Ik heb het ook gelezen en ik heb bewondering voor die schrijfsters! Honderd boeken, wat een prestatie. 2 miljoen gedeeld door honderd is dus wel mooi gemiddeld 20.000 verkochte exemplaren per boek. Dat zijn behoorlijke bestsellers toch?

Ik moet snel eens wat van de dames gaan lezen, begrijp ik. Zoveel lezers... dan moet het goed zijn.

Dat vind ik echt een misverstand, dat een streekroman schrijven makkelijk is omdat het geen literatuur is. Eenvoudig, toegankelijk maar wel boeiend en aangrijpend; ga er maar aanstaan. Ik kan het niet. Leuk om het artikel te lezen Judy, dank je wel.

Het is al jaren (ik heb het over zeker 25 jaar terug) bekend dat streekromans heel veel lezers hebben (meest uitgeleende genre in de bibliotheken), en de schrijvers (meestal: schrijfsters) een hoge productie. Misschien is het wel makkelijker een streekroman te schrijven omdat je je minder over de promotie hoeft te bekommeren: wanneer dat een van de schrijvers voor het laatst in De Wereld Draait Door, bijvoorbeeld? Ik zie zelden dat ze ergens signeren of lezingen geven: allemaal tijd over om te schrijven. En er is een heel trouwe lezersschare, waardoor je vrijwel zeker goed verkoopt als je eenmaal doorgebroken bent. Voor zover ik weet hoeven de schrijvers ook niet bij ieder boek opnieuw te zoeken naar een uitgever: je hebt er een en daar blijf je bij. Ik denk dat de uitgeverijen van streekromans hun schrijvers ook goed coachen om de productie kwantitatief en kwalitatief op peil te houden. 5 boeken per jaar, ik geef ze 2 maanden vakantie, dat is 1 boek per 60 dagen. De gemiddelde streekroman schat ik op 300 pagina's, dat zijn 5 pagina's per dag. Maak er 10 van en ze hebben ook nog 3,5 dagen weekend, dan wel 2 dagen weekend en 1,5 dag voor overige werkzaamheden. 10 pagina's schrijven (dat is minder dan 10 A4-pagina's, ik schat het op zo'n 4000 woorden (boek van 120.000 woorden) lijkt mij niet extreem veel als je het serieus als je werk beschouwd. Zeker als je weet dat er bij de uitgever een goede redactie/begeleiding is is het goed te doen. Je kunt ca. 4-5 uur productief scheppend schrijven per dag. Dat zijn dan ca. 1000 woorden per uur. Dat is niet extreem veel. Ik zie de streekromanschrijvers daarom eerder als serieuze ambachtslieden die gewoon hun werk doen. Ik denk dat veel schrijvers hier daar nog van kunnen leren (al begrijp ik dat dat moeilijk is als je je geld met iets anders moet verdienen, maar al dat gejengel over writersblocken en geen inspiratie moet toch wel iets zeggen over de manier waarop je met je vak omgaat).

Schli, Ik mis iets in je kundige berekening. Denktijd, om een verhaallijn in je hoofd te krijgen. Bobcat.

En van alle vier heb ik nog nooit gehoord :confused: Ik zal toch eens iets van hen gaan lenen in de bieb.

Schli, Ik mis iets in je kundige berekening. Denktijd, om een verhaallijn in je hoofd te krijgen. Bobcat.

1,5 dagen per week (werkweek van 5 dagen), 2 maanden vakantie (wettelijk minimum: 1 maand (20 vakantiedagen), en van alle werkdagen 3-4 uur (bij werkdagen van totaal 8 uur)

@schli, waar laat je ruimte voor een slechte dag of een spijbelen? Maar even serieus: je benadering van schrijvers van 'streekromans' is wat rigide. Ten eerste is de term streekroman al niet heel zwart/wit en verder lijkt, na het lezen van jouw post, dat de auteurs van streekromans ergens in een wachtkamer zitten -te schrijven, immers geen dag moet onbenut blijven- totdat een uitgever de deur opendoet en hen het ms uit handen trekt. Ik zie niet waarom streekromanauteurs anders moeten debuteren dan anderen en daar hun stinkende best voor moeten doen. Chapeau voor deze succesvolle schrijvers.

Ik lees nooit streekromans. Elke dat staat hier een pag. in de krant. Af en toe lees ik een stukje. Het gaat altijd over boerderijverhalen.

Ik snap niet wat er denigrerend of zo aan is. Alle lof voor schrijvers die gewoon schrijven zoals iedereen die z'n vak uitoefent, streekromanschrijver of niet. Dit is een productie die sommige kinderboekenschrijvers ook halen. Sommige genre-schrijvers produceren ook zo veel, maar dan wel onder verschillende pseudoniemen omdat het anders "verdacht" is. Je zou eens productiewerker zijn in plaats van kunstenaar! Ik snap niet waarom anderen zo'n productie niet halen als ze aangeven dat schrijven hun beroep is. Als ik voor mijn baas moet schrijven, is hij er ook niet blij mee als ik maar twee A4-tjes per dag schrijf: dan kan ik wel opstappen. Dat een hoge productie met een goede kwaliteit mogelijk is, bewijzen die streekromanschrijvers wel! Die Julia schrijft er "maar" drie per jaar, maar die schrijft alleen in de winter. Zo kun je het ook verdelen. Hetty doet niet alleen vijf boeken per jaar, maar vertaalt daarnaast ook nog. Misschien ligt het er ook aan dat het wat oudere dames zijn, de schrijfsters die geïnterviewd zijn: de generatie "handen uit de mouwen en niet zeuren". De wereld van de streekroman zit iets anders in elkaar dan die van de literaire roman, bij mijn weten. Kijk maar naar de aantallen: als je vijf romans per jaar publiceert als schrijver, zal de uitgever ook het personeel moeten hebben om dat te begeleiden. Vijf (niet vertaalde) boeken per jaar uitgeven is voor de meeste uitgeverijen al veel. En de lezers die vijf boeken per jaar van jou alleen al kunnen kopen. Maar de liefhebbers van het genre kopen ook van andere schrijvers, die ook een hoge productie hebben. Gelukkig hoeven de lezers het niet te doen met recensenties in literaire bladen, want dat tempo houden de recensenten natuurlijk ook niet bij (het lezen wel, maar je moet ook nog de pagina's hebben om je recensie op kwijt te kunnen). Ik denk dat de "literaire" beroepsschrijvers nog veel van de streekromanschrijvers kunnen leren als het gaat om inzet en ijver. Zwelgen in je writersblock, kokketteren met je gebrek aan inspiratie en klagen over uitgevers die je niet meer willen zetten geen zoden aan de dijk als je geld wilt blijven verdienen.

Wat een armoe, die streekromans... Vreselijk! Er zit geen diepgang in, geen enkele uitdaging voor de lezer. Allemaal op een hoop gooien, het verschil zie je toch niet.

Er zijn metselaars die op een dag ruim drie duizend stenen door hun handen laten glijden. Er zijn ook metselaars die weten hoe je vlechtwerk, hanekammen en gewelven maakt. Ze leveren allemaal een prestatie maar hun werk valt niet te vergelijken.

Kost het dan zoveel tijd om diepgang in een verhaal te schrijven? Heeft dat niet meer met het onderwerp te maken dan met de snelheid waarmee je schrijft? Raar trouwens dat je langzamer zou schrijven als je een verhaal met diepgang schrijft, of dan minder kunt produceren. Kijk ook eens naar de productie van de beroepsmatige filosofen en de schrijvers van wetenschappelijke werken (je moet publicaties produceren om een budget voor het onderzoeksinstituut te krijgen). Dat je diep zit na te denken over wat je wilt schrijven is niet wat een verhaal diepgang geeft. Het is eerder een vorm van onkunde en gebrek aan ervaring.

Dat je diep zit na te denken over wat je wilt schrijven is niet wat een verhaal diepgang geeft.

Bij fictie is het niet zozeer van belang wat je schrijft, eerder hoe je schrijft. Ik heb net een boek van Hetty Luiten open geslagen en een bladzij of 20 gelezen. (haar meeste boeken zijn overigens zo rond de 180 pagina's, dus dat geeft al meer ruimte om 5 per jaar te schrijven.) Maar over haar boek. Het is helemaal niet slecht geschreven, integendeel. Natuurlijk is de setting en zijn de personages nogal cliche. Een flink meisje (rond 1900) die gaat laten zien dat ze de wereld aankan. Maar dat hoort bij het genre, waar herkenbaarheid een grote rol speelt. Maar de stijl is zo onafgewerkt. Als ze wat meer tijd had genomen om slordige zinnen te verbeteren, overbodige woorden te schrappen, onlogische alineabreuken te verwijderen.... Dan was het een stuk beter geworden. Wat ze schrijft is goed (ze zal ook wel research gedaan hebben voor haar setting) maar het gaat mis bij het hoe.

Ik begrijp wat je bedoelt, maar hoeveel "literaire" beroepsschrijvers met een productie van maximaal een boek per jaar zijn wel zo zorgvuldig met hun stijl? En ligt dat aan de schrijver, of aan de grondigheid van de redactie? Bovendien kun je je afvragen of de herkenbaarheid niet ook in de stijl ligt.

Maar de stijl is zo onafgewerkt. Als ze wat meer tijd had genomen om slordige zinnen te verbeteren, overbodige woorden te schrappen, onlogische alineabreuken te verwijderen.... Dan was het een stuk beter geworden. Wat ze schrijft is goed (ze zal ook wel research gedaan hebben voor haar setting) maar het gaat mis bij het hoe.

En dat zal de doelgroep niet kunnen schelen, sterker nog, die zien dat niet eens, want het gaat om het verhaal. Als je een thriller schrijft, of een zogeheten literair werk, dan kun je niet zomaar doortypen. Je moet nadenken over je verhaal, het laten rijpen, dingen veranderen en toevoegen, lijntjes uitzetten, enzovoort. En als de eerste herschreven versie klaar is het dan het liefst een paar maanden nog laten liggen en weer herschrijven, schrappen, toevoegen... Dat gebeurt niet bij de streekromans. Er zullen een of twee hoofdverhaallijnen zijn en als het verhaal uitgeschreven is zal er nog een keer een redactie overheen gaan en klaar. Volgende boek. Hetty Luiten schrijft voor twee reguliere uitgeverijen (Ellessy en Westfriesland) en geeft daarnaast zelfs uit bij Gopher (POD), want er is geen uitgever die elk jaar van één schrijver vijf titels uit kan brengen.

Ik heb erg veel bewondering voor de schrijfsters van regioromans (het woord valt me zomaar tussen de toetsen vandaan; ik vind het veel mooier dan streekroman). Ik ben er zelfs (bijna) jaloers op. Op hun productiviteit, hun trouwe schare fans, hun omzet. Echter, zoals dwe terecht opmerkt in # 13, er is verschil in produceren en produceren:

Er zijn metselaars die op een dag ruim drie duizend stenen door hun handen laten glijden. Er zijn ook metselaars die weten hoe je vlechtwerk, hanekammen en gewelven maakt. Ze leveren allemaal een prestatie maar hun werk valt niet te vergelijken.

Maar aan dat bijzondere produceren (van het kunstige vlechtwerk - ik heb er amabachtslieden met grote bewondering naar zien kijken) ging iets vooraf. Een leerschool, een ontwikkelingsgang, een creatieve visie, iets zeer persoonlijks om tot die bijzondere ontwerpen te komen. Er is dus nog een verschil: tussen produceren en creëren. Zelf creëren komt van een andere level dan toepassen wat een ander heeft bedacht en is dus niet met elkaar te vergelijken. Dan zegt schlimazlnik:

Dat je diep zit na te denken over wat je wilt schrijven is niet wat een verhaal diepgang geeft. Het is eerder een vorm van onkunde en gebrek aan ervaring.

Ervaring in wat? Onkunde in wat? Hoe verwerf je kunde, ervaring, diepgang? Weet je dat ook? En kun je het verwerven van al die elementen in een tijdmatrix plaatsen, en die weer praktiseren in geleide productie zoals je zo mooi berekend hebt in # 5 en # 8?

Dan zegt schlimazlnik:

Dat je diep zit na te denken over wat je wilt schrijven is niet wat een verhaal diepgang geeft. Het is eerder een vorm van onkunde en gebrek aan ervaring.

Ervaring in wat? Onkunde in wat? Hoe verwerf je kunde, ervaring, diepgang? Weet je dat ook? En kun je het verwerven van al die elementen in een tijdmatrix plaatsen, en die weer praktiseren in geleide productie zoals je zo mooi berekend hebt in # 5 en # 8?

Het vreemde is dat ik op dit forum vooral gesteun en gekreun hoor over writersblocken, de angst voor de blanco pagina, het zoeken naar inspiratie, het smachten naar de kus van de muze. Terwijl als ik naar succesvolle, productieve schrijvers luister het meestal rond een uur of 9 is "ik ga schrijven". En dan gewoon strak doorwerken tot de lunch. Dan maak je wat. Dat laten ze ook zien. Hoe leer je dat? Discipline. Naar anderen luisteren als die een goede planning aanbevelen. Veel schrijven. Kritisch je eigen tekst leren lezen. Zorgen dat je meters kunt maken: 1000 woorden per uur is echt te weinig, neem typlessen. Zorg dat je je research hebt gedaan voordat je gaat schrijven en dat je je samenvatting al af hebt. En: begin met een goed idee voor je de eerste zin schrijft. Of eigenlijk: al die zinnige tips uit de betere schrijfboeken. Ik kom uit een familie van beroepskunstenaars. Die moeten ook gewoon produceren, en kwaliteit ook nog anders hoef je niet terug te komen. Je kunt geen opdracht weigeren als je een gezin te voeden hebt. Je kunt het niet verknallen als er een strakke deadline is (bijvoorbeeld: schilderij moet af zijn op een verjaardag, beeld moet klaar zijn als het gebouw wordt geopend, foto moet binnen de tijd van de shoot gemaakt worden, ontwerp moet af voor de aanbesteding). Al die mensen leren om min of meer op bevel inspiratie te krijgen en die op de juiste manier te gebruiken. Dat heb ik ook geleerd aan de universiteit. Verzin maar een creatief ontwerp. Binnen twee, drie uur, want dan is het tentamen afgelopen, dank u. Het is voor een deel dus training. Verder weet ik dat er mensen zijn die dit nooit zullen kunnen, die gingen aan de universiteit dan maar een makkelijke studie doen waarbij ze niet creatief hoefden te zijn, scheikunde of ruimtevaarttechniek en zo. Maar dan moet je je misschien ook niet voorstellen dat je ooit een productief schrijver wordt die min of meer van creatief zijn kan leven. En ik denk dat je dan zeker niet moet neerkijken op schrijvers die wel "op bevel" creatief kunnen zijn en een flinke productie hebben.

1000 woorden per uur vind ik echt veel. 1000 woorden maal 6 is 6000 woorden op een dag. 6000 maal 5 is 30.000 woorden in een week. 30.000 woorden maal 4 is 120.000 woorden in een maand. Dat is 12 romannetjes in een jaar. Goed, natuurlijk komt er veel meer bij kijken. Herschrijven, pr,... maar toch. Misschien is het heel goed haalbaar zoveel woorden te schrijven wanneer je routine matig werkt, en volgens een vast patroon met nu en dan een andere plaatsnaam en een ander model huis. Maar literatuur in dat tempo???

Absoluut mogelijk. Ik haal makkelijk 2000 woorden per uur (dat zijn ca. 5 velletjes A4). Dat hou je inderdaad niet de hele dag vol, maar wel drie tot vier, soms vijf uur op een dag. Voorwaarde: vooraf een plan maken. Met tien vingers blind kunnen typen. Vast patroon is niet nodig. Grote parate woordenschat strekt tot de aanbeveling. Ik ben niet de enige die zo snel schrijft.

Jaja, Maar hoeveel tijd steek je dan in het plan vooraf? En hoe gedetailleerd is dat? En hoe zorgvuldig is dan de tekst die daaruit rolt? en ben je niet nog minstens drie keer zolang bezig met herschrijven? Zelf ben ik natuurlijk maar een beginnend amateur, een goed beeld van schrijversschap als vak heb ik niet. Maar als ik uit ga van mijn eigen werkwijze: een plan maken doe ik nooit (soms enkele lijnen maar uitsluitend in mijn hoofd), typen doe ik met hooguit vijf vingers, op het eerste idee na heb ik vaak geen idee waar het naar toe gaat maar als ik eenmaal ga zitten en op een avond/nacht 700/1200 woorden schrijf ben ik dik tevreden,gebrek aan ideeen heb eigenlijk nooit, probeer wel al in de eerste versie behoorlijk zorgvuldig te zijn, dan vind ik 2000 woorden per uur onvoorstelbaar.

Wat heeft heeft de snelheid van typen te maken met een mooi of goed verhaal? Iemand kan ook een paar uur langer typen in een rustiger tempo. Dan krijg je ook meer tijd om tijdens het tikken na te denken.

Ik dans de tweevingerpolkoa op mijn toetsenbord, het gaat redelijk snel maar dan heb ik ook wel wat. In ieder geval plezier en altijd een :D muziekje erbij. In ieder geval in mijn hoofd dat zich dan vertaalt naar mijn twee middelvingers.

:D

Om er nog op terug te komen: snelheid heeft er natuurlijk niks mee te maken. Behalve dat iemand die snel kan denken en snel kan typen veel sneller een goede tekst heeft geschreven dan iemand die langzamer is. En daardoor in een beperkte tijd (tussen geboorte en dood, als uiterste) meer kan produceren. De productie wordt interessant bij genres als de streekroman: bij meer dan één boek per jaar met een gemiddelde verkoop van 20.000 exemplaren wordt het interessant om alleen van het schrijven te gaan leven. Rijk zul je er niet van worden, maar je zit wel boven het bestaansminimum. Wie eens in de twee jaar een gepubliceerd verhaal met een oplage van 2000-5000 exemplaren zal toch echt een andere bron van inkomsten moeten zoeken voor de basisbehoeften. Daar kun je bij lange na niet van leven. De kans dat je een bestseller schrijft waardoor je maar eens in de zoveel jaar iets hoeft te produceren om van de opbrengst te leven is erg klein. @dwe:

Jaja, Maar hoeveel tijd steek je dan in het plan vooraf? En hoe gedetailleerd is dat? En hoe zorgvuldig is dan de tekst die daaruit rolt? en ben je niet nog minstens drie keer zolang bezig met herschrijven?

Voorbeeld van dit weekend: om ca. 16:30 op zaterdag twitterde iemand iets dat mij inspireerde. Zondag rond 22:30 had ik op basis van die tweet een verhaal van iets minder dan 3000 woorden afgerond (en tussendoor een blog van ca. 2500 woorden geschreven, plus nog enkele langere hier op het forum). Maandag ging er de grammatica- en spellingscontrole overheen: nauwelijks fouten. Soms kunnen de formuleringen strakker, of de woordkeus net iets anders. Maar is de basis is dat verhaal klaar voor een kritische proeflezer (of een redactie), nog geen 48 uur nadat ik voor het eerst bedacht het te gaan schrijven. Natuurlijk moet je bij een roman meer plannen. Maar plannen kun je leren. En natuurlijk is snel schrijven ook een kwestie van ervaring. Dat leer je door te doen. Maar het is niet onmogelijk om in korte tijd een goed verhaal op papier te zetten. Daarom vind ik het jammer dat er zo aan kwaliteit wordt getwijfeld als iemand niet in een slakkegangetje schrijft.

Streekromans worden geschreven in een strakke opstelling per hoofdstuk. Ze volgen, als je goed er op let, dezelfde flow. A, B, C, D, enz. Vul in A de personen in en het begin. In B, C, D, enz werk je het gewoon verder uit. In Z (het Eind) kun je varieren. Het is gewoon super strak in blokken gestructureerd. Niks mis mee hoor, begrijp mij niet verkeerd. Deze gestructureerde opzet zie je in veel verhalen, om er een paar te noemen: Jeffrey Diever, Tom Clancy,Gerald Seymour, van eigen bodem zijn er ook velen die dit basismodel volgen in hun story. De ene gebruikt het voor streekromans en de andere voor b.v Baantjer of Flikken van Maastricht. Dit is een simpele opzet en houd je bij de les in een verhaal. Dit maakt het echter wel voorspelbaar. Literatuur? Nee! Niet zoals ik in gedachten heb. Vermakelijk en opwindend? Ja, absoluut! Een schrijfstijl die erin gaat zoals MacDonalds. MacDonalds smaak trouwens in Spanje exact hetzelfde als in Nederland. Bobcat.

Streekromans worden geschreven in een strakke opstelling per hoofdstuk. Ze volgen, als je goed er op let, dezelfde flow. A, B, C, D, enz. Vul in A de personen in en het begin. In B, C, D, enz werk je het gewoon verder uit. In Z (het Eind) kun je varieren. Het is gewoon super strak in blokken gestructureerd. Niks mis mee hoor, begrijp mij niet verkeerd. Deze gestructureerde opzet zie je in veel verhalen, om er een paar te noemen: Jeffrey Diever, Tom Clancy,Gerald Seymour, van eigen bodem zijn er ook velen die dit basismodel volgen in hun story. De ene gebruikt het voor streekromans en de andere voor b.v Baantjer of Flikken van Maastricht. Dit is een simpele opzet en houd je bij de les in een verhaal. Dit maakt het echter wel voorspelbaar. Literatuur? Nee! Niet zoals ik in gedachten heb. Vermakelijk en opwindend? Ja, absoluut! Een schrijfstijl die erin gaat zoals MacDonalds. MacDonalds smaak trouwens in Spanje exact hetzelfde als in Nederland. Bobcat.

Behalve de MacKroket. Wereldberoemd in Nederland.