Wat is het doel van het gebruik van echt bestaande personages?

Ik ben niet zo bekend met wat 'mag' en wat 'niet mag' Maar als er nog levende nabestaanden zijn van de personen waarover je wilt schrijven, zou ik het niet doen. Want volgens mij kunnen die alsnog een rechtszaak beginnen, tenzij je daar op uit bent. Dat is wel weer extra publiciteit natuurlijk.

Je vraagt of je de personen 'kunt' gebruiken. Wat bedoel je precies? Of het juridisch mag? Of het verstandig is? Of het voor de lezer duidelijk is? Voor de juridische kant van de zaak moet je even de zoekmachine gebruiken (zoek op 'echte namen').

Ik heb een manuscript geschreven waarin vele bestaande personen voorkomen. De reden daarvoor: het verhaal speelt zich af in de wielerwereld en maakt gebruik van waargebeurde feiten. De hoofdpersonages zijn echter fictief, hoewel ze voortdurend in interactie staan met bestaande personen. Het hele manuscript is dus een verweving van fictieve en niet-fictieve elementen, maar de plot blijft volledig fictie. Ik wacht nog op een antwoord van de uitgeverij, ik weet dus niet hoe dit binnen het literaire veld ligt. Ik kan enkel zeggen dat een van de mooiste kritieken van mijn proeflezers was dat ze de hoofdpersonages gingen googelen om na te gaan of ze al dan niet fictief waren, evenals bepaalde verhaalelementen. In mijn geval is het noodzakelijk om bestaande personen te gebruiken, anders verliest het manuscript veel van zijn waarde. Zwart maken? Het gaat om bekende personen die je op een manier gebruikt die de historische juistheid zo veel mogelijk benadert, toch? Je laat ze geen strafbare feiten plegen, tenzij bewezen, je gebruikt ze op een karakteristiek geloofwaardige manier. Indien het effectief om bekende personen gaat, zal je ze voldoende in de vingers moeten hebben om kritiek voor te zijn. Ik vind dat een zeer uitdagende oefening.

Hallo. Ik heb daar ervaring mee. Ik raad je aan als je toch fictie schrijft ook de personen fictieve namen te geven. Het geeft je veel meer vrijheid in het schrijven! De personen herkennen dan zichzelf of een ander toch wel. Of is het juist de bedoeling dat mensen direct herkenbaar zijn? Voor wat voor doelgroep is je verhaal? Geef jezelf de ruimte! Alles fictie geeft dat. Succes!

Ik zou het wel raar vinden als in een fictief verhaal dat in het verleden speelt, ineens heel andere namen bijvoorbeeld de Ronde van Frankrijk rijden. Ook namen van verslaggevers lijken me logisch om te gebruiken. Als je het over wielersport in de literatuur hebt, heb je het over Tim Krabbé, en bij mijn weten gebruikt hij ook echte namen. Het is niet altijd flatterend, maar naar mijn gevoel wel integer.

Ik wil ook graag historisch werkelijk bestaande figuren elkaar laten ontmoeten in mijn verhaal. In de werkelijkheid kenden enkelen elkaar wel, van anderen is het niet zeker dus de ontmoetingen die ik beschrijf zijn fictie. Zou dat wel mogen? Het wordt namelijk ook gedaan in bijvoorbeeld het boek Fin de Siècle van Selden Edwards. Hierin ontmoet de fictieve hoofdpersoon historische figuren als Freud, Mahler en zelfs Hitler als kind. Of beantwoord ik nu al mijn eigen vraag? :)

ik schrijf vaak over een ver verleden en dan maakt het allemaal niet uit wie wie ontmoet: als ik Hannibal in Amerika laat rondlopen of de keizer van China laat ontmoeten, maakt niemand zich druk. Als ik Hannibal Caesar laat ontmoeten en doe alsof dit echt is, dan kom ik wel in de problemen: het is niet voor iedereen duidelijk dat ze niet in dezelfde eeuw leefden. Historische feiten worden vervormd. Aan de andere kant: als ik een verhaal over Hannibal schrijf en ik blijf te krampachtig in het historische keurslijf, krijg ik een slecht verhaal. Nu geen Hannibal maar laten we zeggen Van Agt. Dit ligt anders, dit is recente geschiedenis. Als je zijn karakter opvoert wil je wat zeggen. Als je de geschiedenis vervormt, vallen mensen over je heen. Je kunt hem bijvoorbeeld geen Drents accent geven of atheïst laten zijn. Maar als je hem vervormt is het ook geen leuk verhaal meer: ik zou steeds denken: jvs heeft geen bal van die man begrepen. Dus de vraag is niet alleen het kwetsen of het recht tot vervormen, maar ook waarom zou je het doen? krijg je echt een mooi verhaal daardoor. Je zou het kunnen schrijven en naar een literair tijdschrift opsturen: zij kunnen dan voor je beoordelen of de literaire waarde dusdanig hoog is dat het verhaal vraagt om historische onwaarheden. Wilhelmina op de koffie bij Hitler; lijkt mij bijvoorbeeld een leuke scène. Hiermee kwets je mensen in het Nl volk en beschrijf je een historische onwerkelijkheid. Kom je hier verder mee? en overigens: dit is een afweging die je zelf moet maken. PS ik dacht verdorie dat Schli weer terug was. Ik hoopte op een mea culpa , maar dat is ook een historische scène die nooit gaat plaatsvinden

Hoi Nienkea, Bedankt voor je antwoord. Ik ben niet van plan de karakters van de historische figuren aan te passen, maar juist deze personen zoals ze al beschreven zijn door historici op te voeren. Alleen de inhoud van de ontmoetingen en gesprekken zijn fictief, want daar was ik uiteraard niet bij. Qua tijdspanne klopt het ook, ze leefden in dezelfde tijd en in dezelfde omgeving en van een aantal is bekend dat ze elkaar kenden. Je tip om het op te sturen naar een literair tijdschrift is een goede, daar had ik nog niet aan gedacht.

succes