Archiveren. Je weet nooit of je het nog eens ergens anders voor kunt gebruiken.

Als het stuk toch niet blijkt te passen in het verhaal omdat deze het plot niet vooruitstuwt of niets van personage-ontwikkeling laat zien, dan schrap ik de scene genadeloos, darlings of niet. I love my darlings, maar als ze mijn verhaal alleen mijn meer kwaad dan goed doen, dan zeg ik bye bye, no hard feelings. Tenzij... ik deze darlings weet om te toveren in iets dat wel werkt, iets wat het plot wel vooruitstuwt of wel iets van personage-ontwikkeling laat zien, dan zijn ze misschien nog te redden :)

Ik ervaar geregeld dat ik stukken heb geschreven waarover ik op zich tevreden ben, maar waarvan later blijkt dat ze toch niet in het verhaal moeten.

Antwoord is simpel. Delete.

Maar schrappen is niet zo simpel want deze darlings hebben aardig wat tijd en moeite gekost.

Maar je bent zelf van mening dat ze niet in het verhaal moeten. Dus. Delete.

Hoe gaan jullie hiermee om?

Een nieuwe 'darling' schrijven.

Rücksichtslos verwijderen?

Ja, direct uit het verhaal. Maar wel de darling zorgvuldig bewaren in een 'darling' word-document.

Inkorten en op één of andere manier toch inpassen?

Neen. Dat is je 'darling' verminken.

Niks doen en laten voor wat het is?

Als je maar 1 'darling' ooit hebt geschreven en je verwacht er nooit meer 1 te schrijven. Laat dan maar staan. Dat lijkt mij niet het punt. Dus weg ermee. Maar wel bewaren.

Ligt eraan hoe groot de darling is. Als het maar één scène is, kopieer ik hem naar een ander document (msischien komt hij ooit nog van pas) en delete ik hem in het originele document. Bij een personage dat eruit gaat, of een verhaallijn die omgegooid wordt, sla ik het document op onder een nieuwe naam en ga daarin zitten deleten, opnieuw schrijven, etc.

Bewaar ze. Niet verloren en niet gebruikt. Later kan je ze gebruiken als ze op een magische wijze een eigen leven leiden.

Eerst zo lang wachten dat je gehechtheid aan je darlings al wat bekoeld is, dan kun je beter beoordelen of ze echt mooi genoeg zijn om te redden, en anders: weg ermee. 

Nooít een darling weggooien. Het is niet voor niets een darling geworden. Maak een darling-mapje, haal je darling uit je document en plaats haar voorzichtig en liefdevol in het nieuwe mapje. Wedden dat je haar nooit vergeet en haar nog wel eens broodnodig zou kunnen hebben...

Het ligt er natuurlijk maar net aan wat je als een "darling" ziet. Als je op de Wikipedia af gaat, dan is het een eerste ruwe versie van een verhaal, of elementen eruit. Zeg maar: wat je in de flow van de eerste versie hebt geschreven. Stukken die nog niet herschreven zijn, mogelijk vanuit een of ander onderbuikgevoel. Delen die niet meer in het verhaal passen, omdat je gaandeweg de basis van het verhaal hebt gewijzigd. Misschien ook wel stokpaardjes die je er in de eerste versie insmokkelde. Waarom zou je zo'n element willen bewaren? Omdat je met hetzelfde idee nog een zelfde verhaal gaat schrijven, maar dan anders? Val je dan niet in herhaling? Het lijkt mij beter de darlings gewoon te killen en ritueel te verbranden. Dan stap je fris in een volgend verhaal. Bovendien bestaat de kans dat je bij het eerdere verhaal zoveel leert over het schrijven, dat de darling achterhaald is zodat je het niet meer in een volgend verhaal kan gebruiken.

Een herschreven versie hergebruiken is iets anders dan een gekillde darling weer gebruiken. Ik moet zeggen: ik heb zo heel wat dooien in mijn documenten (*), maar ik gebruik ze niet meer. In feite vervelen ze me wanneer ik ze herlees. En toch doe ik ze niet weg - voor jeweetmaarnooit. Maar als een stuk eenmaal echt af is, of gepubliceerd, wat wil je er dan nog mee? (*) ook veel snoepjes; daar kan ik nog eens iets mee doen. Dat zijn dus andere teksten of delen van teksten dan verworpen tekst.

Alleszins mag je darling je niet belemmeren in wat je doet. Je moet het sowieso uit je verhaal 'knippen' opdat het verhaal verder gaat. Wat je met je darling doet, is jouw zaak....

Toch heb ik de indruk dat we tegenwoordig nogal kwistig met woorden zijn en met het bewaren van ouwe meuk. Dat in tegenstelling tot het schrijfmachine tijdperk, waarbij knippen en plakken veel moeilijker was, en ieder woord letterlijk geld kostte. Misschien wel een goede oefening voor sommigen: een schrijfmachine gebruiken in plaats van een tekstverwerker.

Zo ben ik begonnen, lang geleden. Dat was een tikkeltje masochistisch ook, want ik schoot regelmatig met mijn vingers tussen de toetsen. Mijn "darlings" staan vast nog wel ergens in documenten, in vorige versies. Maar ik kijk er eigenlijk helemaal nooit naar. Ik doe er ook niets mee. Als ze niet in het verhaal passen, gooi ik ze eruit.

een gekillde darling

De Nederlandse taal wordt wel steeds leuker :) en makkelijker voor mij...als ik een Nederlands woord vergeten ben, of er niet zo snel op kan komen...dan vernederlands ik gewoon een Engels woord ;) Sorry, gauw maar weer :ontopic:

Zo zal de NL taal assimileren, sabarinde :-). Wat het typen op papier betreft: het was toch geen kwestie van geld om darlings te bewaren. Mijn hemel, mijn zolder ligt vol dierbare dooien als je het zo bekijkt. Netjes begraven in dozen. Zwervers zijn het, gevangen zwervers. Af en toe zoek ik contact met een van hen, dan hebben we plezier. Daarna: we drinken een glas, doen een plas en alles bijft zoals het was. Dozen weer dicht. Dag darling.

Toch heb ik de indruk dat we tegenwoordig nogal kwistig met woorden zijn en met het bewaren van ouwe meuk. Dat in tegenstelling tot het schrijfmachine tijdperk, waarbij knippen en plakken veel moeilijker was, en ieder woord letterlijk geld kostte. Misschien wel een goede oefening voor sommigen: een schrijfmachine gebruiken in plaats van een tekstverwerker.

Wat heeft dat nu te maken met het Onderwerp?

Als het een infodump(s) betreft, dan kun je misschien nog wat van je darlings redden door de informatie te doseren over de gehele lengte van je verhaal.

Dank jullie wel, voor de welgemeende adviezen alsook voor de inzichten hoe jullie ermee omgaan. Mijn 'darlings' zijn veelal infodumps en ik besef dat ik deze teksten moet neerpennen om de informatie te absorberen, te schiften en uit te wringen tot de essentie. Maar er is verschil tussen weten en aktie nemen ...

Hoe ik dit aan zou pakken: - Bewaar versie 1. - Maak een versie 2, waarin je tot op het bot gaat van je schrijversmogelijkheden - probeer niet te lang na te denken over je darlings, maar gooi ze er gewoon uit. Als je vermoedt dat iets niet per se nodig is - hoe graag je de extraatjes er ook in zou houden - als je vermoedt dat het niets meer is dan "een extra aanvulling", gooi het er dan uit. In versie 2 staat de essentie van wat je wilt vertellen. Geen infodump - eerder subtiel hier en daar info verwerken. Daarvoor moet je heel goed weten wat de kern van je verhaal is - en dat is het enige waar je je op richt. Op de kern. Alles wat daarvan afwijkt, is aankleding, maar misschien niet per se nodig. "Misschien" gooi je eruit. - Leg beide versies opzij. En leg ze láng opzij. Weken, liefst totdat je ze grotendeels niet meer voor je kunt halen. Stort je op iets anders. Pas als je niet meer terug wilt naar je tekst, heb je lang genoeg gewacht. - Daarna, als je zeker weet dat je redelijk objectief naar je eigen tekst kunt kijken, neem je versie 2 pas weer voor je. Je gaat niet letten op zinsbouw of op grammatica, je gaat puur letten op je verhaal. Is de boodschap in versie 2 duidelijk? Net zo duidelijk als in versie 1? Bij twijfel schakel je proeflezers in die niet bekend zijn met versie 1. Stel vragen over de inhoud die jij over wilde brengen. Kunnen ze die beantwoorden, dan heb je de darlings goed van kant gemaakt. - Aangezien je versie 1 nog hebt, kun je er altijd nog eens naar terugkijken als je toch nog dingen mist in je versie 2. Dit is hoe ik dit zou doen. Misschien heb je er iets aan.

Wat heeft dat nu te maken met het Onderwerp?

Dat het probleem voorkomen kan worden door op een zuiniger manier met je teksten om te gaan. Als je het probleem weet te voorkomen, hoef je je ook niet af te vragen hoe je het moet oplossen en wat je met restteksten moet doen. Denk voordat je doet: elimineer de darlings voordat je de scène aan het papier toevertrouwt, door eerst na te denken over wat je wilt schrijven en hoe je dat wilt doen. Als we het twintig jaar terug konden, waarom nu dan niet meer? Omdat het toch geen bal uitmaakt hoeveel je schrijft en knippen, plakken, kopiëren en herschrijven makkelijker dan ooit zijn? Ik weet zeker dat heel veel overbodige darlings (en infodumps, en dialogen, en "show don't tells") niet geschreven zouden worden als je moeizaam met een mechanische schrijfmachine aan de gang gaat en iedere letter geld kost.

Wanneer is een darling een darling?

Als het pijn doet als ie weg is. Maar daar groei je wel weer overheen.

Een darling is voor mij: een stuk waarop ik heel erg heb zitten zwoegen (bijvoorbeeld een scene waarin een ruzie voorkomt en waarmee ik zo heb zitten zwoegen om hem geloofwaardig te krijgen). Het is dan zonde en zelfs pijnlijk om dit stukje, waar zoveel tijd en energie in heeft gezeten, vervolgens te moeten 'killen' omdat hij niet goed genoeg in het verhaal past.

Wat heeft dat nu te maken met het Onderwerp?

Dat het probleem voorkomen kan worden door op een zuiniger manier met je teksten om te gaan. Als je het probleem weet te voorkomen, hoef je je ook niet af te vragen hoe je het moet oplossen en wat je met restteksten moet doen. Denk voordat je doet: elimineer de darlings voordat je de scène aan het papier toevertrouwt, door eerst na te denken over wat je wilt schrijven en hoe je dat wilt doen. Als we het twintig jaar terug konden, waarom nu dan niet meer? Omdat het toch geen bal uitmaakt hoeveel je schrijft en knippen, plakken, kopiëren en herschrijven makkelijker dan ooit zijn? Ik weet zeker dat heel veel overbodige darlings (en infodumps, en dialogen, en "show don't tells") niet geschreven zouden worden als je moeizaam met een mechanische schrijfmachine aan de gang gaat en iedere letter geld kost.

Ah, oké :)

IMaar, schrappen is niet zo simpel want deze darlings hebben aardig wat tijd en moeite gekost. Hoe gaan jullie hiermee om? Rücksichtslos verwijderen? Inkorten en op één of andere manier toch inpassen? Niks doen en laten voor wat het is?

Het is niet de inspanning die bepaald of je iets kunt weggeven, maar de afstand die je van je tekst kan nemen. Als ik naar een door mij geschreven tekst opnieuw lees, is het idee van verwijderen of aanpasen altijd lastig zo niet pijnlijk. Wanneer er enige tijd verstreken is sinds ik de tekst heb geschreven, vooraal schrijftijd waarin een verhaal is gevorderd, wordt pas duidelijk of het stuk in het verhaal past; of het zo goed, grappig, krachtig, droevig is als ik oorspronkelijk dacht. Dan wordt schrappen al een stuk makkelijker. En ja is de echte proef niet de ractie van een lezer?

Wat heeft dat nu te maken met het Onderwerp?

Dat het probleem voorkomen kan worden door op een zuiniger manier met je teksten om te gaan. (...) Als we het twintig jaar terug konden, waarom nu dan niet meer? (...) Ik weet zeker dat heel veel overbodige darlings (en infodumps, en dialogen, en "show don't tells") niet geschreven zouden worden als je moeizaam met een mechanische schrijfmachine aan de gang gaat en iedere letter geld kost.

Ah, oké :)

Niks oké. Het is een gedachtekronkel die probeert, recht overeind te komen. Hoezo iedere letter geld kost? Feit is dat - toen de computer zijn entree maakte - de papierhandel zeer vreesde voor teloorgang van omzet. Ik weet dat want ik zat toen in die wereld. Niets bleek minder waar. Er wordt tegenwoordig meer papier - en meer inkt - gebruikt dan twintig jaar geleden. Dus dit lijkt een goed statement, want het wordt vol overtuiging gebracht, maar het is het volstrekt niet.

Schlim schreef dat je eroverheen groeide. Nu weet ik waar mijn overgewicht vandaan komt. Heb ik toch een alibi, hoewel die mager is.

Wat heeft dat nu te maken met het Onderwerp?

Dat het probleem voorkomen kan worden door op een zuiniger manier met je teksten om te gaan. (...) Als we het twintig jaar terug konden, waarom nu dan niet meer? (...) Ik weet zeker dat heel veel overbodige darlings (en infodumps, en dialogen, en "show don't tells") niet geschreven zouden worden als je moeizaam met een mechanische schrijfmachine aan de gang gaat en iedere letter geld kost.

Ah, oké :)

Niks oké. Het is een gedachtekronkel die probeert, recht overeind te komen. Hoezo iedere letter geld kost? Feit is dat - toen de computer zijn entree maakte - de papierhandel zeer vreesde voor teloorgang van omzet. Ik weet dat want ik zat toen in die wereld. Niets bleek minder waar. Er wordt tegenwoordig meer papier - en meer inkt - gebruikt dan twintig jaar geleden. Dus dit lijkt een goed statement, want het wordt vol overtuiging gebracht, maar het is het volstrekt niet.

Thérèse, dat is een non-argument. Tenzij je het papierverbruik weet te koppelen aan (beginnende) schrijvers en het afdrukken van allerlei kladversies van hun werk. Want dat is waar het om draait: wat je verkeerd deed, moest je betalen (meer papier, meer inkt, tipp-ex). Terwijl je nu kunt blijven herschrijven tot het goed is zonder dat het extra geld kost. Voor alle publicaties die ik heb gehad en alle wedstrijddeelnames is het nooit noodzakelijk geweest ook maar één versie van een verhaal af te drukken.

Ik print vaak uit. Als ik het op papier lees, lees ik het aandachtiger en beter dan wanneer ik van mijn scherm lees. Mijn man leest bijna al mijn verhalen vanaf papier, omdat dat prettiger leest. Ik heb een laserprinter aangeschaft omdat het me teveel cartridges kostte, en omdat de inktjet het niet leuk vond om zo'n 250 pagina's ineens af te drukken. Hij ging nogal kraken. Dat is maar net wat je fijn vindt. En niet iedereen maakt zich druk om het geld, dus het gaat niet voor iedereen op dat hij/zij beter zou nadenken over wat op papier te zetten als dat "op papier zetten" meer geld zou kosten. De vraag is of het voor de vraagsteller, dus voor Leonardo Pisano, nut zou hebben om op deze manier te werken. Of hem dat zou helpen zijn "darlings" de nek om te draaien.

Ik print vaak uit.

Zonder correcties op het beeldscherm? Laat je alle fouten en zooi staan voor je print? Dat is het verschil. Het je trouwens veel last van darlings? Of van een krap budget (uitkering/geen inkomen)?

Nee, ik heb niet veel last van darlings. Zeker niet in korte verhalen. Bij langere verhalen kom ik er wel eens één tegen, maar ik heb er geen moeite mee om het onkruid te wieden, hoe mooi de onkruid-plant ook kan zijn. Dit was ooit anders. De hoeveelheid darlings is in de loop der jaren afgenomen. Printen doe ik als ik denk dat het een bijna-goede versie is. Zeer zelden dat er dan niks meer gecorrigeerd hoeft te worden, maar meestal gaat het om details. Daar print ik het voor; zodat ik die laatste dingen eruit kan halen. Daar lees ik overheen als ik het van mijn computerscherm lees. Krap budget; mwah. Ik werk als postbezorger en ik studeer nog. Ik heb dus een inkomen, maar ik heb het geld niet op m'n rug groeien. Bovendien is mijn loon waarschijnlijk minder dan de laagste uitkering. Ik print ook altijd dubbelzijdig en dat doe ik niet alleen voor het milieu. De laserprinter heb ik van mijn schoonouders gekregen. Anders gezegd; ik kan het betalen, maar ik ben zuinig. Da's maar goed ook, want anders trekt m'n bankrekening het echt niet tot het eind van de maand.