Zoveel tijd kruipt in het schrijven en plots denk je...

Ik twijfel. Iedere dag, iedere minuut.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat hier een paar dingen in de weg zitten. In mijn beleving: Je schrijft niet voor 'de' lezer, je schrijft omdat je wil schrijven, omdat het dwingend is. Ofwel wordt het gelezen, ofwel niet, dat doet geen afbreuk aan het schrijven. Vergelijking met anderen is niet aan de orde, en allesbehalve behulpzaam Verder Het belang van schrijven ligt in het creëren. Creëren is wat zin geeft aan het leven. Als je stopt met schrijven, zorg dan dat je op een andere manier creëert: schilderen, beeldhouwen, koken, muziek maken, ...

Ik denk dat iedere schrijver, hoe goed ook, wel eens onzeker over zijn werk is. Zelf zie je het namelijk niet goed, hoe je schrijft, het grote geheel, of je verhaal echt kwaliteit heeft. Je weet waarschijnlijk wel waar je ongeveer staat, maar hoe weet je zeker of je goed genoeg bent? Ik heb buien waarin ik erg tevreden ben en hoopvol ben. Dan denk ik: als ik gewoon zo doorga en blijf oefenen, komt het wel goed en bereik ik het niveau dat ik wil hebben. Op andere dagen is er dat deprimerende gevoel dat mijn werk veel te weinig waard is. En ik ben al zo lang bezig en ik oefen al zoveel, maar nog steeds ben ik niet goed genoeg en en... Maar ik denk dat je nooit goed genoeg kan zijn. Ook de besten blijven leren en schrijven steeds beter. Het ligt eraan waar je de lat legt. En natuurlijk hebben uitgeverijen en lezers ook een lat, maar misschien zien zij jouw verhaal wel heel anders. Wat jij misschien niet zou lezen, lezen anderen wel. Als je echt serieus denkt dat je nog niet goed genoeg bent, blijf dan gewoon oefenen. Ook als je al jaren bezig bent en het gevoel hebt dat je elke schrijftechniek, elk cliché nu wel begrijpt. Volgens mij is geen enkele schrijver helemaal de schrijver die hij zou willen zijn. Want je verhaal wordt altijd net iets anders dan je eerst verwachtte. En dat kan juist heel mooi worden. Ik denk dus dat twijfels heel normaal zijn. Maar blijf gewoon schrijven en oefenen, geef niet op en ga niet zitten kniezen omdat je nog niet goed genoeg bent. Ben je nog niet goed genoeg? Waar wacht je dan nog op? Schrijf, oefen! En een publicatie is ook niet alles. Het schrijven van een verhaal, dat is de echte prestatie. Je hoeft niet eens uitgegeven te zijn. Plezier beleven aan het schrijven, het hebben afgerond, dat is ook wat waard.

Mijn twijfels gaan gaan over de verhalen..Die gaan er over of ik wel wat te vertellen heb. Of ik dat zelf de moeite waard vind om op papier te zetten. Iedere dag word ik bestormd door verhalen. Ik lees ze in de gezichten die ik zie, de conversaties die ik hoor, de mensen met wie ik praat, de terrassen die ik passeer, de dingen die ik beleef of simpelweg de herinneringen daaraan. Ik hoef ze alleen te verwerken, te kneden, er mijn verhalen van te maken. En daar ligt de twijfel, hoeveel mensen, hoeveel lezers, willen door mijn ogen kijken? In hoeverre voegt mijn blik iets toe?

Ik schrijf voor mezelf, niet om gepubliceerd te worden. Ik vind (nu nog?) voldoende voldoening uit de feedback en reacties hier op SOL en van bekenden om mij heen. Iedere keer weer ga ik de uitdaging aan om het verhaal in mijn hoofd op de perfectste manier op papier te zetten. Dat is voor mij het spel. Daarnaast ben ik bezig met een groter verhaal, gewoon omdat ik niet meer onder de indruk was van de professionele schrijvers. Ik kan helemaal niet aan ze tippen maar men kon mij niet boeien. Ik zit nog middenin mijn enthousiasme en leerproces dus die twijfels zijn van latere zorg, ik schuif ze vooruit. Wanneer ben jij goed genoeg? Dat bepaal jezelf. Iedereen heeft zijn persoonlijke smaak. De juiste mix van vorm en inhoud, dat is mijn zoektocht. Misschien vind ik deze nooit maar dan ben ik wel met heel veel plezier, leerzaam bezig geweest! ;)

Ik vraag me af of je alleen maar redelijk graag schrijft, omdat het inderdaad je passie niet is, of omdat je je eigen boek niet eens zou kopen, dus, ontevreden bent over jezelf. In hoeverre hangt dat met elkaar samen? Dat gevraagd hebbende, schrijven is mijn absolute passie, ik kan niet zonder, maar zodra ik aan een nieuw manuscript begin ben ik bang dat ik "het" kwijt ben, dat ik "het"niet meer kan en ik kan pas weer ontspannen en echt lekker doorschrijven als ik al een stukje op weg ben. En ik schrijf de boeken die ik wel zelf zou willen lezen, maar die er nog niet zijn. Maar dat is niet makkelijk. Je zegt, dat je, als je een idee hebt, dan niet zomaar kan gaan zitten tikken, want dan komt er niks. Dat is niet zo gek als je niet weet hoe je moet beginnen natuurlijk. Misschien heb je het idee, dat als je maar echt zou willen en kunnen schrijven, dat het dan vanzelf zou moeten gaan? In dat geval kan ik je gerust stellen: het gaat niet vanzelf. Begin eens met het jezelf niet zo moeilijk te maken. Pak een groot schrijfblok en werk je idee uit. Waar gaat het over en wie is de hoofdpersoon? Hoe bereikt hij zijn doel en wie werkt hem daarbij tegen? Bouw alles uit in mogelijkheden. Loop je vast, kies je ervoor dat de HP iets anders doet. Maar kies altijd zo, dat het voor de HP het meest logisch is. Over al deze dingen kan je hier ontzettend veel vinden, maar het is iets wat na jaren en jaren schrijven bijna vanzelf gaat, bijna :) . Plus: je moet je echt helemaal het apelazerus lezen in het genre wat jij het liefste schrijft, kijk hoe anderen het doen, ontleed het. En schrijf je te pletter om je eigen stijl te ontwikkelen en vooral: geef jezelf de tijd. Kort samengevat: ik twijfel soms nog steeds vreselijk, maar ik heb ook vertrouwen dat het steeds wel weer goedkomt. Ik weet niet hoelang jij al schrijft, maar ook al is het tien jaar of langer, dan hoef je niet te wanhopen. Je moet tegen de eenzaamheid van het schrijven kunnen, tegen afwijzingen, geloven in jezelf als niemand anders dat doet en bereid zijn tollend van de slaap naar je dagelijkse werk te gaan en je moet een hele hele lange adem hebben, maar alles hangt af van mijn eerste vraag. Je schrijft trouwens inderdaad beter dan de buurvrouw, dus ik zou het schrijven niet aan de wilgen hangen :) . Ik geef mijn twijfel altijd een schop onder zijn jeweetwel door gewoon losse flarden op te pennen, een deel van de omgeving bijvoorbeeld of een stukje van een dialoog wat ik de personages hoor zeggen, zodat er na een tijdje steeds meer beelden in mijn hoofd komen. Ik begin nooit bij het begin, dat werkt niet. En schrijven op de computer ook niet, niet meteen, ik moet eerst vellen en vellen vol met losse krabbels hebben. Misschien moet je nog uitvinden wat voor jou eigenlijk het beste werkt, dat zou ook kunnen. Succes met schrijven!

In mijn beleving: Je schrijft niet voor 'de' lezer, je schrijft omdat je wil schrijven, omdat het dwingend is. Ofwel wordt het gelezen, ofwel niet, dat doet geen afbreuk aan het schrijven. Vergelijking met anderen is niet aan de orde, en allesbehalve behulpzaam

Amen, Hilde.

Ik sluit me volledig aan bij, Hilde Cornelis:

Het belang van schrijven ligt in het creëren. Creëren is wat zin geeft aan het leven. Als je stopt met schrijven, zorg dan dat je op een andere manier creëert: schilderen, beeldhouwen, koken, muziek maken, ...

Twijfel is vermomde angst, niet aan toegeven, dat terzijde.

Dubbel

Ik twijfel altijd over alles wat ik schrijf. Sterker nog, als ik meedoe aan bijvoorbeeld de wekelijkse schrijfopdracht, ga ik eerst het verhaaltje plaatsen terwijl het nog vol zit met fouten. Als ik niet meteen plaats en ga zitten teruglezen, plaats ik vermoedelijk nooit een verhaal. Verbeteren doe ik als het al te laat is om te verwijderen :). Toch schrijf ik graag. Het is een hobby waar ik mijn creativiteit kwijt kan. En om de rotzooi in mijn hoofd te ordenen. Uiteraard lijkt het mij leuk om op een dag tegen mezelf te kunnen zeggen dat ik een goede schrijfster ben. Maar tot die tijd investeer ik gewoon tijd in het schrijven van verhaaltjes waar vermoedelijk nooit iets mee gaat gebeuren.

Lieve Johanna B. Het moet vervelend zijn voor je om met al die twijfels te zitten. Je schrijft omdat je het leuk vindt creatief bezig te zijn. Eigenlijk zou je er geen om klap moeten geven wat anderen van je schrijfsels denken, maar ik weet uit eigen ervaring dat het heel leuk is om positieve reacties te krijgen, zeker hier op het forum. Ik deed mee aan de Bouquetwedstrijd en werd al schrijvende verliefd op mijn eigen verzonnen sjeik; ik deed mee met de wedstrijd van Edgar Allen Poe; ik vond het uniek om te ontdekken dat ik diep van binnen lekker gemeen kon zijn; ik deed mee aan Insomnia en ook hier was ik verrast van wat er allemaal diep van binnen huisde aan gevoelens. Het werd alle drie noppes; ik vond de verhalen zelf uitstekend, origineel en goed geschreven; en was natuurlijk teleurgesteld. De meeste mensen houden van mijn schrijfstijl. Ik kan dus schrijven. Maar dit alleen maakt niet de gevierde auteur. Je moet ook een beetje geluk hebben. Ik houd me al meer dan veertig jaar met astrologie bezig, horoscopen maken, daarin heb ik succes mogen smaken. Ik heb honderden horoscopen uitgeschreven....in mijn eigen horoscoop staat te lezen: je hebt talent tot schrijven, maar je zult tevreden moeten zijn met op de achtergrond te blijven. En toch ga ik meedoen aan de eerstvolgende wedstrijden: gewoon omdat het leuk is. :p Geniet van je talenten en ga lekker door, hè?!

Ik schrijf ook omdat het gewoon leuk is en niet voor de lezers. Schrappen en herschrijven doe ik niet veel. Ik ben meer een toevoegster. Niet handig, maar zo werkt het bij mij wel. Eerst schrijf ik met pen mijn verhaal op en daarna tik ik het. Het schrijven en fantaseren vind ik het leukst. Het typen heel wat minder. Als ik bijvoorbeeld een vrouw zie lopen die in de winter haar jas niet heeft dichtgeritst, dan vraag ik me af waarom dat zo is. Terwijl ik begin te schrijven gaan mijn gedachten met me aan de haal en kom ik ineens heel ergens anders uit. Je gewoon niet druk maken over wat anderen ervan vinden, Onomatopee.

Waar doe je het voor? Dat is de grote vraag. Heb je genoeg aan de innerlijke voldoening die het schrijven je brengt, of heb je behoefte aan erkenning, externe motivatie? Je wilt je creatie uiteindelijk toch delen met de wereld. En dan is heel fijn als je daar een waardering voor terugkrijgt. Of dat is in een publicatie, een geldelijke beloning of een mooie reactie van een lezer, dat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit. Het gaat erom dat het jou bevestigt in je rol als schrijven, dat je het 'ergens' voor doet. Ik denk dat dat een soort erkenning is voor je bestaan op de deze aarde. Onomatopee, als je gaat schrijven, denk dan niet aan dat grote lezerspubliek. Schrijf voor één persoon. Bestaand of fictief, dat doet er niet toe. Houd die persoon in je achterhoofd bij het schrijven van je verhaal, zorg ervoor dat je het verhaal zo maakt dat die het die ene persoon zeker zal aanspreken. Ik heb verschillende van die personen voor verschillende verhalen. Voor mijn kinderverhalen is mijn persoon ikzelf als kind. Had ik dit verhaal leuk gevonden als kind? Daar toets ik het aan. Bij mijn thriller heb ik mijn moeder als persoon genomen. Zij is een fervent thrillerlezeres en past in mijn doelgroep. Bij kleuterverhalen neem ik een nichtje dat ik gedachten hoor lachen, of dat juist een moeilijk gezicht trekt omdat ze er niets van begrijpt. Voor schrijfwedstrijden heb ik een fictief jurylid in gedachten, dat zuchtend het zoveelste verhaal gaat lezen. Dan hoop ik dat hij bij mijn verhaal denkt: 'Hé, dit is anders dan anders. Hier zit iets in.' En dat hij dan weer wat rechterop gaat zitten om met aandacht mijn verhaal te lezen. Voor die ene persoon schrijf je. En als het hem aanspreekt, dan is er nog een hele kudde mensen met hem, die dezelfde soort verhalen waarderen. Niet iedereen! Want je kunt niet iedereen tevredenstellen. Dus daarom kies je één persoon. ;)

Ik herken me volledig. Soms laat ik me door die gevoelens tegenhouden, twijfel ik aan elk woord dat ik schrijf, aan het plot, de personages, het idee dat ik heb. Hierdoor heb ik toch al een stapeltje verhalen dat ik normaal gezien nooit ga afwerken. Vooral omdat ik na langere tijd besef dat er toch te veel aan schortte. Op andere momenten trek ik het me niet aan, dan ga ik er weer voor. Als ik dan met een goed idee bezig ben, dan lukt het wel. Meestal, en zeker de laatste tijd, probeer ik het plot, de algemene richting in mijn hoofd te hebben voor ik schrijf, om die dan tijdens het schrijven verschillende keren te wijzigen. Onvermijdelijk. Zo goed als alle verhalen die ik schrijf zijn voor wedstrijden, dus dan kan ik maar hopen dat de jury het beter vindt dan ik meestal achteraf ervan vind. Ik schrijf zeer zeker om gelezen te worden. Voor mijzelf hoef ik geen woord op papier te zetten, alle ideeen zittin in mijn hoofd, veel beter dan dat ik het op papier kan krijgen. (al verbetert het idee wel door het in een verhaal te gieten op papier) Tot op heden heb ik nog niet het idee dat ik in staat moet zijn om een verhaal te schrijven dat echt door veel mensen graag gelezen zou moeten worden. Gelukkig maar, anders had ik toch meer problemen om verder te gaan.

'Ben jij zo iemand die er helemaal in gelooft, laat hier dan weten hoe je het doet. Ben je iemand met allerlei twijfels die je ervan weerhouden veel tijd te steken in het schrijven, deel dan je twijfels!' Ik twijfel overal aan ... maar ik geloof er tegelijk helemaal in. Als je niet in jezelf of je eigen schrijfsels gelooft, dan houd je het nooit vol. Volhouden, dat is immers de sleutel! Als jij je constant van alles afvraagt, kom je natuurlijk niet vooruit. Teveel twijfelen is nooit goed als je iets wil bereiken. Dat werkt namelijk zeer verlammend.

Een fanaticus is een twijfelaar die gekozen heeft, luidt een gezegde. Daarmee komt wel iets tot stand, maar is geen garantie dat de contemporaine omgeving het herkent. Kunstenaars zijn idealisten en eenzaam. Maar één ding staat altijd bovenaan: de dwingende wil om te vertellen. Om gehoord te worden. Om te bewegen. Anders blijf je in goedbedoeld amateurisme steken, en dien je je uiteindelijk daarbij neer te leggen aan het eind van je rit. Had ik maar... had ik maar... had ik maar. Je moet het zelf doen. Als je het echt wilt. Ongeacht de consequenties. De rest doet er niet toe. Je stukje met de vraagstelling schrijf je als een onzekere vrouw. Onzeker op dit gebied iig. Daar begint al meteen universeel thema. Bijt dat niet in zijn... haar eigen staart?

Op zich heb ik er wel vertrouwen in dat ik gruwelijk veel potentie heb om mooie verhalen te vertellen, maar de uitwerking ben ik dan weer niet zo tevreden over.. Ik heb gruwelijk veel ideëen voor verhalen, en weet personages goed uit te werken, maar alle ingrediënten succesvol combineren, dat is de uitdaging.