Geen afbeelding
BernadetteB

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Non-fictie

 10 februari 2013 - 13:44
In het topic over fantasy van Marjaw kwam kort om de bocht even non-fictie. In dit topic heb ik het over autobiografische non-fictie, mn het eigen levensverhaal van de schrijver Nu heb ik hier al langer mijn eigen ideeën over en zo komt het dus dat ik maar een topic erover open: Want, wat ik merk in non-fictie is dat er (grof gezegd) twee groepen zijn: - De groep die zichzelf ziet als slachtoffer, geen reflectie geeft op de gebeurtenissen en vooral een 'kijk-hoe-zielig-ik-ben'-boek schrijft. Dit is in mijn ogen bijna nooit een goed boek, immers, het is eenzijdig en ik ben niet iemand die snel medelijden heeft met mensen - De groep die wel zelfreflectie heeft, die ook niet het hele verhaal trouw volgt maar een basering maakt op het waargebeurde verhaal. Sommige dingen moet je weglaten of juist erbij zetten zodat het verhaal beter leesbaar wordt. Ik merk dat, door die eerste groep, ik een beetje zat wordt van al die 'ik-was-vijftien-en-ik-blabla'-boeken. Hoewel er goede non-fictieboeken zijn, merk ik dat er heel veel van dit soort boeken uitgegeven worden (bij reguliere uitgevers) terwijl het in mijn ogen gewoon geen 'goed boek' is (blijft een mening natuurlijk) Om Marjaw even vrij te quoten uit het andere topic, daar zegt ze (ongeveer) dat in dit soort boeken de schrijfstijl ondergeschikt is aan het verhaal. Dat merk ik vaak bij de verhalen, dat de schrijfstijl het laat afweten. En daar stoor ik me aan. Moet iedereen, alleen omdat hij iets te vertellen heeft, een boek uitgeven? Ik vind van niet. Wat dat betreft, ik schrijf (deels) ook over mijn eigen leven, maar zal er nooit een levensverhaal oid van maken. In het ms waar ik het laatst aan heb gewerkt, was het 90% fictie 10% waargebeurd. Hoe kijken jullie hiertegenaan? En hoe doen jullie dat zelf in jullie verhalen? Ik ben ervan overtuigd dat in elk verhaal wel een autobiografisch deel zit van de schrijver, wat denken jullie daarover? Trouwens, ik wil niemand tegen de borst stoten en er zijn echt wel goede non-fictie boeken (ik lees ze ook gewoon), dus ik heb niets tegen het genre op zich.

10 februari 2013 - 13:52
Ik ben het helemaal met je eens, zeker over dat uitgeven. Als iemand een prachtig verhaal heeft maar niet kan schrijven, kan de uitgeverij beter een ghostwriter zoeken naar mijn mening. Natuurlijk zit er in elk verhaal (ook fictie) een stukje van een schrijver. Ik schrijf alleen over onderwerpen die me interesseren, dus zit er automatisch een stukje van mij in een verhaal.

Profile picture for user Xuchiejlala
Xuchiejlala

Lid sinds

14 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 februari 2013 - 14:37
Ik wilde net nog een autobiografisch kort verhaal schrijven, maar toen stopte ik na een paar minuten en dacht ik: Dit is eigenlijk een verdomd saai verhaal. Kon ik er maar fictie van maken, dan gebeurde er tenminste nog wat :p Niet alle autobiografische verhalen zijn weggelegd voor publicatie. Ik vind het pittig als mensen hun levensverhaal willen opschrijven, maar het moet me wel pakken. Ik lees juist zo'n levensverhaal omdat het totaal anders is dan het mijne en mensen iets hebben meegemaakt wat 'abnormaal' is en iets wat echt is gebeurd. Dan wil ik juist over dat 'abnormale' lezen, niet over alle dagelijkse dingen die ik zelf ook doe. Ik heb vaak genoeg een boek weggelegd, omdat er zoveel werd uitgeweid. Ik wilde lezen over die verschillende persoonlijkheden, niet pagina's over dat eerste vriendje op een vakantie in weet ik veel waar, waar je verschillende persoonlijkheden helemaal niet in voorkwamen. Ugh, dit klinkt echt heel naar als ik dit zo lees, want het is toch iemands leven, het is vaak vreselijk, en het is echt gebeurd, en dan zit ik te zeuren over dat het niet spannend is. Ik vind wel dat fictie ook bepaalde autobiografische elementen van de auteur bevat. Als ik naar mijn verhalen kijk, hebben personages meestal wel karaktertrekjes die ik zelf ook bezit of zou willen bezitten. Sommigen doen uitspraken die ik ook doe en sommigen hebben zelfs hetzelfde soort beroep of hebben het beroep dat ik zou willen. Ik heb zelfs personages die zijn gebaseerd op mensen die ik ken. Je put toch bewust en onbewust uit je eigen referentiekader en daarom kan zo'n verhaal toch ook nooit volledig buiten jezelf staan?

Geen afbeelding
Rasa

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 februari 2013 - 15:26
Ik moet eerlijk zeggen dat ik (auto)biografieën als lezer zelden interessant genoeg vind klinken om eraan te beginnen. Behalve als de hoofdpersoon Steve Jobs, Nelson Mandela of Jozef Stalin heet ofzo. Wat autobiografieën betreft, zou ik sowieso de volgende twee stelregels hanteren: - Kun je schrijven, maar heb je geen heel spannend leven (gehad): niet doen - Heb je een spannend leven (gehad), maar kun je niet zo goed schrijven: niet doen Behalve voor de naaste familie of het nageslacht uiteraard. P.S: Met autobiografische elementen in een fictieverhaal is natuurlijk niets mis! Elke schrijver put uit eigen ervaringen en observaties, toch?

Geen afbeelding
Thomach

Lid sinds

15 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 februari 2013 - 17:42
Ik heb 'Kartonnen Dozen' en 'Sprakeloos' van Tom Lanoye gelezen, allebei compleet autiobiografisch en niet altijd even boeiend. Maar het is door de manier waarop de dingen worden beschreven dat het mij ontzettend hard aanspreekt. Meer nog: het is inspirerend. Je moet als schrijver dedomme heel trots moeten zijn als je überhaupt een boek hebt geschreven, of het nu autobiografisch is of niet.

Geen afbeelding
JohanvandenEnde

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 10 februari 2013 - 19:14
Het geheim zit in de kwaliteit van de schrijver/ster. Zoals Tomach stelt, een saai verhaal goed schrijven is kunst van een hoog niveau. Generiek: Non fictie/autobiografie kan een aaneenreiging van een slecht geschreven dagboek zijn. Leuk voor de HP zelf of hooguit misschien enkele intimi, niet voor een breed publiek. Meer mijn persoonlijke mening: Dat het toch uitgegeven wordt zegt meer over de uitgever dan de schrijver. Een ieder die zijn gedachten aan het papier toevertrouwt en het durft te (laten) publiceren is een held. En uiteindelijk is de markt de baas. Een boek dat geen break-even oplage bereikt heet dan een flop. Is dat een flop voor de schrijver? Dat ligt dan wel voor de hand en dat is jammer. Iedere (zeker autobiografische) schrijver die publicatie aandurft én de moed heeft de kritiek van een lage oplage trots te weerstaan is meer dan een held, waar ik dan waarschijnlijk geen boek van koop, maar wel mijn pet voor afneem.