Nee Waus, 't is alweer een andere! Mies wist zich aardig te gedragen, maar dit is een lastig verhaal, dat zich aan alle kanten onder mijn vingers vandaan probeert te wurmen. Een plot dat niet wil, de stijl die niet vast blijft. Je zou er moedeloos van worden. En toch, als ik het nalees ipv naga in mijn hoofd is de plot nog zo slecht niet. De stijl wel, hele lappen fout. Heel raar. Ik maak hem toch maar af, al is het alleen maar uit nieuwsgierigheid.

Nou, ja, precies. Wat wel helpt is het nalezen van het vorige stuk voor je aan het schrijven begint. Maar soms is dat een soort scheve muur: onderaan ligt je behang recht en bovenaan kan je er een driehoek met een basis van zes centimeter inplakken :eek: .

Dat heb ik gisteren ook geprobeerd, helemaal opnieuw beginnen. Het werd een heel ander verhaal, en opeens kwam ik erachter dat het echt een flinterdun plot was. Ik vrees te dun voor het verhaal, dan wordt het alleen maar vertellen. Ik denk dat ik zo bezig was met de stijl, dat ik het verhaal uit het oog verloor.

Niet verkeerd Tja, maar anders dan het voorgaande. Ik beginmet een vrolijk, vlot upbeat verhaal, en ik eindig met een veel zwaardere vertelstijl, die voor een heel andere doelgroep geschikt is. Het past gewoon niet bij elkaar.

Dat zou inderdaad kunnen, Andreaclimbing, dat je stijl mee ontwikkelt met het personage. Ook dat zou consequent moeten zijn, nu is het van z'n soms wel/ soms niet, maar het is zeker een interessant idee. Eerste persoon, overigens, mijn perspectief.

Opgelost. Stap 1. Niet alles nalezen Stap 2. Stukje overslaan in het verhaal Stap 3. Duizend woorden schrijven in de stijl die ik wel wilde Stap 4. In de flow van die duizend woorden het voorgaande tweaken Hehe. Opgelucht.

Dat is een interessant cursus Four Seasons, ik heb daar inderdaad al eerder naar zitten kijken. Hoe belangrijk is stijlvast zijn eigenlijk? En moet dat dan in je hele euvre tot uiting komen, of kun je verschillende stijlen naast elkaar hebben? Het probleem waarmee ik worstelde was iets als dit. Eens kijken of jullie het verschil zien (misschien zat het wel voornamelijk in mijn hoofd): Yes! Eindelijk is het weer lente! Tijd om te rennen, te springen, te spijbelen van school! Nou, bijna dan. Echt spijbelen, neh, dat is de moeite niet waard hoor. Juf Alma heeft het altijd altijd altijd in de gaten als er iemand niet is en ze aarzelt echt niet om een ouder te bellen. En dan hang je meteen, met straf en zo, helemaal geen leuk einde van een leuke dag en als je toch van te voren al weet dat het einde rot is, dan is er aan de dag ook niet zoveel meer. Kijk nu eens, sneeuwklokjes, narcissen, tulpen. De tuin staat ineens overvol met lente! Voorzichtig raakt ze de tere bloemblaadjes aan. Ze voelen zacht aan onder haar vingertoppen, zo zacht, dat het lijkt alsof ze gemaakt zijn van louter licht en lucht. Ze vouwt haar ene hand beschermend over de hand met de bloem, koestert zachtheid en onschuld. Deze narcis wil ze het liefste voor altijd bewaren, als een herinnering aan deze bijzondere lentedag. Maar nee, herinneringen zijn er om te koesteren, en spullen verbleken, kreuken, vergaan. Etc.

Er zat niets tussen zulke alinea's. Er is niets mis met het een en niet met het ander (op de herhaling na, maar die sloop je eruit in de her) maar het word geen geheel, op deze manier. Madelief komt dicht in de buurt. Dat om de brij heen draaien is mijn denkproces dat tot uiting komt in de stijl. Klopt ook, want ik was onzeker over de plot. Blijkbaar werkt dat bij mij erg door. .