14 jaar 9 maandenRol
Ik herken me volledig. Soms
Lid sinds
12 jaar 9 maandenRol
'Ben jij zo iemand die er
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Een fanaticus is een
Op zich heb ik er wel
Lid sinds
10 jaar 4 maandenRol