@Leonardo Pisano, volgens mij begrijp je het ook goed, maar ik heb misschien een andere interpretatie van faction. Mijn interpretatie: je brengt feiten dus op een leuke manier, bepakt in een interessant en dramatisch verhaal. Ik zie de meeste historische romans die gebaseerd zijn op echte gebeurtenissen ook als faction. De gebeurtenissen/feiten zijn echt, alleen het verhaal eromheen is geromantiseerd om het voor de lezer aantrekkelijk te maken.

Toen het boek kwam, had er duidelijk moeten zijn dat het geen echte reports waren, denk ik. Of dat een beslissing van de uitgever was, om in de zelfde trant door te gaan? Ben ik ook wel benieuwd naar.

Assumption is the mother of all fuck-ups... Mai Spijkers, de uitgever in kwestie, zo blijkt uit het aangehaalde artikel, nam aan dat het Parool de teksten al had gecontroleerd op waarheidsgehalte en heeft ze daarom als "waar" uitgegeven. Het Parool had dat dus niet gedaan, om welke reden dan ook. Hoe Het Parool de teksten heeft gepresenteerd (cursiefje? feuilleton? human interest? onderzoeksjournalistiek?) weet ik niet - daarvoor zou je de betreffende uitgaven moeten raadplegen.

@Leonardo Pisano, volgens mij begrijp je het ook goed, maar ik heb misschien een andere interpretatie van faction. Mijn interpretatie: je brengt feiten dus op een leuke manier, bepakt in een interessant en dramatisch verhaal. Ik zie de meeste historische romans die gebaseerd zijn op echte gebeurtenissen ook als faction. De gebeurtenissen/feiten zijn echt, alleen het verhaal eromheen is geromantiseerd om het voor de lezer aantrekkelijk te maken.

Inderdaad. De truc van faction is dat de context herkenbaar/verifieerbaar moet zijn. Het is een beetje als een persiflage: die bestaat bij de gratie van het originele verhaal.

Naast allerlei gedachten als: "zou ik nooit doen", voel ik ook wel wat bewondering voor de auteur. Het is maar mooi gelukt om mensen te laten geloven in een fictief karakter en daar geld mee te verdienen. Zulks komt altijd uit, dat dan weer wel. Het nadeel van doorgaan in een leugen is wat je nu hebt: dat mensen er schande van spreken. Voordelen zie ik zo gauw niet. Volgens mij deed Grunberg ook ooit zoiets en toen het uitkwam dat Thirza verzonnen was, vond iedereen dat leuk. Dus deze auteur had er beter aan gedaan op een bepaald moment zelf bekend te maken dat het allemaal nep was. Misschien gebruikt ze het als onderzoeksjournaliste en schrijft ze straks een boek over haar ervaringen over net-doen-of-ze-prostituee-was. Rinkelt de kassa weer. Moet ze wel volkomen eerlijk zijn, natuurlijk. Maar was ik haar, zou dat de clou van het verhaal zijn: het kwam nét te vroeg uit, ik had het zelf willen vertellen :D

De vraagstelling zou anders moeten, namelijk: in hoeverre mag een UITGEVER gaan. De schrijver mag zover gaan als die wil. Het is aan de uitgever, zo dit nu ook de schrijver is of niet, om de consument eerlijk te informeren over het verhaal. Maar 't probleem hou je natuurlijk, als de schrijver liegt tegen de uitgever.... Doet me een beetje denken aan Roots van Alex Haley. Werd aanvankelijk ook als nonfictie op de markt gebracht, maar later bleek dat het eigenlijk vooral veel fictie is. In dit geval was het Haley's schuld; hij had lopen jokken over zijn familiegeschiedenis.