Zou dat makkelijker zijn in non-fictie dan in fictie, om het gevoel te hebben iets nieuws neer te zetten?

Ik denk dat je met non-fictie vaak met een vorm van wetenschap bezig bent. Bij jouw boek over de uitzending weet je dat wat je opschrijft over een paar (honderd) jaar nog weleens heel belangrijk kan worden voor de geschiedschrijvers die die oorlog in historisch perspectief gaan plaatsen. Hoe meer historische documenten (dus ook de dagboekachtige, daar kan Julius Caesar je alles over vertellen), des te beter de wetenschap wordt geholpen. En wie zich meer richting de wetenschap beweegt, draagt altijd een steentje bij door samen te vatten en nieuwe conclusies te trekken en nieuwe perspectieven te bieden. Dat is ook makkelijker, want bij goed onderzoek weet je ook wat anderen hebben geschreven (daar verwijs je naar) en kun je je op de nieuwe inzichten richten. Dat kan overigens ook fictief: ik lees nu De man van Manhattan van Daniëlle Hermans. Ze presenteert daar, op basis van deels wetenschappelijk onderbouwde feiten, een plot waarbij je denkt, "zo had het inderdaad kunnen zijn." Komt je verhaal daarentegen neer op "een liefdesverhaal" of "een boerenjongen die de wereld moet redden" dan is het al heel wat moeilijker om jezelf ervan te overtuigen dat je verhaal er iets toe doet. Als je alleen maar voor je eigen plezier schrijft, en je het bovenstaande niet voldoende afvraagt, dan denk ik dat je ook een motivatieprobleem hebt bij de begeleidende brief aan de uitgever, of in je promotiemateriaal. "Ik heb het voor mijn eigen plezier geschreven en toen het af was dacht ik, ach, ik kan het ook wel (laten) uitgeven, anders ligt het toch maar stoffig te zijn." Klinkt niet erg overtuigend. Kom je met "dit boek geeft de jonge generatie van na 9-11 een eigen stem met een eigentijdse stijl" dan heb je een punt voor de lezers. Of "deze aangrijpende roman laat zien wat het rugzakjesbeleid voor gevolgen heeft bij een doorsnee gezin met een licht gehandicapt kind". Of: "In deze optimistische sciencefiction roman speelt niet de techniek de hoofdrol, maar de geëvolueerde maatschappij."

Toch vind ik dat je de stap van "alleen voor mijn plezier" naar "wat hebben ze aan mijn schrijven" moet maken als je de stap van amateurschrijver naar gepubliceerd schrijver wilt maken, hoe klein die publicatie ook is. Alleen al omdat het woord amateur precies inhoudt wat "voor je eigen plezier" wil zeggen. Je kunt immers van het publiek niet verwachten dat ze iets willen lezen omdat jij zo'n plezier had in het schrijven ervan.

Ik denk niet dat het publiek op kwaliteit zit te wachten. Er is immers voldoende kwaliteit in omloop. Ze zullen eerder zitten wachten op iets dat ze nog niet eerder lazen.

Misschien moet ik de vraag anders formuleren: waarin denk jij je te onderscheiden van al die tienduizenden anderen die voor hun plezier schrijven? Waarom moet een uitgever of lezer juist jouw boek lezen? In marketing termen: wat is je unique selling point? Als ik als lezer een boek wil lezen dat de schrijver voor zijn plezier heeft gelezen, kan ik volop inkopen doen bij de POD-uitgevers. Toch lopen die boeken over het algemeen niet. Blijkbaar zitten lezers er niet echt op te wachten dat de schrijvers alleen door plezier gedreven zijn.

Natuurlijk is er wel iemand die je verhaal wil lezen. Je moet het alleen handig aanpakken om die persoon te laten weten dat je boek er is. Bijvoorbeeld door je op de juiste doelgroep te richten. Maar dan moet je weer weten wat die doelgroep is.