[Verhaal] Tijdgeestcamouflage

Mooie titel en eerste zin. Hij bewoog zich door zijn eigen wereld, misschien wel universum. Vermoedelijk onmetelijk groot. Maar meer waarschijnlijk kwetsbaar klein. Alhoewel; kwetsbaar? -van dit fragment vind ik de eerste zin mooi, daarna wordt ik teveel heen en weer geslingerd. Wat is precies de functie van het deel vanaf: Vermoedelijk? Prettige afwisseling van korte en lange zinnen. Helaas klopt het einde (mi) niet met het begin. Eerst valt hij op, dan weer niet. Ik begrijp wel wat je er mee bedoeld, maar het wringt.

Ik vind het een hele goeie tekst. Zeker qua inhoud, misschien een beetje te gemakkelijk/snel gekomen tot het einde, waarin de persoon zich camoufleert en niet langer als vreemd beschouwd wordt. Dan had ik graag geweten hoe hij er bij kwam, waarom hij die moeite doet, als de muren van zijn doolhof hem toch al beschermden. Ook hoe die verteller hem kende. Je switcht net op tijd af met enkele langere zinnen, misschien voor mij een zin of twee te laat. Maar zoals veel dingen, zal dat wel persoonlijke smaak zijn.

Dank je voor je reactie.

Hij bewoog zich door zijn eigen wereld, misschien wel universum. Vermoedelijk onmetelijk groot. Maar meer waarschijnlijk kwetsbaar klein. Alhoewel; kwetsbaar? -van dit fragment vind ik de eerste zin mooi, daarna wordt ik teveel heen en weer geslingerd. Wat is precies de functie van het deel vanaf: Vermoedelijk?.

De geestestoestand van deze persoon laat zich wel raden denk ik. De bedoeling van het deel vanaf 'vermoedelijk' is dat ik onder woorden wil brengen dat niemand zeker weet wat zich in het hoofd van zo iemand afspeelt. Vandaar: vermoedelijk. Ik persoonlijk kan me dan weer voorstellen dat dat een hele grote belevingswereld is. Misschien wel groter dan wij ons kunnen voorstellen. Dus: onmetelijk groot. En ja, dan komt mijn liefde voor de paradox weer om de hoek. Ik kan me ook voorstellen dat ergens diep van binnen ook het besef leeft dat het een kleine beangstigende wereld is, daar in zijn hoofd. Niet groeter dan zijn hoofd. En dus kwetsbaar.

Helaas klopt het einde (mi) niet met het begin. Eerst valt hij op, dan weer niet. Ik begrijp wel wat je er mee bedoeld, maar het wringt.

Het wringt inderdaad. Maar dat is de bedoeling. Het is een kijkje door mijn gekleurde bril. Waarbij ik het als vrij wringend zie dat wie mobiel belt (of zoals in dit geval lijkt te bellen) vaak een vrijbrief krijgt om luid kwetterend door de wereld te stappen, zonder zich aan zijn omgeving te storen, en daarbij vaak alleen maar fronsende afkeurende blikken oproept, en iemand die door zijn psyche gedwongen luidruchtig door het leven moet, op heftigere reacties onthaald wordt. de eerste val al bijna niet meer op. Dus je hebt gelijk: het wringt. Beter kan ik het niet uitleggen. (Daarom heb ik het in een kort verhaal gestopt).

misschien een beetje te gemakkelijk/snel gekomen tot het einde, waarin de persoon zich camoufleert en niet langer als vreemd beschouwd wordt. Dan had ik graag geweten hoe hij er bij kwam, waarom hij die moeite doet, als de muren van zijn doolhof hem toch al beschermden. Ook hoe die verteller hem kende.

Dank je. Ik ben het met je eens. Maar je zit hier nu eenmaal aan je vijhonderd woorden vast. In mijn beleving heeft zijn moeder of iemand anders die om hem geeft, hem van die ooordopjes voorzien. Hij heeft ze zeker niet zelf aangeschaft. Maar dat krijg je binnen vijfhonderd woorden niet toegevoegd. Want dat wordt een uitgebreide vragende overpeinzing van de verteller. Want die voelt hetzelfde als jij, hij heeft ze niet zelf aangeschaft. Maar wie wel, en waarom. Hetzelfde geldt voor hoe de verteller hem kende. Dus bij gebrek aan ruimte, heb ik geprobeerd de kern neer te zetten.

misschien een beetje te gemakkelijk/snel gekomen tot het einde, waarin de persoon zich camoufleert en niet langer als vreemd beschouwd wordt. Dan had ik graag geweten hoe hij er bij kwam, waarom hij die moeite doet, als de muren van zijn doolhof hem toch al beschermden. Ook hoe die verteller hem kende.

Dank je. Ik ben het met je eens. Maar je zit hier nu eenmaal aan je vijhonderd woorden vast. In mijn beleving heeft zijn moeder of iemand anders die om hem geeft, hem van die ooordopjes voorzien. Hij heeft ze zeker niet zelf aangeschaft. Maar dat krijg je binnen vijfhonderd woorden niet toegevoegd. Want dat wordt een uitgebreide vragende overpeinzing van de verteller. Want die voelt hetzelfde als jij, hij heeft ze niet zelf aangeschaft. Maar wie wel, en waarom. Hetzelfde geldt voor hoe de verteller hem kende. Dus bij gebrek aan ruimte, heb ik geprobeerd de kern neer te zetten.

Dan zou ik een uitgebreide versie met veel plezier lezen :)

Mooi onderwerp Angus, ik kan me herinneren dat toen de eerste handfreesets gemeengoed werden ik het idee had dat er ineens wel erg veel schizo's rondliepen. Het idee om dat zo te verwerken in een kort verhaal vind ik heel knap bedacht. Ter overweging: "Tussen twee paar schouders tegenover me zag ik het alles bepalende verschil. Hij droeg oordopjes." Deze zin zou volgens mij je laatste moeten zijn. Daarna vallen de kwartjes vanzelf bij de lezer. Vind ik persoonlijk sterker dan wanneer je uitlegt waarom. Je kan de sjofele kleding wat naar voren halen. Je kan bijvoorbeeld eerst constateren dat hij er net zo sjofel en afgetrapt bijloopt als anders, en dan ineens het verschil opmerken. Hoe zou de tekst worden als je het vanuit jezelf beschrijft. Dus niet: "De joelende kreten van de schoolkinderen die hem soms volgden." Maar: Altijd als ik naast hem liep werden we gevolgd door joelende schoolkinderen". Dan wordt het wat directer en helderder. Ik dacht adhv de titel dat de tijdgeest gecamoufleerd werd, zette mij dus op het verkeerde been.

Bedankt voor je reactie Bernhard.

"Tussen twee paar schouders tegenover me zag ik het alles bepalende verschil. Hij droeg oordopjes." Deze zin zou volgens mij je laatste moeten zijn. Daarna vallen de kwartjes vanzelf bij de lezer. Vind ik persoonlijk sterker dan wanneer je uitlegt waarom.

Die mening deel ik niet. Je hebt oordopjes en oordopjes (van I-pods bijvoorbeeld).

Je kan de sjofele kleding wat naar voren halen. Je kan bijvoorbeeld eerst constateren dat hij er net zo sjofel en afgetrapt bijloopt als anders, en dan ineens het verschil opmerken.

Maar dan zou ik naar mijn gevoel iets te lang teruggaan in één onderdeel. Ik heb nu de kordate stappen, luidiruchtigheid en drukke bewegingen al teruggehaald. Bovendien is de plaatsing van kleding, kapsel en schoeisel apart volgens mij wel functioneel. Omdat daar de dopjes bijkomen (aan voorafgaan) als assescoire die het beeld (kunnen) doen kantelen.

Hoe zou de tekst worden als je het vanuit jezelf beschrijft. Dus niet: "De joelende kreten van de schoolkinderen die hem soms volgden." Maar: Altijd als ik naast hem liep werden we gevolgd door joelende schoolkinderen". Dan wordt het wat directer en helderder.

Hij zou inderdaad directer en helderer worden. Maar dan roep ik naar mijn idee de vraag op waarom ik vaak naast hem loop.

Foeteren en schelden is hetzelfde in mijn ogen, iig wel in die opsomming. Ik vind het goed geschreven maar de ik-figuur is erg onduidelijk. En waarom weet de ik-figuur of denkt de ik-figuur dat hij belangrijke dingen aan zijn hoofd heeft en dat hij er zo bewust bij loopt? In ieder geval heel goed ingegaan op zo'n klein detail.

Dank je voor je reactie.

Foeteren en schelden is hetzelfde in mijn ogen, iig wel in die opsomming.

Gevoelsmatig zit er voor mij een verschil tussen, nét in een opsomming.

En waarom weet de ik-figuur of denkt de ik-figuur dat hij belangrijke dingen aan zijn hoofd heeft

Dat weet de ik-figuur niet, maar die indruk wordt opgeroepen door de hoofdpersoon. Ook nog poging tot woordspeling.

en dat hij er zo bewust bij loopt?

Ook hier: Die indruk roept de verschijning van de hoofdpersoon nu op.

belangrijke dingen aan zijn hoofd :D

Je snapt 'm.

Dat de hoofdpersoon die indrukken krijgt is duidelijk maar waarom krijgt hij zulke indrukken en niet de indruk dat die kerel gewoon een halve gare is, is toch niet zomaar vanzelfsprekend om zoiets te denken als je die gast ziet lopen. Ik dacht, hij kent hem misschien ergens van of er gaan verhalen rond of iets...iets. Kan me totaal niet inleven bij de hoofdpersoon als die gedachten zomaar uit het niets komen.

Dat de hoofdpersoon die indrukken krijgt is duidelijk maar waarom krijgt hij zulke indrukken en niet de indruk dat die kerel gewoon een halve gare is, is toch niet zomaar vanzelfsprekend om zoiets te denken als je die gast ziet lopen. Ik dacht, hij kent hem misschien ergens van of er gaan verhalen rond of iets...iets. Kan me totaal niet inleven bij de hoofdpersoon als die gedachten zomaar uit het niets komen.

Laten we het erop houden dat ik het voor jou niet duidelijk genoeg geschreven heb.

Laten we het erop houden dat het gewoon niet duidelijk is, niet erin zit, als een tang op een varken slaat, kan je wel minachtend gaan doen maar je vraagt om commentaar en het enigste wat je doet is eromheen lullen en anders heb je het wel over gevoelsmatigheid. Waarom vraag je om commentaar als je het niet nodig hebt Angus? Succes nog met je pretentieuze betekenisloze verhaal.

Ik snap je reactie niet helemaal. Maar goed. Jij ook succes.

Dank je voor je reactie.

Hij bewoog zich door zijn eigen wereld, misschien wel universum. Vermoedelijk onmetelijk groot. Maar meer waarschijnlijk kwetsbaar klein. Alhoewel; kwetsbaar? -van dit fragment vind ik de eerste zin mooi, daarna wordt ik teveel heen en weer geslingerd. Wat is precies de functie van het deel vanaf: Vermoedelijk?.

De geestestoestand van deze persoon laat zich wel raden denk ik. De bedoeling van het deel vanaf 'vermoedelijk' is dat ik onder woorden wil brengen dat niemand zeker weet wat zich in het hoofd van zo iemand afspeelt. Vandaar: vermoedelijk. Ik persoonlijk kan me dan weer voorstellen dat dat een hele grote belevingswereld is. Misschien wel groter dan wij ons kunnen voorstellen. Dus: onmetelijk groot. En ja, dan komt mijn liefde voor de paradox weer om de hoek. Ik kan me ook voorstellen dat ergens diep van binnen ook het besef leeft dat het een kleine beangstigende wereld is, daar in zijn hoofd. Niet groeter dan zijn hoofd. En dus kwetsbaar.

Ik vind je antwoord nog duizelingwekkender dan het fragment waar ik mijn vraag op baseer. Ik twijfel niet aan de geesttoestand van de persoon maar het is gewoon een vage en remmende passage die je mi beter kunt schrappen omdat het niets wezenlijks toevoegt.

Helaas klopt het einde (mi) niet met het begin. Eerst valt hij op, dan weer niet. Ik begrijp wel wat je er mee bedoeld, maar het wringt.

Het wringt inderdaad. Maar dat is de bedoeling. Het is een kijkje door mijn gekleurde bril. Waarbij ik het als vrij wringend zie dat wie mobiel belt (of zoals in dit geval lijkt te bellen) vaak een vrijbrief krijgt om luid kwetterend door de wereld te stappen, zonder zich aan zijn omgeving te storen, en daarbij vaak alleen maar fronsende afkeurende blikken oproept, en iemand die door zijn psyche gedwongen luidruchtig door het leven moet, op heftigere reacties onthaald wordt. de eerste val al bijna niet meer op. Dus je hebt gelijk: het wringt. Beter kan ik het niet uitleggen. (Daarom heb ik het in een kort verhaal gestopt).

Ik begrijp dat ik niet helemaal duidelijk was. Wat naar mijn mening wringt is de geloofwaardigheid van het verhaal, het kan ook om een karikatuur gaan en dan doet dat niet zo terzake, maar op de een of andere manier vind ik dat niet passen bij de boodschap die je daarmee ontkracht. Ik zou overwegen de gestoordheid van de persoon minder aan te zetten.

Dank je. Laat ik beginnen bij het eind: Wat is volgens jou mijn boodschap? (Voor de duidelijkheid dit is niet cynisch of neerbuigend bedoeld. Niet dat ik jou op extreem lange tenen inschat, maar gelet op een eerdere reactie neem ik even geen risico.) Dus: Ik ben echt oprecht geïnteresseerd in wat jij denkt dat mijn boodschap is.

Nouja, ik stel je alleen maar vragen waarom de hoofdpersoon er zo over denkt en je geeft geen antwoorden behalve dan 'Laten we het erop houden dat ik het voor jou niet duidelijk heb geschreven.' Dat komt voor mij minachtend over, honend zelfs, en anders lui omdat je geen antwoord geeft. Die gedachten vallen zomaar uit de lucht en dat is niet sterk; daarom vraag ik waarom denkt hij er zo over? Om nog duidelijker te zijn: Waarom hebben deze gedachten betrekking tot het personage. Want deze gedachten zijn niet zo maar aanvaardbaar want dan zou het betekenisloos zijn.

Een aanklacht tegen het asociale gedrag van mensen die zich erg belangrijk voelen door in het openbaar luidruchtig te doen. Waarschijnlijk dat ik ongelijk heb dat het zich niet voor een karikatuur leent, toch wringt er iets waar ik moeilijk de vinger op kan leggen. Misschien toch gewoon het dwaalspoor van de geestestoestand en de ietwat uit de lucht gegrepen aannames.

Een aanklacht tegen het asociale gedrag van mensen die zich erg belangrijk voelen door in het openbaar luidruchtig te doen.

Het idee achter mijn verhaal is dat associaal gedrag, mits dit gedrag maar vaak genoeg en door velen wordt vertoond, door de tijdgeest te verklaren is of zelfs opgelegd is (als trend), meer gebillijkt wordt. Terwijl het (in de kern) zelfde gedrag bespottelijk is, als we er geen "verantwoorde" aanleiding voor zien. Het gaat mij niet om het gedrag, maar om de reactie op dat gedrag. In het tweede deel valt de persoon net zoveel op. Alleen, zijn gedrag/luidruchtigheid wordt nu geaccepteerd. Het wordt niet meer als afwijkend ervaren.