Wat is "Moet lukken"? Ik heb in alle onderdelen wel wat geschreven, met wisselend succes, alleen de "boven 70.000" is nooit serieus door iemand gelezen. Maar eigenlijk hou ik niet van woordlimieten, ik begin gewoon en kijk waar het eindig.

ultra-kort: vreselijk, want hier kan ik geen karakterontwikkeling en geen relaties tussen de personages in kwijt. Gewoon niet leuk om te doen kort: zou dan wel 12000 woorden moeten zijn of meer, om dezelfde reden. Bij ultra-kort en kort voel ik me geremd en blokkeer. Wat ik allemaal voor me zie kan ik niet kwijt in zo weinig woorden, dat vind ik echt heel moeilijk, als het überhaupt lukt. Vanaf 60000 kom ik tot leven.

Ik lijk of ultra kort of (ultra-)lang te kunnen schrijven. Wat Wiske zegt dat je bij ultra-kort je personage geen karakterontwikkeling ondergaat en de relaties niet goed genoeg kunnen worden verteld, vind ik aan de andere kant ook wel weer een uitdaging. Op die manier kan ik verschillende methodes/wendingen proberen, zien hoe het is als de hoofdpersoon helemaal niet ingeluid wordt, mijzelf opleggen om bijvoorbeeld een bepaalde manier van spanning of te roepen en zo bijvoorbeeld aan het schrijven met spanning werk. Al moet ik zeggen dat wanneer ik een dergelijk kort verhaal heb en het een goed idee vind, ik nog wel eens verder met het verhaal wil gaan.

Mijn eerste ms. bestond uit ongeveer 70.000 worden. Met korte verhalen heb ik de meeste moeite. Ik zie het zo: de een is goed in tennis en de ander goed in zwemmen. Beide zijn sporten, maar het zijn wel verschillende disciplines. Net als de een goed is in 100 meter lopen en een ander in de marathon. Toch een wereld van verschil.

Ik heb alle 4 de definities wel gehad. Als het verhaal en mijn ik-ben-blij-met-dit-verhaal-stemming er zich maar voor lenen, lukt elk woordenaantal wel denk ik :)

Ik schrijf pas anderhalf jaar en in die tijd heb ik één ultrakort verhaal geschreven. Dit was voor de FSB en het resultaat, plus uitslag, vielen mij niet tegen. Mijn voorkeur gaat echter uit naar ultra-lang. Ik ben nu die anderhalf jaar bezig met het schrijven van een roman en zit op ruim 102.000 woorden. De karakterontwikkeling, het plot, met hier en daar een zijsprong, voelt beter aan. Op deze manier heb ik het meeste plezier in het schrijven en kan ik mijn "ei" kwijt. Mede oorzaak van de lengte van mijn roman zou kunnen zijn, bedenk ik mij ineens, dat ik bijna altijd van die dikke pillen lees?

Als je gezegend of verdoemd bent als schrijver met een grote ontvankelijkheid voor indrukken en prikkels, dan is het volgens mijn prille ervaring moeilijker om korte verhalen te schrijven. Tenzij je een dag schrijft en niet meer herleest. Een kort verhaal vraagt om een stabiele stemming van de schrijver tijdens een korte periode, enkele weken, enkele maanden. En daar zit het probleem. Bij mij toch. Ik geef twee voorbeelden : -kort verhaal wordt geschreven in vijf uren tijd op één dag met als thema: hoop doet leven. Die dag geen post. Alles is stil. De lucht is blauw, de koelkast gevuld. Geen telefoons. De volgende dag wordt je gewekt door de bel. Die dag zijn er drie telefoons waarvan een een agressieve telenetverkoop betreft. In de postbus liggen drie facturen plus een administatieve brief die erom vraagt te bellen naar een of andere overheidsdienst. Van de os naar de ezel gestuurd (heel normaal) terwijl je weet dat de fout bij hen ligt. En net als je een witte saus wilt maken, ontdek je dat de melk ontoereikend is. 's Avonds herlees je het korte verhaal best niet. Bij mij wordt het dan een volledige andere versie en het originele thema geldt niet meer. Het thema wordt dan : Wat is de zin van het leven? - kort verhaal waarin je een kleine, gezellige familiebijeenkomst beschrijft met een comisch cloutje. Twee dagen nadien zit je op een of andere familiefeest omdat het een sociale verplichting is. Als een spons neem je alle negatieve vibraties op (die zijn er altijd). Je laat het verhaal de volgende dag rusten. Niet aankomen. Maar de indrukken van dat feestje beginnen een eigen leven te leiden in je hoofd. Op dag zoveel, als je denkt dat de impact van dat feest is geluwd, herlees je je ode aan sociaal contact. Gegarandeerd komt er bij mij een personage opduiken die ofwel wegloopt van het gezellig gebeuren, ofwel niet opduikt. Ik heb altijd een personage dat wegloopt. Liefst de natuur in. Dat personage dekt al die keren dat de druk te hoog wordt om te poetsen. In de natuur regent het en alles is weer schoon en proper. Erg, hé. Zo ver gaat het bij mij. In een ultra lang verhaal kan je voor die stemmings- en visiewisselingen personages in het leven roepen die het arsenaal aan indrukken over een lange periode opvangen , van dag tot dag zelfs. Die personages evolueren zoals je persoonlijke visie door de tijd heen evolueert. Het gevaar zit er wel in dat het een never-ending story wordt. Dezelfde stemming aanhouden drie weken lang is voor mij onmogelijk. Drie weken is toch wel het minimum voor een ulttra kort verhaal, niet? En als je gewoon bent om 'gerekt' te schrijven, schrijf je niet op een twee drie gecondenseerd. Het is alsof je een knop moet omdraaien in je hoofd. Maar ik blijf het kort verhaal schrijven verder exploreren en verkennen. Een vrij recente stemming overigens die sporadisch de kop opsteekt. Ultra kort verhaal of ultra lang verhaal... ik word in het schrijven van beiden geconfronteerd met mijn eigen psyche. Het toetsen aan de psyche van andere mensen is nooit ver weg. Een kort verhaal zit er niet in. Helaas.

@Ceridwen, Misschien moet je het schrijven van een ultra-lang boek anders gaan bekijken. Het is inderdaad één lang verhaal. Maar zie elk hoofdstuk eens als één kort verhaal. Op deze manier zou het schrijven van een lang verhaal je misschien makkelijker afgaan. Wat betreft de concentratie. Ik schrijf elke avond, op een vast tijdstip, een uur lang aan mijn ms. Dit doe ik dus al anderhalf jaar lang, met een gemiddelde van bijna een hoofdstuk per maand. Wat ik wel heb gemerkt is dat na een uur mijn concentratie verslapt. In dat ene uur zit ik wel compleet in de wereld van ms. Na dat uur stop ik dus met schrijven, niet met het nadenken over mijn ms, dat gaat de hele dag en vaak ook nacht door. :) Bovenstaande methode, elke dag één uur schrijven, heb ik ook toegepast op mijn ultra-korte verhaal.

Ik vind ultra-kort zo ongelofelijk moeilijk!!! Ik had meegedaan aan een wedstrijd met max. 2000 woorden en daar kwam ik eerst al uit op de 7000.... Ik kan dat echt nauwelijks. De rest vind ik allemaal leuk om te doen en niet moeilijker of makkelijker. Ja, het herschrijven. Bij mijn ms zit ik nu op de 88.000 en het herschrijven kost me telkens zo lang en er gaat zo veel werk in zitten en ik moet zo lang wachten op mijn proeflezers telkens....

@ chrislaevers: leuk zoals je dat opschrijft! Lijkt me trouwens wel lastig voor je. @ Tja: ik ben het 100 procent met je eens, je verwoordt het heel goed.

Ik moet het verschil nog ervaren, want iets langers dan verhalen van rond de 10.000 woorden heb ik nog niet geschreven. Aan die langere manuscripten ga ik nu pas beginnen. Ik zie er ondanks alle voorgaande posts niet tegenop. Integendeel zelfs, ik heb er gewoon veel zin in. :) Waarom ik dan niet eerder die stap genomen heb? Omdat mijn schrijftempo nogal laag ligt en ik geen jaren met één boek bezig wilde zijn. Nu ik gepensioneerd ben, is het haalbaar om een manuscript van enkele honderden pagina's binnen het jaar af te ronden.

Grappig om te zien hoe mijn YA-MS blijkbaar in de ultralange categorie valt:-) Overigens heb ik ook van alles geschreven, van ultrakort tot ultralang. Ik hou juist van de afwisseling. Een kort verhaal vergt een ander soort inspanning dan een lang verhaal en geeft een ander soort voldoening. De opbouw precies zo goed krijgen dat je in weinig woorden de lezer naar een clou leidt. Dat je hints geeft over je personages, setting e.d. zonder dat je daarvoor alle ruimte krijgt, zoals in een roman. Maar het heel langzaam opbouwen in een (ultra)lang verhaal is net zo spannend. Ik heb overigens wel sneller ideeën voor lange verhalen dan voor korte. De korte komen meestal als één krachtig beeld, terwijl bij de lange er juist verschillende beelden ontstaan, die dan langzaamaan samenklonteren tot een plot.

Aan herschrijven besteed ik niet veel tijd, Viev. Ik vind dat een crime. Wel krijg ik het altijd vlot van proeflezers terug. Daar ga ik ook gelijk mee aan de slag en daar ligt het dan tot ik zin heb het nogmaals door te nemen.

Nu bezig met een eerste ultrakort verhaal. Eigenlijk als afleiding van mn MS waar ik een beetje vastzit, en een goed idee voor een kort verhaal dat me ineens voor ogen kwam. Tot nu toe leuk, kijken of ik er voldoening uit kan halen.

Ik val meer voor de dikke pillen.

Ik val meer voor dikke billen.

:rolleyes:

:rolleyes:

Mogen ook van een feministe zijn, hoor. Als er vermakelijkheidsbelasting op het feminisme werd geheven, waren we van al onze economische problemen af. Gerrit Komrij Beetje off topic, maar vooruit.

Die kende ik al, Wonschik, van Komrij, de verzuring zelf. Daar kan geen zure regen tegenop... Toen hij er achterkwam dat hij homo was heeft hij zich helemaal van vrouwen afgewend. Sneu hoor, zo'n mens... Trouwens, over off topic gesproken, "Dertig jaar op zee. Dat is met geen pen te beschrijven." Ik zou het toch maar doen want het lijkt me bere-interessant.

"Dertig jaar op zee. Dat is met geen pen te beschrijven." Ik zou het toch maar doen want het lijkt me bere-interessant.

De tijd is er nog niet rijp voor. "Schreiben wollte ich immer, versuchte es schon früh, fand aber die Worte erst später." Heinrich Böll (Ben trouwens drie weken geleden afgemonsterd in Le Verdon sur Mer)

Ik heb eens een verhaal gelezen van een Amerikaanse schrijfster, ben haar naam even kwijt, die totaal niet beschreef hoe haar HP was. Geen emoties, geen kleding, geen andere uiterlijke kenmerken, geen gedachten, niets! Hij handelde gewoon. Uit deze handelingen bleek achteraf hoe hij emotioneel was. Meer kwam je er ook niet over te weten. Toch een spannend boek. Bobcat.

Ik zal komende week even de bieb induiken dan vertel ik het je Ceridwen. Bobcat.

Ik heb, zowel als schrijver als als lezer, een voorkeur voor kort. Ik geloof dat het langste verhaal dat van mij gepubliceerd is tussen de 5.000 en de 6.000 woorden telde, en ik ben er tot dusver nog niet in geslaagd een langer verhaal te schrijven waar ik tevreden mee ben, op één verhaal van tussen de 6.000 en de 7.000 woorden na. Vroeger had ik ook problemen met verhalen van minder dan 3.000 woorden, maar dat gaat me de laatste tijd steeds beter af. Ik vind het ook steeds fijner om ultrakorte verhalen te schrijven, omdat je die in een beperkte tijd toch helemaal perfect kunt krijgen. Hoe je in een roman ooit ieder woord perfect krijgt, tenzij je er jarenlang fulltime aan werkt, is mij een raadsel (en toch bestaan zulke romans). Bij langer werk raak ik ook, misschien uit onzekerheid, veel sneller ontmoedigd. Van kortverhalen weet ik dat ik ze kan schrijven, maar wil dat automatisch zeggen dat ik ook een langer verhaal kan produceren? Dan heb ik het overigens niet over een eerste versie, ik ben ook bezig met het herschrijven van een manuscript dat in de eerste versie iets meer dan 50.000 woorden telde, maar over een publiceerbaar eindproduct.

Maar voor korte verhalen is helaas geen markt. Tenzij je in een krant of blad kunt verschijnen.

Maar voor korte verhalen is helaas geen markt. Tenzij je in een krant of blad kunt verschijnen.

Onlangs las ik een bericht in de boekenbijlage van de Volkskrant dat het korte verhaal nu eindelijk in zwang begint te raken in Nederland. Zelf ben ik een paar keer gepubliceerd in verzamelbundels van korte verhalen. Duimen dus maar, want het is veruit mijn favoriete genre, niet alleen om te lezen maar ook om te schrijven.