Hoe reageren betrokkenen op waargebeurde verhalen?

Welkom Larry. Heb de titel een beetje ingekort.

Ik weet het niet, maar ik ben er ook erg benieuwd naar!!!

Wat je kan doen is interviews lezen met de schrijfster van het boek "Het zwijgen van Maria Zachea", omdat zij ook te maken had met het gebruiken van gegevens die nogal gevoelig liggen, toen zij haar boek schreef.

Dag Larry, er zijn wel al topics over aanverwante onderwerpen, ik zou eens goed zoeken. Het is handig om jezelf af te vragen wat je precies wil. Wil je je verleden verwerken? Schrijf dan een dagboek. Wil je je wreken? Besef dan dat hoofdfiguren, als ze met naam en toenaam genoemd worden, moeilijk kunnen gaan doen. Wil je en verhaal schrijven, op basis van jouw ervaringen, omdat je denkt dat jij daar de juiste persoon van bent? Anonimiseer de mensen dan, verander in ieder geval hun namen. Je kunt ook het verhaal fictie maken, gebaseerd op non-fictie. Het belangrijkst is dus om, voordat je gaat schrijven, goed te bedenken wat je wil. Hoe omstanders zullen reageren zul jij het beste weten, want jij weet wat je wilt schrijven en hoe de mensen zijn, over wie je schrijft.

Oh ik zal eens beter zoeken, ik kon niet direct iets vinden dus goed dat je het zegt. Nee zeker niet wreken en geen dagboek. Ik wil schrijven om te verwerken maar ik denk/hoop dat mijn verhaal ook interessant is voor anderen om te lezen. Ik hou niet zo van dagboekstijl alleen. Fictie op non-fictie is misschien een idee, zodat ik de waarheid in het midden laat. Maar ookal geef ik mensen een andere naam dan nog zullen ze zich er vast in herkennen, dat kan niet anders. Hoe schrijf ik bv over de rol van mijn ouders in het verhaal? Ze begrijpen misschien dingen niet. Verandert dat onze relatie? Ik ben benieuwd naar ervaringen hierin.

Ik heb pas geleden een boekje gemaakt over een persoonlijk dramatische gebeurtenis. De betrokkenen reageerden van emotioneel tot glimlachend. Ze lazen het allen wel in één ruk uit. Ik heb jarenlange ervaring in het schrijven van schokkende gebeurtenissen van anderen. Maar als het over jezelf gaat, is zo'n verhaal erg lastig om op de juiste manier op te schrijven.

Larry, het hangt er ook van af hoe je relatie met je familie is. Heb je nog contact, meen je je ouders erg te zullen kwetsen? Je zou in elk geval al kunnen beginnen, notities maken, fragmenten noteren, je zult wel al één en ander kunnen schrijven. Probeer ondertussen verder uit te zoeken hoe je te werk zult gaan, er zijn hierboven ook al tips gegeven die je eventueel zou kunnen gebruiken. Eén goede raad: schrijf, begin eraan, zo kan het verwerkingsproces ook beter gestimuleerd worden. Dus: beginnen maar! Succes! Lien

Larry, ik 'zit' of beter gezegd ik zat ook met dat probleem. Ik heb geen zin om iedereen onder zijn eigen naam te noemen, maar als uitkomt dat jij of ik, de schrijver bent, herkennen veel mensen zich toch. OK. Maar dan nog? het zijn toch jouw ervaringen en gevoelens? De gevoelens en herinneringen aan mijn ouders liggen voor mijn 5 broers en zussen allemaal anders. Mijn beide ouders zijn overleden, dus die kan ik niet krenken. De meeste van mijn ooms en tantes leven nog tenminste van vaders kant. Van moeders kant leeft er nog maar eentje. Nou die kan het moeilijk krijgen, maar het blijven mijn herinneringen en emoties, daar kom je toch niet omheen. Ik zou zeggen: schrijf. k ben er ook mee bezig, niet zozeer om te verwerken want dat heb ik al gedaan, ik ben 57. Ik heb ervor gekozen om veel onderwerpen te nemen en die als een apart verhaal, helemaal afgerond te schrijven. Wel in chronologische tijdsvolgorde, hoewel je dat naderhand natuurlijk nog kunt doen. Veel succes.

Ik zou het niet zoveel veranderen eigenlijk. Het verhaal moet kunnen verteld. Ik bedoel: als er zoiets bestaat als de persvrijheid waarom dan geen vrijheid van verhaal of zoiets? Als je dit integer doet kan het volgens mij best. Maar wel integer over waargebeurde dingen schrijven natuurlijk. Met respect voor de ander.

Ja het is je recht om je eigen verhaal op te schrijven sa waar. Maar sommige dingen kunnen toch als een schok komen voor een aantal mensen, je hebt niet altijd alles uitgesproken naar iedereen, en waarschijnlijk met reden. Stel je beschrijft gevoelens tov je ouders, waar zij niets in herkennen en pijn van hebben? verandert dan je relatie met ze? Lijkt me wel. Het is wel jouw perceptie maar dat betekent niet dat anderen, die hun eigen waarheid hebben, jouw visie aankunnen. Toch?>

Of stel dat je hebt geleden onder iets wat er in je jeugd is gebeurd en hoe daarop werd gereageerd door (een van) je ouders. En dat is allemaal uitgesproken, de relatie is nu goed. Wat gebeurt er dan als je dat in een roman gaat verwerken? In 'Het zwijgen van Maria Zachea' (ik heb het inmiddels uit de bieb) ligt dat toch weer anders. Ik vind het een moeilijk dilemma.

Het zou ook kunnen dat je relatie met je ouders nav jouw verhaal ten goede verandert. Je gaat ervan uit dat ze zich niet in jouw verhaal herkennen, maar misschien valt dat mee. Ik zou het als ouder heel waardevol vinden om te ontdekken wat er in mijn kind omgaat - zelfs al is dat confronterend voor mezelf. Je ouders hebben ook ouders (gehad) en kennen naar hen toe vast ook verborgen gevoelens. Volgens mij heeft iedereen die. Als ik jou was, zou ik me op voorhand niet al te veel zorgen maken over de reacties. In je voorwoord kun je eventueel ook nog benadrukken dat de gebeurtenissen die je beschrijft jouw waarheid zijn en niet per se die van de mensen die in je boek voorkomen.

Ik zou ze vantevoren wel waarschuwen. Dat je een nogal heftige periode van je leven aan het beschrijven bent en misschien niet al te omzichtig te werk kunt gaan omdat je het anders nog niet open kunt vertellen. Maar wellicht ben ik nou net daarin wel te nuchter. Kan ook.

Weet je, in dit geval hoef je het niet iedereen naar de zin te maken. het zijn jouw belevingen met daarbij jouw gevoelens. Dat zal gedeeltelijk herkenbaar zijn voor familie, gedeeltelijk ook weer niet. Als daar negatief op gereageerd wordt, is dat vervelend, maar het blijft toch jouw waarheid. Zou het een relatie tot een familielid negatief veranderen? ja, dat kan. Maar is dat dan erg? Ja, dat is slikken en even pijnlijk, maar als het jou oplucht om jouw waarheid te vertellen, wie is dan iemand om dat te mogen tegenhouden? Dat zou hooguit jijzelf kunnen zijn, maar dan lucht het je niet op en hoef je er niet eens aan te beginnen.

Ik geloof dat het helemaal afhangt van de manier waarop je het doet, Larry. Je kunt bv een derde figuur in je verhaal invoegen die als tussenpersoon tussen / naast alle betrokkenen staat. Iemand die iedereen aan het woord laat, maar vooral jou. Je kunt ook alle openheid van zaken geven. Wij weten niet waar het boek over zal gaan, maar misschien is het voor je ouders juist prettig om er nu eindelijk achter te komen hoe alles voor jou is geweest. Ouders zijn niet gek; zij hebben wel door dat hun kind gevolgen kan ondervinden van nare situaties / belevenissen.

Hallo, Ik denk al lange tijd over het schrijven van een boek over een aantal gebeurtenissen in mijn jeugd en de invloed daarvan op mijn huidige leven. Wat mij sterk tegenhoudt zijn de pijnlijke gevoelens die dit boek zou kunnen oproepen bij familie/vrienden. Misschien komen ze er in hun ogen niet goed vanaf ofzo, zou kunnen. Iemand ervaring hiermee?

Ik heb hier geen ervaring mee, maar als mijn pijnlijke dingen in een boek zouden komen te staan wat iedereen kan lezen en waarvan iedereen zou kunnen weten: dat is diegene die dit-en-dat meemaakte, zou ik aardig kwaad worden. Zeker als het nog niet is verwerkt. Maar dat ligt natuurlijk ook aan hoe ik ben. En ik weet niet hoe de mensen zijn waar jij over wil gaan schrijven.

Ik heb een waargebeurd verhaal geschreven en dit heb ik gedaan dmv de namen te veranderen. Er zijn wel reacties, maar ik maak duidelijk in mijn boek dat het mijn ervaringen zijn en mijn meningen en dat iedereen het verhaal anders kan zien. Het gaat om mijn kant van het verhaal met quotes van mensen, met mijn reactie erop. Niks mis mee toch?