misschien een beetje te gemakkelijk/snel gekomen tot het einde, waarin de persoon zich camoufleert en niet langer als vreemd beschouwd wordt. Dan had ik graag geweten hoe hij er bij kwam, waarom hij die moeite doet, als de muren van zijn doolhof hem toch al beschermden. Ook hoe die verteller hem kende.

Dank je. Ik ben het met je eens. Maar je zit hier nu eenmaal aan je vijhonderd woorden vast. In mijn beleving heeft zijn moeder of iemand anders die om hem geeft, hem van die ooordopjes voorzien. Hij heeft ze zeker niet zelf aangeschaft. Maar dat krijg je binnen vijfhonderd woorden niet toegevoegd. Want dat wordt een uitgebreide vragende overpeinzing van de verteller. Want die voelt hetzelfde als jij, hij heeft ze niet zelf aangeschaft. Maar wie wel, en waarom. Hetzelfde geldt voor hoe de verteller hem kende. Dus bij gebrek aan ruimte, heb ik geprobeerd de kern neer te zetten.

Dank je voor je reactie.

Hij bewoog zich door zijn eigen wereld, misschien wel universum. Vermoedelijk onmetelijk groot. Maar meer waarschijnlijk kwetsbaar klein. Alhoewel; kwetsbaar? -van dit fragment vind ik de eerste zin mooi, daarna wordt ik teveel heen en weer geslingerd. Wat is precies de functie van het deel vanaf: Vermoedelijk?.

De geestestoestand van deze persoon laat zich wel raden denk ik. De bedoeling van het deel vanaf 'vermoedelijk' is dat ik onder woorden wil brengen dat niemand zeker weet wat zich in het hoofd van zo iemand afspeelt. Vandaar: vermoedelijk. Ik persoonlijk kan me dan weer voorstellen dat dat een hele grote belevingswereld is. Misschien wel groter dan wij ons kunnen voorstellen. Dus: onmetelijk groot. En ja, dan komt mijn liefde voor de paradox weer om de hoek. Ik kan me ook voorstellen dat ergens diep van binnen ook het besef leeft dat het een kleine beangstigende wereld is, daar in zijn hoofd. Niet groeter dan zijn hoofd. En dus kwetsbaar.

Helaas klopt het einde (mi) niet met het begin. Eerst valt hij op, dan weer niet. Ik begrijp wel wat je er mee bedoeld, maar het wringt.

Het wringt inderdaad. Maar dat is de bedoeling. Het is een kijkje door mijn gekleurde bril. Waarbij ik het als vrij wringend zie dat wie mobiel belt (of zoals in dit geval lijkt te bellen) vaak een vrijbrief krijgt om luid kwetterend door de wereld te stappen, zonder zich aan zijn omgeving te storen, en daarbij vaak alleen maar fronsende afkeurende blikken oproept, en iemand die door zijn psyche gedwongen luidruchtig door het leven moet, op heftigere reacties onthaald wordt. de eerste val al bijna niet meer op. Dus je hebt gelijk: het wringt. Beter kan ik het niet uitleggen. (Daarom heb ik het in een kort verhaal gestopt).