Boeiende hoofdstukken schrijven

Een geruststelling: vaak doe je niet alles tegelijk fout. :D Waarschijnlijk bega je van de 100 mogelijke fouten er maar 10, maar dan helaas op zo'n aanwezige manier dat ze het lezen echt hinderen. Ik zou een gedeelte van wat je nu hebt (ook al ga je hier niet mee verder en vind je het zelf al complete bagger) toch gewoon aan iemand laten lezen zodat die je kan wijzen op de grootste fouten die je maakt. Heb je trouwens een hoofdstukkenlijst van je boek? Vaak als je zo langdurig ontspoort, klopt er ook iets niet aan de verhaallijn of de verdeling van de verhaallijn over de hoofdstukken. Als je de eerste drie hoofdstukken hebt ingeruimd voor alles aan voorgeschiedenis uitleggen, dan ga je gegarandeerd afdwalen, gewoon omdat het dan al zo snel saai wordt. Dus de verhaallijn zou je ook eens door een ander kunnen laten bekijken voor je begint met schrijven.

Zorg voor goede dialogen, die kunnen een saai stuk soms wat meer opleuken. Stop de voorgeschiedenis ook in hooguit 1 hoofdstuk, anders dwaal je inderdaad af.

Heb je trouwens een hoofdstukkenlijst van je boek? Vaak als je zo langdurig ontspoort, klopt er ook iets niet aan de verhaallijn of de verdeling van de verhaallijn over de hoofdstukken.

Hele goeie, maar dat werkt ook op kleiner niveau: per paragraaf kun je ook bekijken wat de kern is van wat je wilt schrijven, met inleiding, middenstuk en einde. Waarbij dat einde natuurlijk voldoende open moet zijn om een volgende paragraaf aan te koppelen. En hoewel iedereen er een hekel aan lijkt te hebben: plotten! Welke elementen heb je nodig in het verhaal, welke scènes gebruik je als hoogtepunten en waar bouw je dus de spanning naar toe op? Waar klapt je verhaal zo om dat de hoofdpersonen niet meer terug kunnen, er keuzen zijn gemaakt? En met welke gebeurtenissen? Hoe verdeel je die over de tekst?

Ik zou niet met hoofdstukken kunnen werken. Geen ramen die ik van glas moet voorzien. Maar misschien is het voor Marondesh wel de beste methode.

Ik gebruik inderdaad al iets om te bekijken welke dingen ik in een hoofdstuk laat gebeuren, maar ook daar sluipen de vreemdste en saaiste dingen in :(

Afkijken van je favoriete auteurs. Bij het schrijven van recenste manu had ik o.a. De boekendief en The Hunger Games in de buurt liggen, boeken die echt boeiend zijn geschreven (vind ik dan :P). En volgens mij heeft dat wel aardig gewerkt.

Daar zat ik ook aan te denken, wanneer je verkeerd gaat even een boek pakken, en kijken hoe de schrijver het daarin heeft aangepakt :). Ga ik denk ik eens uitproberen.

Ja precies, of voor het schrijven een stukje lezen, dat wil ook helpen, zodat je 'het gevoel' te pakken krijgt en kunt overbrengen op de lezer.

Als ik dat ga doen dan neem ik de schrijfstijl over, haha :) Alhoewel ik dat de laatste tijd aardig kan onderdrukken.

Je hebt schrijvers, die werken met een Plan (plot, hoofdstukken, sneeuwvlokmethode, etc) en dat werkt Je hebt schrijvers die doen het zonder, en dat werkt ook wel. Maar: Ik ken maar weinig (geen) schrijvers die met een plot werken en het dan niet blijkt te werken. Ik ken talloze schrijvers die vragen/klachten hebben over "hoe het verder moet" (of "writersblock") en niet met een plot of plan willen werken. Om de een of andere reden worden die ook niet gepubliceerd.

Schli, het is bij mij tot nu toe eerlijk gezegd ook nog niet verder gekomen dan de hoofdstukken bedenken. Ik denk dat hier ook een probleem ligt. Ben trouwens bezig met de sneeuwvlokmethode, en die link die je me gaf in mijn andere topic; voorbereiding, wat doe je?

@Marondesh Als je weet wat er in je hoofdstukken moet komen dan is er toch geen probleem? Als je je hele verhaal kan opbouwen van scene naar scene (of hoe je het ook wil noemen. Ik bedoel van het ene moment waarin iets belangrijks gebeurt naar het volgende) dan heb je toch overzicht? Dan kan je toch niet meer per ongeluk verdwalen, want als je dan ziet dat je een andere richting uitgaat is het toch maar een kleintje om bij te sturen? Je zegt dat je nog niet verder bent gekomen dan de hoofdstukken te bedenken... Dan heb je volgens mij al een groot stuk werk achter de rug.

@marjan, het probleem is dat het het saaie er al in sluipt wanneer ik die hoofdstukken bedenk, dus dan wijk ik er niet vanaf. Een andere oplossing zou misschien zijn om het eens aan een proeflezer te laten zien, de dingen wat er in de hoofdstukken gebeurt. Die heeft er een andere kijk op en kan me adviseren :D. Maar het liefst schrijf/bedenk ik zelf de scenes goed.

Je hebt schrijvers, die werken met een Plan (plot, hoofdstukken, sneeuwvlokmethode, etc) en dat werkt Je hebt schrijvers die doen het zonder, en dat werkt ook wel. Maar: Ik ken maar weinig (geen) schrijvers die met een plot werken en het dan niet blijkt te werken. Ik ken talloze schrijvers die vragen/klachten hebben over "hoe het verder moet" (of "writersblock") en niet met een plot of plan willen werken. Om de een of andere reden worden die ook niet gepubliceerd.

Zonder plan kom ik ook niet verder, merk ik de laatste tijd. Daarom ben ik bezig gegaan met een soort-van-plan-achtige opzet. Een Wordbestand bevat het verhaal; veel auctoriële zinnen en uitleggerig nog allemaal, een paar goede dialogen en een stuk of wat 'levende' tekst stukken. Daarnaast heb ik een Wordbestand met karakters gemaakt met dus alle karakter omschrijvingen erin, daarnaast heb ik nog weer een pagina gemaakt met research allerlei. Deze eerste schifting heeft me wat overzicht gebracht en nu kan ik meer tijd in het verhaal steken zonder compleet van het padje te raken. Toch ben ik over schrijverssoftware aan het denken, ik voel me namelijk als een Neanderthaler met een beitel momenteel...

Toch ben ik over schrijverssoftware aan het denken, ik voel me namelijk als een Neanderthaler met een beitel momenteel...

Welk pakket zit jij aan te denken?

Hmm, Marondesh, ik weet niet zo goed wat ik kan antwoorden. Als ik iets saai vind (en dit gaat niet alleen over verhalen), dan komt dat meestal omdat ik het te langdradig vind. Omdat er weinig wordt gezegd met teveel woorden. Ik denk dan aan mensen die iets vertellen en zodanig rond de pot draaien en in detail gaan. Ik zou dan willen roepen: Kom to the point! Ik weet natuurlijk niet hoe jij je voorbereidingen maakt en of je er teveel details insteekt, maar als dat zo zou zijn dan is het misschien niet zo'n slecht idee om je hoofdstukken beknopter te maken. Misschien bedenk je te veel tierelantijntjes in een te vroeg stadium. Ik weet het niet, het is mogelijk dat ik er kilometers naast zit (ik probeer gewoon met je mee te denken).

Ik heb laatst 'Lomchari' gedownload, gratis, maar de bugs vond ik dermate storend - ik kreeg mijn verhaal niet geïmporteerd - dat ik er alweer af heb gegooid. Kan ook aan mij liggen want ik raakte wat geïrriteerd :D . Dit is trouwens Nederlandse software. Dan heb je nog Ywriter, Engelse software dacht ik. Heb ik me nog niet in verdiept. Ik ga nog eens verder zoeken op internet want ik heb het gevoel dat het hoog tijd is om van iets dergelijks gebruik te maken. Ik raak het overzicht kwijt nu het verhaal langer is geworden.

Ik heb laatst 'Lomchari' gedownload, gratis, maar de bugs vond ik dermate storend - ik kreeg mijn verhaal niet geïmporteerd - dat ik er alweer af heb gegooid. Kan ook aan mij liggen want ik raakte wat geïrriteerd :D . Dit is trouwens Nederlandse software. Dan heb je nog Ywriter, Engelse software dacht ik. Heb ik me nog niet in verdiept. Ik ga nog eens verder zoeken op internet want ik heb het gevoel dat het hoog tijd is om van iets dergelijks gebruik te maken. Ik raak het overzicht kwijt nu het verhaal langer is geworden.

Ah oké, ik heb net ywriter gedownload en ga er eens naar kijken, via instellen kan je hem nederlands zetten. Echter is niet alles vertaald :(

Hmm, Marondesh, ik weet niet zo goed wat ik kan antwoorden. Als ik iets saai vind (en dit gaat niet alleen over verhalen), dan komt dat meestal omdat ik het te langdradig vind. Omdat er weinig wordt gezegd met teveel woorden. Ik denk dan aan mensen die iets vertellen en zodanig rond de pot draaien en in detail gaan. Ik zou dan willen roepen: Kom to the point! Ik weet natuurlijk niet hoe jij je voorbereidingen maakt en of je er teveel details insteekt, maar als dat zo zou zijn dan is het misschien niet zo'n slecht idee om je hoofdstukken beknopter te maken. Misschien bedenk je te veel tierelantijntjes in een te vroeg stadium. Ik weet het niet, het is mogelijk dat ik er kilometers naast zit (ik probeer gewoon met je mee te denken).

Hier moet ik even over nadenken :)

Ik zit ook al te kijken op de Ywriterssite ;) Misschien is het wat en het is inderdaad gedeeltelijk in het Nederlands.

Ik zit ook al te kijken op de Ywriterssite ;) Misschien is het wat en het is inderdaad gedeeltelijk in het Nederlands.

Het zag er heel handig uit :D

Als je hoofdstukkenlijst al scheef loopt, is wel eens een idee om ook voor de hoofdpersonen + belangrijkste andere karakters hun eigen lijnverhaallijnen uit te schrijven: wat wil iedereen afzonderlijk eigenlijk bereiken? Als een verhaal taai of saai wordt, dan komt dat heel vaak doordat het de karakters aan een interne motivatie ontbreekt. De hoofdpersoon heeft nog wel een doel, maar de rest van de kudde bestaat eigenlijk alleen om af en toe te helpen of af en toe als obstakel te dienen. Ik zie alle personages eigenlijk altijd als uiterst egocentrische wezens: ze willen allemaal hun persoonlijke doel bereiken en doen alles om dat te bereiken. Dus ook de persoon in jouw verhaal die heel aardig en behulpzaam is en er altijd is om de hoofdpersoon bij te staan, heeft een eigen motivatie. 'Hij is gewoon heel behulpzaam' is niet genoeg voor een boeiend verhaal. 'Hij wil op deze manier het meisje voor zich winnen' is al iets beter. 'Hij wil op deze manier het meisje van de hoofdpersoon voor zich winnen' is een verhaal! Dan heb je ineens iemand die A doet, maar B denkt, en omdat hij op die manier los van de hoofdpersoon zijn eigen plan trekt en zijn eigen geheime agenda heeft, hoef ik als lezer niet alleen op de 'interessantheid' van de hoofdpersoon te leunen, maar zijn er ook al die andere personages waarvan ik me afvraag waar ze in vredesnaam mee bezig zijn, wat nou hun doel is om zoiets te doen - en uiteindelijk, hoe al die verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen, want met zoveel verschillende wensen kan toch nooit iedereen winnen...? Een paar redelijk standaard verhaallijnen/motivaties voor bijrollen: - Juf die opkomt voor gepest/misbruikt kind, blijkt zelf als kind gepest te zijn en wil nu eindelijk iets terugdoen - Grappige side-kick van schatzoeker blijkt de schat voor zichzelf te willen want hij is het zat om altijd maar nr 2 te zijn. - Nare, potentieel kwaadaardige leraar blijkt expres gemeen te doen om te verhullen dat hij voor de goeden infiltreert bij het kwaad (professor Sneep, Harry Potter) - Grappig onhandig vriendinnetje dat de clown in het groepje is, dat helemaal niet zo grappig blijkt te zijn, maar juist zwaar depressief en humor gebruikt om dat te verbergen - Broertje helpt grote broer bij het bouwen van een vliegtuigje - niet omdat hij dat zo leuk vindt, maar omdat hij eindelijk voor vol aangezien wil worden. Als je bijfiguren een eigen doel/motivatie hebben, dan worden je dialogen ook meteen levendiger omdat ze dan eerder tegengas geven, onverwachte dingen doen (ook voor jou als schrijver) of gebeurtenissen in hun voordeel ombuigen. Misschien gaat die juf in haar zoektocht naar rechtvaardigheid voor haar leerling wel veel verder dan de leerling eigenlijk wil. Je hoofdpersoon (leerling) merkt dan ineens dat er aan haar getrokken wordt en dat ze van probleem A in probleem B lijkt te vallen - wat doet ze? Komt ze voor zichzelf op of niet? Dat verhaal zou best samengevat kunnen worden als: leerling wordt misbruikt door nare oom, wordt onhandelbaar, juf is de enige die daar doorheen prikt en neemt het voor haar op, oom gaat naar de gevangenis en iedereen is blij. Dat kan sowieso de verhaallijn zijn. Maar als die juf er met haar eigen agenda/motivatie doorheen banjert (en de andere bijfiguren precies hetzelfde), dan wordt de weg naar dat einde voor de lezer veel boeiender, en krijg je door alle obstakels die de bijfiguren al dan niet bewust opwerpen bovendien op een natuurlijke manier veel meer inzicht in de hoofdpersoon: die is de enige gemeenschappelijke deler in al die contacten, dus hoe reageert hij/zij in al deze situaties en zie je daarin ook iets van persoonlijke groei of niet? Ik vind bijfiguren vaak bijna nog leuker dan de hoofdpersonen, omdat hoofdpersonen vaak redelijk rechtlijnig zijn en bovendien zijn zijn motiven over het algemeen ook redelijk doorzichtig doordat je als lezer in zijn hoofd meereist. De bijfiguren zie echter je alleen van de buitenkant (namlijk door de ogen van de hoofdpersoon) en zijn daardoor vaak veel raadselachtiger, spannender en onvoorspelbaarder: als je hoofdpersoon de biefstuk is, dan zijn de bijfiguren de kruiden! :D

Als je hoofdstukkenlijst al scheef loopt, is wel eens een idee om ook voor de hoofdpersonen + belangrijkste andere karakters hun eigen lijnverhaallijnen uit te schrijven: wat wil iedereen afzonderlijk eigenlijk bereiken? Als een verhaal taai of saai wordt, dan komt dat heel vaak doordat het de karakters aan een interne motivatie ontbreekt. De hoofdpersoon heeft nog wel een doel, maar de rest van de kudde bestaat eigenlijk alleen om af en toe te helpen of af en toe als obstakel te dienen. Ik zie alle personages eigenlijk altijd als uiterst egocentrische wezens: ze willen allemaal hun persoonlijke doel bereiken en doen alles om dat te bereiken. Dus ook de persoon in jouw verhaal die heel aardig en behulpzaam is en er altijd is om de hoofdpersoon bij te staan, heeft een eigen motivatie. 'Hij is gewoon heel behulpzaam' is niet genoeg voor een boeiend verhaal. 'Hij wil op deze manier het meisje voor zich winnen' is al iets beter. 'Hij wil op deze manier het meisje van de hoofdpersoon voor zich winnen' is een verhaal! Dan heb je ineens iemand die A doet, maar B denkt, en omdat hij op die manier los van de hoofdpersoon zijn eigen plan trekt en zijn eigen geheime agenda heeft, hoef ik als lezer niet alleen op de 'interessantheid' van de hoofdpersoon te leunen, maar zijn er ook al die andere personages waarvan ik me afvraag waar ze in vredesnaam mee bezig zijn, wat nou hun doel is om zoiets te doen - en uiteindelijk, hoe al die verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen, want met zoveel verschillende wensen kan toch nooit iedereen winnen...? Een paar redelijk standaard verhaallijnen/motivaties voor bijrollen: - Juf die opkomt voor gepest/misbruikt kind, blijkt zelf als kind gepest te zijn en wil nu eindelijk iets terugdoen - Grappige side-kick van schatzoeker blijkt de schat voor zichzelf te willen want hij is het zat om altijd maar nr 2 te zijn. - Nare, potentieel kwaadaardige leraar blijkt expres gemeen te doen om te verhullen dat hij voor de goeden infiltreert bij het kwaad (professor Sneep, Harry Potter) - Grappig onhandig vriendinnetje dat de clown in het groepje is, dat helemaal niet zo grappig blijkt te zijn, maar juist zwaar depressief en humor gebruikt om dat te verbergen - Broertje helpt grote broer bij het bouwen van een vliegtuigje - niet omdat hij dat zo leuk vindt, maar omdat hij eindelijk voor vol aangezien wil worden. Als je bijfiguren een eigen doel/motivatie hebben, dan worden je dialogen ook meteen levendiger omdat ze dan eerder tegengas geven, onverwachte dingen doen (ook voor jou als schrijver) of gebeurtenissen in hun voordeel ombuigen. Misschien gaat die juf in haar zoektocht naar rechtvaardigheid voor haar leerling wel veel verder dan de leerling eigenlijk wil. Je hoofdpersoon (leerling) merkt dan ineens dat er aan haar getrokken wordt en dat ze van probleem A in probleem B lijkt te vallen - wat doet ze? Komt ze voor zichzelf op of niet? Dat verhaal zou best samengevat kunnen worden als: leerling wordt misbruikt door nare oom, wordt onhandelbaar, juf is de enige die daar doorheen prikt en neemt het voor haar op, oom gaat naar de gevangenis en iedereen is blij. Dat kan sowieso de verhaallijn zijn. Maar als die juf er met haar eigen agenda/motivatie doorheen banjert (en de andere bijfiguren precies hetzelfde), dan wordt de weg naar dat einde voor de lezer veel boeiender, en krijg je door alle obstakels die de bijfiguren al dan niet bewust opwerpen bovendien op een natuurlijke manier veel meer inzicht in de hoofdpersoon: die is de enige gemeenschappelijke deler in al die contacten, dus hoe reageert hij/zij in al deze situaties en zie je daarin ook iets van persoonlijke groei of niet? Ik vind bijfiguren vaak bijna nog leuker dan de hoofdpersonen, omdat hoofdpersonen vaak redelijk rechtlijnig zijn en bovendien zijn zijn motiven over het algemeen ook redelijk doorzichtig doordat je als lezer in zijn hoofd meereist. De bijfiguren zie echter je alleen van de buitenkant (namlijk door de ogen van de hoofdpersoon) en zijn daardoor vaak veel raadselachtiger, spannender en onvoorspelbaarder: als je hoofdpersoon de biefstuk is, dan zijn de bijfiguren de kruiden! :D

Dat lees ik morgen even, mijn ogen springen half uit mijn hoofd, haha..

Ik denk dat je inderdaad met de sneeuwvlokmethode of iets gelijkaardigs al een heel stuk verder kunt komen. Bedenk wat je wil vertellen, de essentie van het verhaal; en wat de personages motiveert om te doen wat jij als schrijver wil dat ze doen, en wat (of wie) hen daarbij tegenwerkt. Probeer ook eens om eerst kortere verhalen te schrijven. Daarvan kun je veel leren over structuur, focussen op de essentie en schrappen wat daarvoor niet nodig is. Veel overzichtelijker dan een verhaal van 12 hoofdstukken. Ook al is het niet het verhaal dat jij wil vertellen, het is in ieder geval een goede oefening.

Even vanuit een heel andere hoek bekeken, wie zegt dat het saai is? Je proeflezer, of jijzelf? Reken wel mee dat je de schrijver bent. Het verhaal heeft voor jou geen verrassingen meer. Op een gegeven moment zul je uit een andere bron dan jezelf het antwoord op de vraag: 'Is het spannend' moeten vinden. Ik heb al veel verhalen geschreven, ook een aantal die gepubliceert zijn. Tegen de tijd dat ik klaar was met schrijven vond ik ze geen van allen spannend. Alle bovenstaande tips kunnen je overigens helpen om nog boeiender te schrijven, en dat is nooit weg.

Ik denk dat je inderdaad met de sneeuwvlokmethode of iets gelijkaardigs al een heel stuk verder kunt komen. Bedenk wat je wil vertellen, de essentie van het verhaal; en wat de personages motiveert om te doen wat jij als schrijver wil dat ze doen, en wat (of wie) hen daarbij tegenwerkt. Probeer ook eens om eerst kortere verhalen te schrijven. Daarvan kun je veel leren over structuur, focussen op de essentie en schrappen wat daarvoor niet nodig is. Veel overzichtelijker dan een verhaal van 12 hoofdstukken. Ook al is het niet het verhaal dat jij wil vertellen, het is in ieder geval een goede oefening.

Korte verhalen schrijven ben ik dan weer niet zo goed in :(. Ik probeer het overigens wel hoor, als oefening. De sneeuwvlokmethode bevalt me al aardig, als ik dat samenvoeg met http://www.sfwa.org/2009/08/fantasy-worldbuilding… dan heb ik al een heel boek geschreven aan voorbereidingen, haha.

Als je hoofdstukkenlijst al scheef loopt, is wel eens een idee om ook voor de hoofdpersonen + belangrijkste andere karakters hun eigen lijnverhaallijnen uit te schrijven: wat wil iedereen afzonderlijk eigenlijk bereiken? Als een verhaal taai of saai wordt, dan komt dat heel vaak doordat het de karakters aan een interne motivatie ontbreekt. De hoofdpersoon heeft nog wel een doel, maar de rest van de kudde bestaat eigenlijk alleen om af en toe te helpen of af en toe als obstakel te dienen. Ik zie alle personages eigenlijk altijd als uiterst egocentrische wezens: ze willen allemaal hun persoonlijke doel bereiken en doen alles om dat te bereiken. Dus ook de persoon in jouw verhaal die heel aardig en behulpzaam is en er altijd is om de hoofdpersoon bij te staan, heeft een eigen motivatie. 'Hij is gewoon heel behulpzaam' is niet genoeg voor een boeiend verhaal. 'Hij wil op deze manier het meisje voor zich winnen' is al iets beter. 'Hij wil op deze manier het meisje van de hoofdpersoon voor zich winnen' is een verhaal! Dan heb je ineens iemand die A doet, maar B denkt, en omdat hij op die manier los van de hoofdpersoon zijn eigen plan trekt en zijn eigen geheime agenda heeft, hoef ik als lezer niet alleen op de 'interessantheid' van de hoofdpersoon te leunen, maar zijn er ook al die andere personages waarvan ik me afvraag waar ze in vredesnaam mee bezig zijn, wat nou hun doel is om zoiets te doen - en uiteindelijk, hoe al die verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen, want met zoveel verschillende wensen kan toch nooit iedereen winnen...? Een paar redelijk standaard verhaallijnen/motivaties voor bijrollen: - Juf die opkomt voor gepest/misbruikt kind, blijkt zelf als kind gepest te zijn en wil nu eindelijk iets terugdoen - Grappige side-kick van schatzoeker blijkt de schat voor zichzelf te willen want hij is het zat om altijd maar nr 2 te zijn. - Nare, potentieel kwaadaardige leraar blijkt expres gemeen te doen om te verhullen dat hij voor de goeden infiltreert bij het kwaad (professor Sneep, Harry Potter) - Grappig onhandig vriendinnetje dat de clown in het groepje is, dat helemaal niet zo grappig blijkt te zijn, maar juist zwaar depressief en humor gebruikt om dat te verbergen - Broertje helpt grote broer bij het bouwen van een vliegtuigje - niet omdat hij dat zo leuk vindt, maar omdat hij eindelijk voor vol aangezien wil worden. Als je bijfiguren een eigen doel/motivatie hebben, dan worden je dialogen ook meteen levendiger omdat ze dan eerder tegengas geven, onverwachte dingen doen (ook voor jou als schrijver) of gebeurtenissen in hun voordeel ombuigen. Misschien gaat die juf in haar zoektocht naar rechtvaardigheid voor haar leerling wel veel verder dan de leerling eigenlijk wil. Je hoofdpersoon (leerling) merkt dan ineens dat er aan haar getrokken wordt en dat ze van probleem A in probleem B lijkt te vallen - wat doet ze? Komt ze voor zichzelf op of niet? Dat verhaal zou best samengevat kunnen worden als: leerling wordt misbruikt door nare oom, wordt onhandelbaar, juf is de enige die daar doorheen prikt en neemt het voor haar op, oom gaat naar de gevangenis en iedereen is blij. Dat kan sowieso de verhaallijn zijn. Maar als die juf er met haar eigen agenda/motivatie doorheen banjert (en de andere bijfiguren precies hetzelfde), dan wordt de weg naar dat einde voor de lezer veel boeiender, en krijg je door alle obstakels die de bijfiguren al dan niet bewust opwerpen bovendien op een natuurlijke manier veel meer inzicht in de hoofdpersoon: die is de enige gemeenschappelijke deler in al die contacten, dus hoe reageert hij/zij in al deze situaties en zie je daarin ook iets van persoonlijke groei of niet? Ik vind bijfiguren vaak bijna nog leuker dan de hoofdpersonen, omdat hoofdpersonen vaak redelijk rechtlijnig zijn en bovendien zijn zijn motiven over het algemeen ook redelijk doorzichtig doordat je als lezer in zijn hoofd meereist. De bijfiguren zie echter je alleen van de buitenkant (namlijk door de ogen van de hoofdpersoon) en zijn daardoor vaak veel raadselachtiger, spannender en onvoorspelbaarder: als je hoofdpersoon de biefstuk is, dan zijn de bijfiguren de kruiden! :D

Wauw, bedankt voor het hele verhaal :D Heb er echt veel aan, en zie nu ook in dat alles en iedereen een doel moet hebben. Net zoals in het leven, je bent de hoofdpersoon van het verhaal, maar je vrienden/familie enzovoort hebben ook een doel. Zij leven hun eigen verhaal. Ik kreeg zelfs inspiratie door de hele tekst, haha. :) Vind het alleen nog lastig om boeiende doelen te stellen, voor de personages. Moet dit kort? Nogmaals dank!

Even vanuit een heel andere hoek bekeken, wie zegt dat het saai is? Je proeflezer, of jijzelf? Reken wel mee dat je de schrijver bent. Het verhaal heeft voor jou geen verrassingen meer. Op een gegeven moment zul je uit een andere bron dan jezelf het antwoord op de vraag: 'Is het spannend' moeten vinden. Ik heb al veel verhalen geschreven, ook een aantal die gepubliceert zijn. Tegen de tijd dat ik klaar was met schrijven vond ik ze geen van allen spannend. Alle bovenstaande tips kunnen je overigens helpen om nog boeiender te schrijven, en dat is nooit weg.

Het is echt saai, dat is ook door proeflezers bevestigd en zelf vond ik het ook al :). Ik begin zeg maar sterk: De jongen zit thuis en schrijft in een schrift, boeiend voor het verhaal, maar al snel is hij een park waar hij hele verhalen gaat schrijven, die niemand kan interesseren. Er zit gewoon totaal geen spanning in, of maar heel kort. En de hoofdstukken moeten natuurlijk gaan over het verhaal, niet over een jongen die in zijn schrift schrijft :) - even daargelaten dar dat soms wel moet, maar geen hoofdstuk lang.

Is een verhaal over het redden van een ontvoerde boeiend genoeg? Is dat een goed conflict voor de hoofdpersonage? Of moet er een ander, groter, conflict spelen? Ik zit zeg maar met een paar conflicten voor het zelfde verhaal, maar volgens mij weet ik niet welke ik moet kiezen. Het betreft hier trouwens wel de vriendin van de HP en er zit een achtergrond aan verbonden. Is misschien offtopic, maar als ik dat weet kan ik de hoofdstukken er op aanpassen :).

Het is echt saai, dat is ook door proeflezers bevestigd en zelf vond ik het ook al :). Ik begin zeg maar sterk: De jongen zit thuis en schrijft in een schrift, boeiend voor het verhaal, maar al snel is hij een park waar hij hele verhalen gaat schrijven, die niemand kan interesseren. Er zit gewoon totaal geen spanning in, of maar heel kort. En de hoofdstukken moeten natuurlijk gaan over het verhaal, niet over een jongen die in zijn schrift schrijft :) - even daargelaten dar dat soms wel moet, maar geen hoofdstuk lang.

En als die jongen nou in dat park iets ziet wat hij niet had horen te zien? Een wethouder die geheime documenten overhandigt aan een journalist of aan een onderwereldfiguur. Die jongen kan opschrijven wat hij gezien heeft, nieuwsgierig worden en op onderzoek uit gaan, waarna hij op allerlei intriges stuit en zelf ook in gevaar komt als een soort klokkenluider.