Even ter info: De meisjes van mevrouw De Wit is niet verzonnen. Ik ken de "mevrouw De Wit" (Anita) uit het boek persoonlijk en zij zet zich enorm in voor slachtoffers van loverboys. Dat Patricia Perquin haar eigen boek over haar zogenaamde tijd op de Wallen verzonnen heeft, is natuurlijk geen reden om aan te nemen dat De meisjes van mevrouw De Wit ook verzonnen zou zijn. De verhalen van die meisjes zijn allemaal waar (ik heb een aantal van die meisjes persoonlijk ontmoet toen ik het eerste exemplaar van mijn debuut Caleidoscoop aan Anita de Wit overhandigde) en het is jammer dat door de negatieve publiciteit rondom mevrouw Perquins eerste boek de verhalen over de meisjes van Anita nu ook in een verkeerd daglicht komen.

Als de boeken als fictie (emotie boven ratio) worden verkocht is er wat mij betreft geen probleem. Het geeft sommige lezers kennelijk een extra emotie als het verhaal "echt gebeurd" is, en daar speelt marketing op in. Als de boeken als non-fictie worden aangemerkt dan kopen de meeste mensen dat om eruit te leren (ratio boven emotie). Als dan de waarheid wat verwrongen is dan zou ik me bekocht voelen, omdat de belofte is gebroken. Voor slachtofferboeken meer specifiek hangt het er dus wat mij betreft vanaf of ze als fictie (faction) of als non-fictie worden gepositioneerd.

Alles staat en valt met de juiste informatie naar de lezer toe. Je kunt vooraf waarschuwen: Gebaseerd op ware feiten. Welke feiten en tot in hoeverre laat je in het midden, maar de boodschap is duidelijk: niet alles wat je leest, is waargebeurd. Je kunt als Tomas Ross aangeven dat feit en fictie verweven zijn: genre faction. Wat hij eigenlijk doet is het extrapoleren van de feiten. Je kunt aangeven dat de feiten kloppen, maar de personages niet gebaseerd zijn op echt bestaande personen. Je kunt een mystificatie maken, hoewel sommigen dan ondanks talloze verwijzingen niet inzien dat het nep is. Zie bijvoorbeeld het Oera Linda-boek of de hype rondom The Blair Witch Project (waar ook een boek aan was gekoppeld). Iets als "echt" verkopen, non-fiction, levert het risico op dat het voor wetenschappelijk onderzoek gebruikt kan worden. Bijvoorbeeld een wetenschapper die ook in boeken onderzoek doet naar, in dit voorbeeld, het leven op de Wallen. Dat vind ik erger dan sensatiezoekers iets voorspiegelen. Je ziet dat lezers ook in fictie, zelfs in fantasy, heel erg meeleven met de hoofdpersonen. Dus ook een fictieve, gefantaseerde slachtofferrol wekt emoties op bij de lezers. Neem als voorbeeld aflevering 9, seizoen 3 van Game of Thrones: massale verontwaardiging bij de fans. Hallo? Dit is dus geheel verzonnen door de schrijver van de boeken. Er zijn geen echte mensen doodgegaan. Vanuit die emotionele kant gezien is het niet noodzakelijk om ficie als non-fictie neer te zetten. De vraag is dan: waarom doe je het dan wel? Vermoedelijk vanwege de publiciteit: eerst de verontwaardiging omdat het echt is, daarna nog een publicatiestorm omdat wordt ontdekt dat het niet allemaal echt is. Dat je jezelf in de vingers snijdt, blijkt uit de reactie van Peregrine: het publiek neemt je overige werk ook niet meer serieus, de eerste reactie is dat dat dan ook wel verzonnen zal zijn. Zelf krijg ik bij dat soort werken altijd de indruk dat het zo slecht is geschreven dat het als fictie/literatuur geen indruk maakt, en het werk het helemaal moet hebben van de "echtheid". Ik ken niemand die dit soort werken van harte aanbeveeld als een interessante leeservaring. Het verhaal over de Wallen was ook een probleem omdat de schrijfster als pseudoniem een zelden voorkomende naam had gekozen die echt bestond, waardoor iemand die niks met het boek of prostitutie te maken had erop werd aangekeken.

Peregrine, ik heb de vermelding van De meisjes van mevrouw De Wit verwijderd. Dit wekte inderdaad de verkeerde indruk. Bedankt voor het aankaarten!

Fijn! Dankjewel, Reinoud! :thumbsup:

We worden natuurlijk dagelijks bedonderd waar we bijstaan. Soms willen we ook bedonderd worden, liever een goed verhaal dan de waarheid. De roddelbladen staan er vol mee. Het verschil hier is, dat deze mevrouw P. en haar personage dezelfde persoon zouden zijn en dat zij die indruk meer dan gevoed heeft. Hoever je daarin kunt gaan? Heleen van Royen: de schrijfster, is (denk ik zo) ook niet dezelfde persoon als die zij pretendeert te zijn. Dat spelen tussen wie je bent en wie je pretendeert te zijn hoort misschien wat bij het marketen van het product. Jammer dat er bij dit boek over de wallen niet gezegd is dat het deels fictie is, maar ik denk dat die grens door de schrijfster is overschreden doordat zij is blijven acteren als het personage en daarmee de ervaringen van anderen als de hare heeft geclaimd. De reacties, goodwill en financiele voordelen die ze daarmee ontving, zijn dus oneerlijk verkregen.

Paso Doble.

In dit soort boeken verwacht je als lezer dat er waarheid inzit. Als dan naderhand blijkt dat het gewone fictie is, is dit misleidend te noemen. Ik denk dat je gerust mag overdrijven, maar de waarheid niet uit het oog moet verliezen door werkelijk 'over the top' te gaan. Bovendien vind ik het een vorm van liegen en bedriegen. Ja, overdrijven mag. Nee, bedriegen mag niet.

Ik heb het artikel gelezen die aangegeven is in de TS... En ik heb het idee dat dat nepboek nogal wat stof heeft doen opwaaien als zijnde waarheid, terwijl het niet klopt... En op die manier kan het nogal wat gevolgen hebben lijkt mij... Ik dacht dat het Stephen King was die ooit zei dat het belangrijk is als schrijver om eerlijk te zijn... Het lijkt mij oneerlijk om een boek te verkopen als de waarheid terwijl het dat niet is.

We worden natuurlijk dagelijks bedonderd waar we bijstaan. Soms willen we ook bedonderd worden, liever een goed verhaal dan de waarheid.

Eens! De wereld wil bedrogen worden. Het is geen aanbod, maar een vraag. Uitstapje: Lance Armstrong. Te mooi om waar te zijn. Maar op zoek naar helden, emotie, een verhaal dat we zelf steeds minder lijken te hebben. volgen we en willen we geloven. Als het maar raakt. En als de zeepbel dan uit elkaar spat, hebben we ook weer wat om overheen te vallen. Surrogaat op surrogaat.

. De reacties, goodwill en financiele voordelen die ze daarmee ontving, zijn dus oneerlijk verkregen.

Twijfel. Misschien wel twee voor de prijs van één. Eerst, ach wat zielig. Daarna, hoe durft ze. Twee keer lekker emotie voor de prijs van één. Ondertussen zit de buurvrouw al twee weken in de stoel voor het raam. Effe zwaaien en daarna bellen over de stank.

Natuurlijk. Hier zit minstens een dikke herdruk in.

Aan jullie de vraag: tot hoever mogen schrijvers van slachtofferboeken gaan in het aandikken van hun verhaal?

Aandikken mag tot het uiterste einde.

Wat als het verhaal voor een groot deel verzonnen blijkt?

Dan is een illusie gewekt, waar ik respect voor heb. En toont het tevens aan hoe dom ik was dat als waarheid te beschouwen.

Bij non-fictie boeken ga ik er gewoon vanuit dat het de waarheid is. Ik neem die informatie namelijk mee naar mijn studie en werk en baseer daar argumenten op. Ook gebruik ik non-fictie boeken als research voor eventuele schoolopdrachten. Als dan blijkt dat het allemaal verzonnen is en het er niet zo aan toe gaat in bijv. de prostitutie, dan voel ik mij zeker bedonderd. Als het fictie is dan weet ik dat ik bedonderd word en dan vind ik het niet erg. Ik zal fictie ook niet gebruiken als bron, maar als er dingen verzonnen worden in non-fictie... Ook met aandikken heb ik best wel moeite. Waarom iets erger maken dan het is? Kijk, dat je probeert iets te reconstrueren omdat je niet elk woord uit een dialoog meer weet, maar wel de essentie daarvan, oké, dat is ook logisch als je het gesprek weer even moet 'verzinnen'. Maar als je verhaal niet goed of interessant genoeg is zonder al dat aandikken. Waarom wordt het dan uitgegeven? Niet alle autobiografische boeken zijn publiceerbaar.

Aan jullie de vraag: tot hoever mogen schrijvers van slachtofferboeken gaan in het aandikken van hun verhaal? Wat als het verhaal voor een groot deel verzonnen blijkt?

Ik zie vooral antwoorden op de vraag hoe jullie als lezer denken over een aangedikt, grotendeels verzonnen verhaal. Maar hoe ver zou je gaan als schrijver van 'gefingeerde non-fictie', laat ik het zo maar noemen? Wat zou je zodanig inspireren bij een waargebeurd verhaal dat je ervoor zou kiezen om de feiten verre van je te laten en het verhaal zijn eigen gang te laten gaan. Waarom zou je dat doen? Wat zou erachter zitten? En hoe ver durfde je te gaan? Waarom tot dat punt en niet verder?

Ik zou dat niet doen, Thérèse. Ik wil me onder mijn pseudoniem profileren als fictie-schrijver. Onder mijn echte naam wil ik wetenschappelijke werken (of in ieder geval populair-wetenschappelijke) schrijven. Daarbij zie ik het als plicht om de lezer te vertellen hoe waar iets is, of niet. Bijvoorbeeld "in legenden wordt verteld over..." of "Prof. Dr Xyz beweert..." met hier en daar een voetnoot als "Vanwege ... is dit nauwelijks aanneembaar" of "Vergeleken met ... is dit de meest aannemelijke reden, omdat...". Aangeven waar je zelf verbanden legt, aangeven waar anderen dat al hebben gedaan en hebben bewezen, aangeven welke peer-reviews e.e.a. onderuitgehaald hebben. Kortom: integer werken zoals je dat op de universiteit wordt onderwezen. Maar een slachtoffer-verhaal zal het nooit worden. Ik heb er ook een hekel aan om die te lezen.

Ik zou zelf waarschijnlijk nooit slachtofferverhalen schrijven. En als ik het zou doen, dan zou ik gewoon doen wat nodig is om er een goed verhaal van te maken (dus afwijken van de situatie) en verder duidelijk maken dat het een mix van fictie en non-fictie is. Ik zou niet pretenderen dat ik het zelf was, of dat het allemaal exact zo is gegaan, en ik denk niet dat een boek daar minder door hoeft te verkopen.

Voorbeelden van boeken waarin de schrijver in het voor- of nawoord duidelijk laat weten dat het om een mix tussen fantasie en werkelijkheid gaat (en die toch heel populair zijn): 'Mijn meneer', Ted van Lieshout Roman over de relatie die Van Lieshout als kind had met een pedofiel. In zijn nawoord, en op zijn blog laat hij duidelijk weten dat niet alles exact zo gegaan is: ten eerste omdat hij zich niet alles meer exact voor de geest kan halen (het is een paar decennia geleden gebeurd), en ten tweede omdat ware gebeurtenissen niet altijd een boeiend verhaal maken, en hij in de eerste plaats een goed verhaal wilde neerzetten. In andere boeken van hem zitten er ook verwijzingen naar die relatie trouwens, en daar doet hij zelf niet moeilijk over. 'Latino King,' Bibi Dumon Tak & Castel Jeugdroman gebaseerd op het leven van Castel, een Nederlandse jongen die door een relatief kleine drugsmokkel in de beruchtste gevangenis van de Dominicaanse Republiek belandt. Dumon Tak liet weten dat ze met Castel had afgesproken dat ze hem alles mocht vragen, hij niet overal antwoord op hoefde te geven (de vraag was ook wat allemaal waar is van wat hij vertelde en wat niet), en dat ze mocht schrijven wat ze wilde. Het laatste boek komt uit de Slash serie van Querido, een populaire reeks verhalen door bekende schrijvers, die gebaseerd zijn op het waargebeurde verhaal van een jongere. Dat kan gaan over anorexia, dakloosheid, onverwacht een kindster worden, een jongen die zich om laat bouwen tot meisje etc.

Tot de slachtofferliteratuur kun je misschien ook de dader- of heldenliteratuur rekenen. Mensen die iets hebben gedaan of anderen hebben aangezet tot iets waar ze zelf bij nader inzien niet zo tevreden over zijn (of juist heel erg tevreden). We hadden hier op SO scarface, die zijn verhaal in boekvorm vertelde (Lach met de duivel). Ik weet eigenlijk niet hoe het daar verder mee gegaan is. Recensies, verkoop, et cetera. Wel heb ik gelezen: Het resultaat is een eenzijdig verhaal van een vermeend terrorist die zich regelmatig verliest in een slachtofferrol. Bron: http://www.cultuurbewust.nl/site-32851-onbegrijpe… Ik had de indruk dat het een waarheidsgetrouw verhaal was. De feiten waren denk ik ook te traceren via de verschillende media. Wat mijzelf betreft: ik geloof dat wanneer een schrijver écht wil vertellen wat er op zijn hart ligt, hij dat niet aandikt maar wel zo boeiend mogelijk wil vertellen (hij wil immers aandacht voor zijn verhaal, en misschien wil hij ook laten zien dat hij schrijven kan). Wanneer een schrijver een sterk verhaal vertellen wil, dan kan hij allerlei bij elkaar rapen, de gegevens mixen, laten rijzen, weer kneden, dan bakken en als de taart gaar is, hem versieren met slagroom, rum en rozijnen. In het midden drukt hij er dan een fondantje op met de tekst: waargebeurd. Misschien zeggen vorm en presentatie veel over het doel van de koekenbakker. Van sommige taarten moet je echter heel snel na het nuttigen ervan naar een zekere plaats. Zo niet en blijf je consumeren, dan word je vanzelf op bepaald moment te dik. @ schlimazlnik: mooi dat je dat voor jezelf zo helder gepositioneerd hebt.

In jouw deel van het genre is Woensdag Gehaktdag van Richard Klinkhamer een goed voorbeeld, Thérèse.

Aan jullie de vraag: tot hoever mogen schrijvers van slachtofferboeken gaan in het aandikken van hun verhaal? Wat als het verhaal voor een groot deel verzonnen blijkt?

Ik zie vooral antwoorden op de vraag hoe jullie als lezer denken over een aangedikt, grotendeels verzonnen verhaal. Maar hoe ver zou je gaan als schrijver van 'gefingeerde non-fictie', laat ik het zo maar noemen?

Noem je het dan niet faction? Non-fictie is voor mij echt de feiten, de waarheid, precies zoals die gebeurd is. Als je dingen aandikt en verzint, dan is het voor mij geen non-fictie meer. Als je feiten wilt overbrengen aan de hand van een interessant en dramatisch verhaal, dan ga je over op faction: feiten ingebed in een fictief verhaal. Ik zou dit doen als ik een grote doelgroep wil bereiken. Er zijn bijvoorbeeld zat non-fictie boeken over huiselijk geweld die de feiten aandragen. Maar dat zijn voornamelijk studieboeken gericht op studenten en professionals die ook het vakjargon mee moeten krijgen. De 'mainstream' zal die boeken niet zo snel lezen. Dus als je hetzelfde wil overbrengen naar de mainstream, dan kun je dat doen door er een fictief verhaal omheen te bouwen. Je mengt de feiten dan als het ware met een fictieve gebeurtenis zoals die in het echt zou kunnen zijn. Maar dan laat ik van te voren wel weten dat het faction is en dat het verhaal verzonnen is of dat het gebaseerd is op een echte gebeurtenis. Maar eerlijkheid staat daarbij wel vooraan.

Ja, prachtig voorbeeld, Dries. Maar Xu, je kunt niet een verhaal vertellen met enkel feiten, en deze dan ook precies zo weergegeven als ze hebben plaatsgevonden. Dan zou je een verslag schrijven - op zich niets mis mee, maar een verslag is meer iets journalistieks of ambtelijks of juridisch. Ikzelf ben ook voorzichtig met het rangschikken en inkleuren van feiten, en zal altijd proberen om ze zó te verwoorden dat het duidelijk is dat het om een interpretatie gaat (wanneer het om een interpretatie gaat), in tegenstelling tot het laten zien van feiten < maar ook feiten kun je narratief weergeven, zonder ze geweld aan te doen. Zo probeer ik althans een verhaal op te bouwen, eigenlijk altijd geïnspireerd op de realiteit, op waargebeurd. Die realiteit mag je uitleggen op jouw manier. Ik weet niet of eerlijkheid daarbij een rol speelt. Wat is eerlijkheid in dezen? Fantasie is ook eerlijk.

Misschien is eerlijkheid niet helemaal het juiste woord. Maar integriteit wel. Je kan op een integere manier met de feiten omgaan, al zal wat door elke persoon als integer wordt beschouwd, wel variëren.

Faction enz? Alles wat een schrijver verteld komt uit zijn brein. Zijn gedachtengang. Een verhaal, waarheid of niet, is een spiegel in het levenskader van een schrijver.Dat wil zeggen dat naast een toetsbaar feit, dingen worden verkondigt, die de waarheid hadden kunnen zijn. Of iets wat alles verduidelijkt. Boeken, romans, verhalen laten een geschiedenis achter de schermen zien, manier van denken, psychologie van een tijd. Dostojewski, Hugo, alle schrijvers laten meer zien, dan een geschiedenisboek. Fictie kan de waarheid zijn, achter de waarheid. In deze tijd moet alles verklaarbaar, echt zijn. Uiteindelijk, de lezer interpreteerd in vrijheid. Als er een discussie ontstaat, dan heeft die schrijver zijn doel bereikt. Aandacht voor zijn visie op zijn eigen leven en dat van zijn lotgenoten. Het schijnt dat volwassenen gemiddeld dertig keer per dag liegen. We hebben het nog geen eens altijd door!

Stel, je schrijft een verhaal over Swiebertje die door je badkamerraam naar binnen klimt en de emotionele naswiep van het hele gebeuren. Het is fictie, maar zo realistisch geschreven, dat het verhaal erg veel losmaakt. Het blijkt, dat BNers aan de lopende band bij onschuldige burgers door het raam klimmen, verkleed als hun bekende personages. Er worden praatgroepen opgezet voor en door slachtoffers. Er wordt subsidie toegekend, BNers moeten verplicht in therapie. Er wordt gedemonstreerd bij het graf van Joop Doderer. Jij wordt uitgenodigd bij DWDD. Dat lijkt mij het moment om te zeggen dat het verhaal fictie is en te verwijzen naar de kaft van het boek, waar duidelijk staat dat het verhaal slechts deels is gebaseerd op feiten. Daarna kun je aan Matthijs vertellen dat je een keer je badkamerraam open liet staan en dat Swiebertje, de kat van de buren, naar binnen klom en je spiegel brak. Toch: jouw verhaal heeft mensen geholpen, slachtoffers hebben zich herkend in jouw boek. Maw: je komt niet verkleed als Saartje aan de burgemeesterstafel zitten. Dat heeft deze Patricia wel gedaan.

Stel, je schrijft een verhaal over Swiebertje die door je badkamerraam naar binnen klimt en de emotionele naswiep van het hele gebeuren. Het is fictie, maar zo realistisch geschreven, dat het verhaal erg veel losmaakt. Het blijkt, dat BNers aan de lopende band bij onschuldige burgers door het raam klimmen, verkleed als hun bekende personages. Er worden praatgroepen opgezet voor en door slachtoffers. Er wordt subsidie toegekend, BNers moeten verplicht in therapie. Het graf van Joop Doderer wordt geschonden. Jij wordt uitgenodigd bij DWDD. Dat lijkt mij het moment om te zeggen dat het verhaal fictie is en te verwijzen naar de kaft van het boek, waar duidelijk staat dat het verhaal slechts deels is gebaseerd op feiten. Daarna kun je aan Matthijs vertellen dat je een keer je badkamerraam open liet staan en dat Swiebertje, de kat van de buren, naar binnen klom en je spiegel brak. Toch: jouw verhaal heeft mensen geholpen, slachtoffers hebben zich herkend in jouw boek. Maw: je komt niet verkleed als Saartje aan de burgemeesterstafel zitten. Dat heeft deze Patricia wel gedaan.

:D

Maar Xu, je kunt niet een verhaal vertellen met enkel feiten, en deze dan ook precies zo weergegeven als ze hebben plaatsgevonden. Dan zou je een verslag schrijven - op zich niets mis mee, maar een verslag is meer iets journalistieks of ambtelijks of juridisch.

Ja, dat snap ik. Maar met feiten heb ik het dan bijvoorbeeld over de procedure rond een operatie in het ziekenhuis. Stel je schrijft over een patiënt die door foutief handelen van een arts overlijd en je wilt dit op een interessante manier brengen. Dan kun je bijvoorbeeld een fictief verhaal schrijven over Truus die ziek wordt en daardoor allerlei problemen krijgt op sociaal vlak, met man, de kinderen, familie enz., maar de procedure rond die operatie en de ziekte is feitelijke informatie. Hetzelfde als met verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal is misschien fictief, maar de concentratiekampen en hoe dat er aan toe gaat, is feitelijke informatie, want het is echt op die manier gebeurd.

Maar Xu, je kunt niet een verhaal vertellen met enkel feiten, en deze dan ook precies zo weergegeven als ze hebben plaatsgevonden. Dan zou je een verslag schrijven - op zich niets mis mee, maar een verslag is meer iets journalistieks of ambtelijks of juridisch.

Ja, dat snap ik. Maar met feiten heb ik het dan bijvoorbeeld over de procedure rond een operatie in het ziekenhuis. Stel je schrijft over een patiënt die door foutief handelen van een arts overlijd en je wilt dit op een interessante manier brengen. Dan kun je bijvoorbeeld een fictief verhaal schrijven over Truus die ziek wordt en daardoor allerlei problemen krijgt op sociaal vlak, met man, de kinderen, familie enz., maar de procedure rond die operatie en de ziekte is feitelijke informatie. Hetzelfde als met verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal is misschien fictief, maar de concentratiekampen en hoe dat er aan toe gaat, is feitelijke informatie, want het is echt op die manier gebeurd.

Ik dacht dat ik het begreep, maar nu twijfel ik. In een non-fictie stuk kun je heel feitelijk blijven. Bijv. een boek over managementvaardigheden. Je spreekt de linkerhersenhelft aan. In een fictieboek spreek je de rechterhersenhelft aan en is de uitdaging voor de schrijver de lezer in de fictieve droom te houden. Feitelijkheden moeten kloppen (geen iPhone in 1990; geen WTC-torens in NY na 11 sep 2001), maar daaromheen kun je niet-bestaande personages en settings verzinnen (bijv. het verhaal van de Titanic). Als het nodig is de operatie van Truus in jouw voorbeeld gedetailleerd te beschrijven, so be it, maar de uitdaging is dan de lezer in de fictieve droom te houden. De truc is zulke feitelijkheden te beschrijven vanuit de beleving van het personage, anders komt het infodumpy over.

De manier waarop feiten in faction worden gebruikt, zie ik eerder als basis tot speculatie en extrapolatie. Dus niet als het opnemen van feiten in een fictief verhaal, maar de interpretatie van bepaalde feiten als de basis van het verhaal. Het zijn ook geen op zichzelf staande feiten, maar een wereldbeeld presenteren waarvan die feiten de pijlers zijn. Dat hele wereldbeeld is licht speculatief en kan op zich al een thema zijn. Vervolgens wordt daarin een fictief verhaal verteld, maar wezenlijk niet anders dan dat in welk ander wereldbeeld een fictief verhaal wordt verteld. Het verhaal met faction is dat dat wereldbeeld belangrijk is voor de plot, de thema's, de opgevoerde personages etc. Van het type "draaien met de waarheis"is ook Eus van Ozcan Akyol. Het rumoerige leventje enerzijds proberen neer te zetten als authentiek, maar steeds weer draaien over wat nu wel en niet autobiografisch is, dat afhankelijk van het publiek. Bij sensatiezoekers als DWDD het straatschoffie spelen en in literaire kringen vertellen dat het vooral op de buurjongen is gebaseerd (of zoiets).

wat ik me af vraag, wat bezielt een schrijver om bij een verzonnen verhaal, het is echt gebeurd, toe te voegen? Of is de uitgever daar de schuld van? Zo iets als, verkoopt het beter? Is een nep, echt gebeurd verhaal, een dekmantel voor niet goed geschreven, maar een interresant onderwerp, waar mensen zich in kunnen herkennen? (Trouwens ik weet niet of het goed geschreven is, want ik heb het niet gelezen, maar ik zal nooit een verhaal onder het kopje, echt gebeurd, uitgeven.)

La, het boek is gebaseerd op columns geschreven voor een krant, die daarin werden gepresenteerd als verslaggevend waar gebeurd/gebeurend. Toen het boek kwam, had er duidelijk moeten zijn dat het geen echte reports waren, denk ik. Of dat een beslissing van de uitgever was, om in de zelfde trant door te gaan? Ben ik ook wel benieuwd naar.