Zit er iemand op je schrijven te wachten?

Als je begint met schrijven is het natuurlijk geweldig als er iemand is die je schrijfsel wil lezen en er ook nog positief over oordeelt. Toch denk ik dat daar een gevaar in schuilt dat het plezier kan ontnemen. Ik vind dat als je begint je moet schrijven voor je plezier. Schrijven wat jij leuk vindt ongeacht wat een ander ervan vindt. Gaandeweg ontdek je wel wat wel en niet bij je past, waar je nog aan moet werken, wat voor soort verhalen(genre) je in je hebt. Daarvoor moet je willen schrijven. De lol en zelf onderzoek. Niet omdat je een Fantastysch boek hebt gelezen en zelf ook meteen een wereld wilt creëren om daar al je vrienden en vijanden naar toe te sturen. De rest komt van zelf en anders maar niet.

Waarom schrijf je? Denk je dat je iets te bieden hebt dat anderen niet bieden, en waarom?

Heel interessante vragen. Uit mijn boekvoorstel aan de uitgever: "Mijn reden om te willen publiceren is dat ik als militair graag wil dat mensen begrijpen wat wij op uitzending doen en meemaken, om daarmee begrip en betrokkenheid te krijgen." Ik denk dat in mijn genre (Nederlandstalige militaire non-fictie) ik iets te bieden heb dat nog niet eerder is gedaan: beschrijven hoe het er aan toegaat op een internationaal hoofdkwartier te velde bij een hedendaagse missie, en dan ook nog vanuit het standpunt van een vrouwelijke militair. Zou dat makkelijker zijn in non-fictie dan in fictie, om het gevoel te hebben iets nieuws neer te zetten?

Ik denk dat omdat iedere generatie evolueert, de schrijvers moeten mee evolueren, en dat er dus altijd een markt is, ook voor nieuwe schrijvers. Echter, tegenwoordig is het moeilijk een kans te krijgen. Die ene kans die je nodig hebt. Talent is niet meer nodig (lijkt we zo). Charme, dat wel. Gewoon bij de juiste mensen aankloppen. Die zullen de media dan wel platbombarderen. Men dringt je overal op aan de mensen, en je bent beroemd nog voor men een letter van je gelezen heeft. Maar voor de rest van ons... Denk maar aan beroemde schrijvers die onder een pseudoniem schrijven en overal afwijzingen krijgen, maar zodra hun naam erbij staat...

Denk maar aan beroemde schrijvers die onder een pseudoniem schrijven en overal afwijzingen krijgen, maar zodra hun naam erbij staat...

Ik kan me hier in theorie wel iets bij voorstellen, maar in de praktijk heb ik er moeite mee om te bedenken dat een beroemde schrijver expres onder pseudoniem een manuscript naar een uitgever stuurt om te ontdekken of ze hem/haar vanwege de naam of vanwege de schrijfkwaliteiten hebben uitgekozen (en niet één keer, nee, hij/zij krijgt overal afwijzingen). Wat schiet die auteur daar dan mee op? Die zet én zijn zelfvertrouwen op het spel én de relatie met zijn/haar uitgever. Bovendien we hebben het over een beroemde schrijver (toch?). De kans dat die overal afwijzingen krijgen, lijkt me niet zo gek groot. Nee, dit lijkt me eerlijk gezegd gewoon een lichtzinnig broodje aap verhaal. Sorry, Prinses_Kiwi.

Ooit van Richard Bachman gehoord, Zjaan? Al had die natuurlijk wel succes, maar bij het grote publiek toch vooral pas toen duidelijk werd wie daarachter schuil ging ... maar in ieder geval geen broodje aap. Als lezer zit ik toch wel op iets nieuws te wachten, al kan dat ook een boek van lang geleden in een stijl die ik nog niet kende zijn. Dus ik ga ervan uit dat er toch ook iemand op mijn schrijven zit te wachten als ik iets nieuws doe, wat natuurlijk wel moeilijk is. Maar als je instelling is "dit wil toch niemand lezen" dan kun je er wat mij betreft net zo goed mee ophouden. Overigens zitten sommige mensen ook gewoon te wachten op meer van het zelfde ...

Ik denk dat mensen altijd wel zitten te wachten op iets "nieuws". Ik denk dat het wel vernieuwend moet zijn, een andere kijk op dingen, iets dat nog niet eerder behandeld is op de manier waarop jij het behandeld. Temminste, ik zit altijd te wachten tot er weer een "nieuwe" film komt die mij aanspoort om hem te gaan zien. Ik denk wel dat men niet uit zichzelf zomaar jouw boek oppakt om het te kopen. Er moet altijd een verkooptruc achter zitten, die zorgt dat de lezer jouw boek meeneemt. Bijvoorbeeld het verhaaltje op de achterkant, een mooi kaft ontwerp, pakkende titel, formaat. Eigenlijk alles dat jouw boek omvat is belangrijk om het te verkopen. De inhoud kun je alleen verkopen door marketing. Zo werkt het ook met films. Zou jij zomaar naar de bios gaan, een film uitzoeken die toevallig draait en gaan kijken? Zonder er ook maar iets over te hebben gehoord? Volgens mij doen vrij weinig mensen dat. Je ziet de film meestal eerst in een trailer, toevallig op tv. Of je zoekt nieuwe films op bij de filmladder. Of je krijgt het te horen van je buurman, noem maar op. Iets verkoopt bijna nooit zonder marketing, maar de lezers zitten wel degelijk te wachten op het volgende "nieuwe" dat hun zinthuigen zal prikkelen. Just my 2 cents.

Als ik integer schrijf, vanuit plezier, omdat ik iets moois of boeiends wil maken, omdat ik mezelf wil verrassen, mijn eigen grenzen verkennen, benieuwd ben wat het gaat worden, dan maakt het niet uit of er iemand op zit te wachten. Ik zit er op te wachten en dat is genoeg. Maar wat zou het mooi zijn als er nog meer mensen op zitten te wachten :D ! Dat zou mogelijkheden brengen.

Als ik integer schrijf, vanuit plezier, omdat ik iets moois of boeiends wil maken, omdat ik mezelf wil verrassen, mijn eigen grenzen verkennen, benieuwd ben wat het gaat worden, dan maakt het niet uit of er iemand op zit te wachten. Ik zit er op te wachten en dat is genoeg. Maar wat zou het mooi zijn als er nog meer mensen op zitten te wachten :D ! Dat zou mogelijkheden brengen.

Ben ik het helemaal mee eens. (Coole foto trouwens Bernhard! :D) Ik schrijf mijn eigen verhalen vanuit mijn eigen behoefte. Ik schrijf zoals ik ook vertel, en ik vertel graag, alleen kan ik niet iedereen persoonlijk spreken. Het voordeel van schrijven is dat ik hetzelfde verhaal maar één keer hoef te verwoorden en daarmee meerdere mensen zou kunnen bereiken, op hun eigen tijd, op hun eigen tempo. Of daar iemand op zit te wachten interesseert me op dit moment niet zo. Ik ben nu bezig om de verhalen van mijn vader te schrijven. Zijn ervaringen, zijn wijsheden, zijn woorden. Of daar iemand op zit te wachten? Zeker weten doe ik dat niet, maar ik hoor zo links en rechts al dat zijn kleinkinderen, neefjes/nichtjes en dorpsgenoten het proces een beetje aan het volgen zijn. Dat zijn toch al behoorlijk wat mensen die in elk geval interesse hebben. We zien wel wat daaruit vloeit. Ik schrijf nog steeds omdat het voor MIJ goed voelt. Ik ben nogal gecharmeerd van een uitspraak van Plato: "Alle dingen worden overvloediger, gemakkelijker en beter voortgebracht als ieder datgene doet wat bij zijn aanleg past, dit op het juiste moment doet en de overige zaken aan een ander overlaat." Ik heb er geen behoefte aan om op zoek te gaan naar gaten in de markt en die te vullen met iets dat niet bij mij past, niet vanuit mezelf komt.

Zou dat makkelijker zijn in non-fictie dan in fictie, om het gevoel te hebben iets nieuws neer te zetten?

Ik denk dat je met non-fictie vaak met een vorm van wetenschap bezig bent. Bij jouw boek over de uitzending weet je dat wat je opschrijft over een paar (honderd) jaar nog weleens heel belangrijk kan worden voor de geschiedschrijvers die die oorlog in historisch perspectief gaan plaatsen. Hoe meer historische documenten (dus ook de dagboekachtige, daar kan Julius Caesar je alles over vertellen), des te beter de wetenschap wordt geholpen. En wie zich meer richting de wetenschap beweegt, draagt altijd een steentje bij door samen te vatten en nieuwe conclusies te trekken en nieuwe perspectieven te bieden. Dat is ook makkelijker, want bij goed onderzoek weet je ook wat anderen hebben geschreven (daar verwijs je naar) en kun je je op de nieuwe inzichten richten. Dat kan overigens ook fictief: ik lees nu De man van Manhattan van Daniëlle Hermans. Ze presenteert daar, op basis van deels wetenschappelijk onderbouwde feiten, een plot waarbij je denkt, "zo had het inderdaad kunnen zijn." Komt je verhaal daarentegen neer op "een liefdesverhaal" of "een boerenjongen die de wereld moet redden" dan is het al heel wat moeilijker om jezelf ervan te overtuigen dat je verhaal er iets toe doet. Als je alleen maar voor je eigen plezier schrijft, en je het bovenstaande niet voldoende afvraagt, dan denk ik dat je ook een motivatieprobleem hebt bij de begeleidende brief aan de uitgever, of in je promotiemateriaal. "Ik heb het voor mijn eigen plezier geschreven en toen het af was dacht ik, ach, ik kan het ook wel (laten) uitgeven, anders ligt het toch maar stoffig te zijn." Klinkt niet erg overtuigend. Kom je met "dit boek geeft de jonge generatie van na 9-11 een eigen stem met een eigentijdse stijl" dan heb je een punt voor de lezers. Of "deze aangrijpende roman laat zien wat het rugzakjesbeleid voor gevolgen heeft bij een doorsnee gezin met een licht gehandicapt kind". Of: "In deze optimistische sciencefiction roman speelt niet de techniek de hoofdrol, maar de geëvolueerde maatschappij."

Als je alleen maar voor je eigen plezier schrijft, en je het bovenstaande niet voldoende afvraagt, dan denk ik dat je ook een motivatieprobleem hebt bij de begeleidende brief aan de uitgever, of in je promotiemateriaal. "Ik heb het voor mijn eigen plezier geschreven en toen het af was dacht ik, ach, ik kan het ook wel (laten) uitgeven, anders ligt het toch maar stoffig te zijn." Klinkt niet erg overtuigend. Kom je met "dit boek geeft de jonge generatie van na 9-11 een eigen stem met een eigentijdse stijl" dan heb je een punt voor de lezers. Of "deze aangrijpende roman laat zien wat het rugzakjesbeleid voor gevolgen heeft bij een doorsnee gezin met een licht gehandicapt kind". Of: "In deze optimistische sciencefiction roman speelt niet de techniek de hoofdrol, maar de geëvolueerde maatschappij."

Toch denk ik dat voor je plezier schrijven de beste motivatie is om je te ontwikkelen. Net als plezier in je werk, in je relatie,... Natuurlijk sluit plezier een hoger doel niet uit of kun je juist door het hogere doel het plezier ontdekken. Maar zonder lol in het schrijven kan ik me niet voorstellen dat de lezer lol aan het lezen heeft. Uit (zeer weinig maar toch) ervaring weet ik dat je ook plezier kunt beleven in het schrijven van wetenschappelijke teksten en over zware onderwerpen. Zonder plezier kom ik mijn bed niet uit.

Maar schrijven is toch helemaal niet zo plezierig? Iets goed geschreven hebben wel, en aan het verzinnen vooraf en aan herschrijven kan ik ook wel enige vorm van plezier beleven, maar verder is het toch grotendeels hard labeur? Ik probeer te schrijven wat ik zelf als lezer graag zou willen lezen, in die zin is het 100% voor mezelf, maar dat is toch iets anders dan iets wat je puur en alleen doet voor de fun of it?

Ik kan me niet voorstellen dat ik nog een woord zou schrijven als ik niet zo vaak zou zitten gniffelen wanneer de woorden het papier/beeldscherm raken. Of genieten van de mogelijkheden die verschillende zinsconstructies bieden. Ik hou daarvan, juist het schrijven zelf. Ik geef wel toe dat ik me er in het begin wel eens toe moet zetten en er dan nog even in moet komen. Maar eenmaal bezig... :D

Toch vind ik dat je de stap van "alleen voor mijn plezier" naar "wat hebben ze aan mijn schrijven" moet maken als je de stap van amateurschrijver naar gepubliceerd schrijver wilt maken, hoe klein die publicatie ook is. Alleen al omdat het woord amateur precies inhoudt wat "voor je eigen plezier" wil zeggen. Je kunt immers van het publiek niet verwachten dat ze iets willen lezen omdat jij zo'n plezier had in het schrijven ervan.

Puur en alleen om het eigen plezier hoef je natuurlijk ook niet te publiceren. Maar plezier in mijn werk is voor mij absoluut noodzakelijk om kwaliteit af te leveren. Of ik nou aan het timmeren ben of aan het schrijven maakt niet uit. En de consument zit toch voornamelijk te wachten op kwaliteit, lijkt me.

Hm, voor mij werkt dat toch net andersom. Als ik het gevoel heb kwaliteit af te leveren, en er eventueel anderen blij mee te kunnen maken, dan beleef ik ergens plezier aan. Of het nu over mijn werk of mijn schrijven gaat.

Ik denk niet dat het publiek op kwaliteit zit te wachten. Er is immers voldoende kwaliteit in omloop. Ze zullen eerder zitten wachten op iets dat ze nog niet eerder lazen.

Ik ben wel bereid om iets te schrijven wat ze nog niet eerder lazen. Als ik dat maar met plezier mag doen.

Maar schrijven is toch helemaal niet zo plezierig? Iets goed geschreven hebben wel, en aan het verzinnen vooraf en aan herschrijven kan ik ook wel enige vorm van plezier beleven, maar verder is het toch grotendeels hard labeur?

Zo blij te horen dat ik niet de enige ben die schrijven lang niet altijd plezierig vindt :). Ik heb zo'n diep respect voor iedereen die een boek schrijft zonder een contract met een uitgever op zak, mij was dat niet gelukt. En wat goed om te horen dat jij herschrijven ook leuk vind. Het echte prutsen om de eerste onbeholpen teksten in te korten, te verduidelijken en van tell naar show te brengen dat is voor mij het meest uitdagende deel van schrijven. In mijn directe omgeving hebben de meeste schrijvers daar nou juist een hekel aan.

Ik schrijf niet per se om gelezen te worden, ik schrijf omdat het een goede uitlaatklep is. Mijn fantasie slaat nu eenmaal wel eens op hol en met een op hol geslagen fantasie kan ik nu eenmaal minder goed functioneren. Sinds de afgelopen paar weken ben ik expres bezig met het schrijven van een heel slecht verhaal. Niet omdat ik wil dat andere mensen mijn slechte verhaal lezen, maar gewoon omdat ik daar behoefte aan had. Schrijven en andere creatieve uitlaatkleppen waar anderen weinig controle op uit oefenen zijn een soort aderlating voor mijn overvolle hersenpan.

Als ik even een overstapje mag maken: ik kijk weleens met een half oog naar 'The Voice of Holland', en intussen luisteren mijn oren naar wat al die mensen voor geluiden produceren. De één moet verschrikkelijk z'n best doen om een liedje ten gehore te brengen en om de hogere noten te halen, de ander zingt zonder enige moeite de sterren van de hemel en haalt met het grootste gemak de allerhoogste noten. Ik, als luisterend kijker, denk dan bij de eerste "ach toch, kun je niet beter een andere hobby zoeken?" en bij de tweede "ja, dit is 'werk' dat jou op het lijf geschreven is!" Ik geniet veel meer van de laatsgenoemde zanger. Zo meen ik ook wel eens uit een boek te kunnen opmaken of iemand het vanuit de eerder genoemde integriteit en plezier heeft geschreven, of vanuit het verlangen een kwalitatief hoogwaardig en gewild 'product' neer te zetten. Misschien vergis ik me daar wel in. Ik vind het in elk geval een prettig idee te denken dat de schrijver plezier beleefde aan het schrijven van een plezierig boek.

Ik bekijk het niet filosofisch, maar opportunistisch: Schrijven doe ik voor mijn plezier, de volgende stap is anderen plezier te laten beleven door het te lezen. Al mijn proeflezers vonden het een geweldig boek en vragen steeds wanneer het in de winkel ligt en wanneer deel twee uitkomt. Dus in dit geval weet ik met een gerust hart dat er lezers op zitten te wachten. Als ze het geen leuk boek hadden gevonden, zou ik het of herschrijven, of alleen voor mezelf bewaren. Boeken die ik zelf lees, kies ik (behalve qua onderwerp en genre) vooral uit vanwege de schrijfstijl, daar ben ik heel kieskeurig in.

Boeken die ik zelf lees, kies ik (behalve qua onderwerp en genre) vooral uit vanwege de schrijfstijl, daar ben ik heel kieskeurig in.

@ Wirrewapper: Waar let jij op als je kies voor een bepaalde schrijfstijl?

Misschien moet ik de vraag anders formuleren: waarin denk jij je te onderscheiden van al die tienduizenden anderen die voor hun plezier schrijven? Waarom moet een uitgever of lezer juist jouw boek lezen? In marketing termen: wat is je unique selling point? Als ik als lezer een boek wil lezen dat de schrijver voor zijn plezier heeft gelezen, kan ik volop inkopen doen bij de POD-uitgevers. Toch lopen die boeken over het algemeen niet. Blijkbaar zitten lezers er niet echt op te wachten dat de schrijvers alleen door plezier gedreven zijn.

Je kaart wel een interessant punt aan, als schrijver is het vaak lastig om te zien wat je boek de moeite waard maakt omdat je er door en door mee bekend bent. Dat kan je dus het beste aan anderen over laten. In plaats van een geforceerd unique-selling-point te bedenken (zou ik reacties (bijvoorbeeld van dit forum) verzamelen en kort aangeven waarom je het boek geschreven hebt. Het hoeft niet uniek te zijn en tegelijkertijd is ieder boek per definitie uniek. Uniek willen zijn is als een paard achter de wagen binden en hopen dat je vooruit gaat gaan.

Misschien is er inderdaad een groot verschil tussen een boek schrijven en een boek verkopen. Als ik een boek zou schrijven zou ik dat met plezier doen, maar niet zonder zelfkritiek en een luisteren oor naar kritiek van anderen. Ik hoop dan dat het goed genoeg is om uitgevers te overtuigen en te verkopen maar zeker daarvan ben je nooit. Als ik een boek zou willen verkopen zou ik de politiek ingaan, een aantal van de pot gerukte uitspraken doen, een aanslag plegen, of op een andere manier heel veel aandacht naar me toe trekken, de rest gaat vanzelf. Ik hoef het boek niet eens te schrijven.

Bovendien, accepteren dat er niemand op je schrijven zit te wachten is ook een strategie.

Als ik echt mag dromen, maar dan wel heel erg dromen, dan hoop ik ooit toch een nieuwe science fiction boek in de winkel te krijgen. Hoop doet leven, de lezers liggen volgens de uitgevers niet meer te wachten op dit genre. Ik schrijf niet enkel voor mezelf, daar zie ik het nut niet van in. (enkel mijn persoonlijke visie natuurlijk) Maar of er echt iemand op mijn verhalen ligt te wachten, op dit moment natuurlijk niet. Kan ook niet anders, ik ben nog maar een goeie drie maanden bezig. Zowieso moet een beginnende schrijver zelf de markt overtuigen dat ze op hem/haar aan het wachten zijn. En daarvoor moet de schrijver volgens mij toch ook rekening houden met wat die markt wilt. Of zo heel goed zijn dat dit niet nodig is, maar ik denk niet dat er echt heel veel schrijvers zo goed zijn.

Zit er iemand op je schrijven te wachten? In der beginne was er een boek, dat wachtte op een schrijver. Het bleek dat ik die schrijver was waarop werd gewacht. Nu ik echter met het laatste hoofdstuk bezig ben, zit ik inderdaad aan je bovenstaand vraag te denken Schlimazlnik. Is er iemand anders dan ikzelf, die mijn boek wil lezen? Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik geneigd ben om dit positief te beantwoorden. Het zal nog een hoop werk kosten op straks versie 1 zo te herschrijven dat het rijp is voor een uitgever. Ik ga het alvast wel proberen.

Natuurlijk is er wel iemand die je verhaal wil lezen. Je moet het alleen handig aanpakken om die persoon te laten weten dat je boek er is. Bijvoorbeeld door je op de juiste doelgroep te richten. Maar dan moet je weer weten wat die doelgroep is.

Ik schrijf enkel voor mezelf en voor mijn proeflezers, maar de enige die op de definitieve versie zit te wachten ben ik zelf. Je neemt me niet ernstig? Ik begrijp het. Laat me het uitleggen: ik schrijf alleen wat ik zelf graag lees (het is een cliché, maar dat kan ik ook niet verhelpen). Het is echter jammer dat ik zo weinig leesvoer vind dat me kan boeien. Ik heb gelukkig een zeer slecht geheugen. Twee jaar volstaan om, na het afsterven van miljoenen grijze hersencellen, zo'n zelf geschreven verhaal uit mijn lade te plukken en het met veel plezier te lezen. Na elke paragraaf kijk ik dan even van de tekst weg en denk met een beetje afgunst: zo zou ik het ook geschreven hebben. :)