Toch ben ik over schrijverssoftware aan het denken, ik voel me namelijk als een Neanderthaler met een beitel momenteel...

Ik heb laatst 'Lomchari' gedownload, gratis, maar de bugs vond ik dermate storend - ik kreeg mijn verhaal niet geïmporteerd - dat ik er alweer af heb gegooid. Kan ook aan mij liggen want ik raakte wat geïrriteerd :D . Dit is trouwens Nederlandse software. Dan heb je nog Ywriter, Engelse software dacht ik. Heb ik me nog niet in verdiept. Ik ga nog eens verder zoeken op internet want ik heb het gevoel dat het hoog tijd is om van iets dergelijks gebruik te maken. Ik raak het overzicht kwijt nu het verhaal langer is geworden.

Hmm, Marondesh, ik weet niet zo goed wat ik kan antwoorden. Als ik iets saai vind (en dit gaat niet alleen over verhalen), dan komt dat meestal omdat ik het te langdradig vind. Omdat er weinig wordt gezegd met teveel woorden. Ik denk dan aan mensen die iets vertellen en zodanig rond de pot draaien en in detail gaan. Ik zou dan willen roepen: Kom to the point! Ik weet natuurlijk niet hoe jij je voorbereidingen maakt en of je er teveel details insteekt, maar als dat zo zou zijn dan is het misschien niet zo'n slecht idee om je hoofdstukken beknopter te maken. Misschien bedenk je te veel tierelantijntjes in een te vroeg stadium. Ik weet het niet, het is mogelijk dat ik er kilometers naast zit (ik probeer gewoon met je mee te denken).

Ik zit ook al te kijken op de Ywriterssite ;) Misschien is het wat en het is inderdaad gedeeltelijk in het Nederlands.

Als je hoofdstukkenlijst al scheef loopt, is wel eens een idee om ook voor de hoofdpersonen + belangrijkste andere karakters hun eigen lijnverhaallijnen uit te schrijven: wat wil iedereen afzonderlijk eigenlijk bereiken? Als een verhaal taai of saai wordt, dan komt dat heel vaak doordat het de karakters aan een interne motivatie ontbreekt. De hoofdpersoon heeft nog wel een doel, maar de rest van de kudde bestaat eigenlijk alleen om af en toe te helpen of af en toe als obstakel te dienen. Ik zie alle personages eigenlijk altijd als uiterst egocentrische wezens: ze willen allemaal hun persoonlijke doel bereiken en doen alles om dat te bereiken. Dus ook de persoon in jouw verhaal die heel aardig en behulpzaam is en er altijd is om de hoofdpersoon bij te staan, heeft een eigen motivatie. 'Hij is gewoon heel behulpzaam' is niet genoeg voor een boeiend verhaal. 'Hij wil op deze manier het meisje voor zich winnen' is al iets beter. 'Hij wil op deze manier het meisje van de hoofdpersoon voor zich winnen' is een verhaal! Dan heb je ineens iemand die A doet, maar B denkt, en omdat hij op die manier los van de hoofdpersoon zijn eigen plan trekt en zijn eigen geheime agenda heeft, hoef ik als lezer niet alleen op de 'interessantheid' van de hoofdpersoon te leunen, maar zijn er ook al die andere personages waarvan ik me afvraag waar ze in vredesnaam mee bezig zijn, wat nou hun doel is om zoiets te doen - en uiteindelijk, hoe al die verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen, want met zoveel verschillende wensen kan toch nooit iedereen winnen...? Een paar redelijk standaard verhaallijnen/motivaties voor bijrollen: - Juf die opkomt voor gepest/misbruikt kind, blijkt zelf als kind gepest te zijn en wil nu eindelijk iets terugdoen - Grappige side-kick van schatzoeker blijkt de schat voor zichzelf te willen want hij is het zat om altijd maar nr 2 te zijn. - Nare, potentieel kwaadaardige leraar blijkt expres gemeen te doen om te verhullen dat hij voor de goeden infiltreert bij het kwaad (professor Sneep, Harry Potter) - Grappig onhandig vriendinnetje dat de clown in het groepje is, dat helemaal niet zo grappig blijkt te zijn, maar juist zwaar depressief en humor gebruikt om dat te verbergen - Broertje helpt grote broer bij het bouwen van een vliegtuigje - niet omdat hij dat zo leuk vindt, maar omdat hij eindelijk voor vol aangezien wil worden. Als je bijfiguren een eigen doel/motivatie hebben, dan worden je dialogen ook meteen levendiger omdat ze dan eerder tegengas geven, onverwachte dingen doen (ook voor jou als schrijver) of gebeurtenissen in hun voordeel ombuigen. Misschien gaat die juf in haar zoektocht naar rechtvaardigheid voor haar leerling wel veel verder dan de leerling eigenlijk wil. Je hoofdpersoon (leerling) merkt dan ineens dat er aan haar getrokken wordt en dat ze van probleem A in probleem B lijkt te vallen - wat doet ze? Komt ze voor zichzelf op of niet? Dat verhaal zou best samengevat kunnen worden als: leerling wordt misbruikt door nare oom, wordt onhandelbaar, juf is de enige die daar doorheen prikt en neemt het voor haar op, oom gaat naar de gevangenis en iedereen is blij. Dat kan sowieso de verhaallijn zijn. Maar als die juf er met haar eigen agenda/motivatie doorheen banjert (en de andere bijfiguren precies hetzelfde), dan wordt de weg naar dat einde voor de lezer veel boeiender, en krijg je door alle obstakels die de bijfiguren al dan niet bewust opwerpen bovendien op een natuurlijke manier veel meer inzicht in de hoofdpersoon: die is de enige gemeenschappelijke deler in al die contacten, dus hoe reageert hij/zij in al deze situaties en zie je daarin ook iets van persoonlijke groei of niet? Ik vind bijfiguren vaak bijna nog leuker dan de hoofdpersonen, omdat hoofdpersonen vaak redelijk rechtlijnig zijn en bovendien zijn zijn motiven over het algemeen ook redelijk doorzichtig doordat je als lezer in zijn hoofd meereist. De bijfiguren zie echter je alleen van de buitenkant (namlijk door de ogen van de hoofdpersoon) en zijn daardoor vaak veel raadselachtiger, spannender en onvoorspelbaarder: als je hoofdpersoon de biefstuk is, dan zijn de bijfiguren de kruiden! :D

Ik denk dat je inderdaad met de sneeuwvlokmethode of iets gelijkaardigs al een heel stuk verder kunt komen. Bedenk wat je wil vertellen, de essentie van het verhaal; en wat de personages motiveert om te doen wat jij als schrijver wil dat ze doen, en wat (of wie) hen daarbij tegenwerkt. Probeer ook eens om eerst kortere verhalen te schrijven. Daarvan kun je veel leren over structuur, focussen op de essentie en schrappen wat daarvoor niet nodig is. Veel overzichtelijker dan een verhaal van 12 hoofdstukken. Ook al is het niet het verhaal dat jij wil vertellen, het is in ieder geval een goede oefening.

Als je hoofdstukkenlijst al scheef loopt, is wel eens een idee om ook voor de hoofdpersonen + belangrijkste andere karakters hun eigen lijnverhaallijnen uit te schrijven: wat wil iedereen afzonderlijk eigenlijk bereiken? Als een verhaal taai of saai wordt, dan komt dat heel vaak doordat het de karakters aan een interne motivatie ontbreekt. De hoofdpersoon heeft nog wel een doel, maar de rest van de kudde bestaat eigenlijk alleen om af en toe te helpen of af en toe als obstakel te dienen. Ik zie alle personages eigenlijk altijd als uiterst egocentrische wezens: ze willen allemaal hun persoonlijke doel bereiken en doen alles om dat te bereiken. Dus ook de persoon in jouw verhaal die heel aardig en behulpzaam is en er altijd is om de hoofdpersoon bij te staan, heeft een eigen motivatie. 'Hij is gewoon heel behulpzaam' is niet genoeg voor een boeiend verhaal. 'Hij wil op deze manier het meisje voor zich winnen' is al iets beter. 'Hij wil op deze manier het meisje van de hoofdpersoon voor zich winnen' is een verhaal! Dan heb je ineens iemand die A doet, maar B denkt, en omdat hij op die manier los van de hoofdpersoon zijn eigen plan trekt en zijn eigen geheime agenda heeft, hoef ik als lezer niet alleen op de 'interessantheid' van de hoofdpersoon te leunen, maar zijn er ook al die andere personages waarvan ik me afvraag waar ze in vredesnaam mee bezig zijn, wat nou hun doel is om zoiets te doen - en uiteindelijk, hoe al die verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen, want met zoveel verschillende wensen kan toch nooit iedereen winnen...? Een paar redelijk standaard verhaallijnen/motivaties voor bijrollen: - Juf die opkomt voor gepest/misbruikt kind, blijkt zelf als kind gepest te zijn en wil nu eindelijk iets terugdoen - Grappige side-kick van schatzoeker blijkt de schat voor zichzelf te willen want hij is het zat om altijd maar nr 2 te zijn. - Nare, potentieel kwaadaardige leraar blijkt expres gemeen te doen om te verhullen dat hij voor de goeden infiltreert bij het kwaad (professor Sneep, Harry Potter) - Grappig onhandig vriendinnetje dat de clown in het groepje is, dat helemaal niet zo grappig blijkt te zijn, maar juist zwaar depressief en humor gebruikt om dat te verbergen - Broertje helpt grote broer bij het bouwen van een vliegtuigje - niet omdat hij dat zo leuk vindt, maar omdat hij eindelijk voor vol aangezien wil worden. Als je bijfiguren een eigen doel/motivatie hebben, dan worden je dialogen ook meteen levendiger omdat ze dan eerder tegengas geven, onverwachte dingen doen (ook voor jou als schrijver) of gebeurtenissen in hun voordeel ombuigen. Misschien gaat die juf in haar zoektocht naar rechtvaardigheid voor haar leerling wel veel verder dan de leerling eigenlijk wil. Je hoofdpersoon (leerling) merkt dan ineens dat er aan haar getrokken wordt en dat ze van probleem A in probleem B lijkt te vallen - wat doet ze? Komt ze voor zichzelf op of niet? Dat verhaal zou best samengevat kunnen worden als: leerling wordt misbruikt door nare oom, wordt onhandelbaar, juf is de enige die daar doorheen prikt en neemt het voor haar op, oom gaat naar de gevangenis en iedereen is blij. Dat kan sowieso de verhaallijn zijn. Maar als die juf er met haar eigen agenda/motivatie doorheen banjert (en de andere bijfiguren precies hetzelfde), dan wordt de weg naar dat einde voor de lezer veel boeiender, en krijg je door alle obstakels die de bijfiguren al dan niet bewust opwerpen bovendien op een natuurlijke manier veel meer inzicht in de hoofdpersoon: die is de enige gemeenschappelijke deler in al die contacten, dus hoe reageert hij/zij in al deze situaties en zie je daarin ook iets van persoonlijke groei of niet? Ik vind bijfiguren vaak bijna nog leuker dan de hoofdpersonen, omdat hoofdpersonen vaak redelijk rechtlijnig zijn en bovendien zijn zijn motiven over het algemeen ook redelijk doorzichtig doordat je als lezer in zijn hoofd meereist. De bijfiguren zie echter je alleen van de buitenkant (namlijk door de ogen van de hoofdpersoon) en zijn daardoor vaak veel raadselachtiger, spannender en onvoorspelbaarder: als je hoofdpersoon de biefstuk is, dan zijn de bijfiguren de kruiden! :D

Even vanuit een heel andere hoek bekeken, wie zegt dat het saai is? Je proeflezer, of jijzelf? Reken wel mee dat je de schrijver bent. Het verhaal heeft voor jou geen verrassingen meer. Op een gegeven moment zul je uit een andere bron dan jezelf het antwoord op de vraag: 'Is het spannend' moeten vinden. Ik heb al veel verhalen geschreven, ook een aantal die gepubliceert zijn. Tegen de tijd dat ik klaar was met schrijven vond ik ze geen van allen spannend. Alle bovenstaande tips kunnen je overigens helpen om nog boeiender te schrijven, en dat is nooit weg.