bepalen van genre

Een boek dat in verschillende genres valt wordt een cross-over genoemd. Veel subgenres zijn als cross-over geboren. Als schrijver moet je je niet teveel van genres aantrekken, tenzij... Genres zijn voor de boekhandel en voor lezers makkelijk. De lezer vindt er makkelijker het boek van zijn begeerte door. "Ik wil nu weleens een superromantisch verhaal lezen": probeer er maar eens een te vinden als alle boeken op alfabet staan. Dat was vroeger in de bieb, bij de romans, en dan kon je aan het pictogram op de rug zien welk genre het was. Daar zijn ze nu vanaf gestapt (helaas). Als schrijver moet je weten in welk genre je (waarschijnlijk) schrijft. Op die manier kun je natrekken of je niet in de genre-clichés trapt, of dat je verhaal wel erg op de andere verhalen lijkt, of in vergelijking veel te veel ... bevat, waardoor lezers van het genre het zullen afkraken. Genre is primair een marketing-techniek om een boek in de markt te zetten. Daarom worden er ook steeds nieuwe genres verzonnen, of nieuwe namen voor oude genres: de markt heeft af en toe een nieuwe hype nodig. Maar het genre wordt niet alleen bepaald door het "thema", maar ook door de manier waarop het wordt verteld. Bepaalde genres hebben een eigen "stem" gekregen.

Beca, misschien kun je je topictitel iets nauwkeuriger maken? Twee onderwerpen met dezelfde titel is wat verwarrend / geeft niet aan waar het om gaat.

Antwoord op je drie vragen: Nee, nee en ja. Genre is niet meer dan een handige categorisering, met veel grijs gebied. Op hoofdlijnen is wel wat aan te geven. Bv: in thriller/misdaad/detective speelt een misdaad een cruciale rol, in fantasy magie en in de literaire roman de psychologie van de hoofdpersoon.

Dan mag ik dus voorzichtig de conclusie trekken dat: - als je schrijft in een door ... bepaald genre, je meer uitgeef/verkoopkansen hebt? - meerdere genre-kenmerken in je verhaal lezers/kopers verwart? - je aan de 'veilige' kant schrijft? Sinds ik schrijf (en daar meer over wil leren) merk ik dat ik steeds vaker mezelf dwing om aan 'regels' te voldoen. En dan heb ik het niet over de grammatica. Maar regels, geschreven en ongeschreven, die door wie dan ook zijn gesteld, bijv. die onderverdeling in genres, (bij een chicklit weet ik na de eerste blz. vaak al hoe het verhaal afloopt) of opmaakregels. Als lezer verrast een boek me dan niet meer. En ja Schli: ik mis ook die pictogrammen op de biebboeken, maar ik merk ook dat ik sinds het verdwijnen ervan sneller andere boeken grijp en lees. Door die picto's werd ik ook lui in het kiezen. Bij het verhaal dat ik aan het schrijven ben, probeer ik nu bewust genres los te laten en de lezer te verrassen. Dat blijkt nog niet zo makkelijk, clichés liggen voortdurend op de loer en het verhaal wordt snel rommelig. Ons leesgedrag is blijkbaar gevoelig voor ingebakken 'soorten' verhalen. En dat heeft me dan weer aan het denken gezet bijv. over het schrijven binnen genres. Loop je daarmee niet het gevaar dat je vernieuwing in het schrijven remt, dat je verhaal saai of voorspelbaar wordt?

Bij de voorbeelden die je geeft kan het best.

Bijvoorbeeld een spannend/detective verhaal dat speelt in het verleden. Of een superromantisch verhaaltje met een SF-sausje? Een streekverhaaltje dat zich ook afspeelt op de noordpool? Een biografie waarin doktoren en verpleegsters een hoofdrol hebben? Wat prevaleert dan? Ik hoor graag hoe jullie hier over denken.

Je detective blijft een detective, alleen speelt ie zich af in het verleden. Je romantische verhaal speelt zich af op een andere planeet en de biografie kan best over een dokter gaan. Het ligt nog dicht genoeg bij elkaar en voor de lezer is het Wat imo niet kan, is je lezer op het verkeerde been zetten. Een chicklit met fantasy-elemementen is iets ander dan een boek dat niet kan kiezen of het nu een chicklit of een fantasy novel wil zijn.

En ja Schli: ik mis ook die pictogrammen op de biebboeken, maar ik merk ook dat ik sinds het verdwijnen ervan sneller andere boeken grijp en lees. Door die picto's werd ik ook lui in het kiezen.

In mijn bieb hebben ze alle genreboeken in aparte kasten gezet. Kom je nooit meer literatuur tegen tussen fantasy en thrillers. Doodzonde.