Stijlvast, hoe doe je dat?

Is dat het verhaal dat ik heb proefgelezen? Dat was me niet opgevallen :o Ik probeer stijlvast te blijven door niet van te voren andere verhalen te lezen, alleen muziek op te zetten die op de een of andere manier met mijn verhaal te maken heeft en tussendoor niet switchen naar mijn andere hobby, die veel feitelijker is dan schrijven. Wil niet zeggen dat het ook altijd lukt, maar toch wel aardig :) En raar dat je het toen pas ontdekte zou ik het niet noemen. Je zit er toch middenin als je schrijft, dan heb je geen afstand :D

Nee Waus, 't is alweer een andere! Mies wist zich aardig te gedragen, maar dit is een lastig verhaal, dat zich aan alle kanten onder mijn vingers vandaan probeert te wurmen. Een plot dat niet wil, de stijl die niet vast blijft. Je zou er moedeloos van worden. En toch, als ik het nalees ipv naga in mijn hoofd is de plot nog zo slecht niet. De stijl wel, hele lappen fout. Heel raar. Ik maak hem toch maar af, al is het alleen maar uit nieuwsgierigheid.

Ik probeer me goed voor ogen te houden wie het verhaal vertelt. Klopt dat met mijn idee over het verhaal. Ik herschrijf op dit moment een verhaalbegin omdat het te sloom is, niet kordaat genoeg geschreven terwijl ik wil dat het verhaal kortdaat begint. De tekst van de verteller moet de energie van de gedachnten en handelingen van mijn hoofdpersoon hebben en dat was niet het geval. Op je vraag: Stijlvast, hoe doe je dat? kan ik niet antwoorden. Daar zoek ik zelf ook naar. :nod:

Een oud trucje maar dat ken je vast al, is het schrijfwerk van de dag eindigen middenin een zin. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet werken als die zin niet de stijl heeft die je voor ogen staat ...

Nou, ja, precies. Wat wel helpt is het nalezen van het vorige stuk voor je aan het schrijven begint. Maar soms is dat een soort scheve muur: onderaan ligt je behang recht en bovenaan kan je er een driehoek met een basis van zes centimeter inplakken :eek: .

En als je het verhaal helemaal opnieuw zou schrijven? Zou dat je iets op kunnen leveren? Je zou het kunnen proberen met een deel. Misschien voel je dan waar het wringt.

Dat heb ik gisteren ook geprobeerd, helemaal opnieuw beginnen. Het werd een heel ander verhaal, en opeens kwam ik erachter dat het echt een flinterdun plot was. Ik vrees te dun voor het verhaal, dan wordt het alleen maar vertellen. Ik denk dat ik zo bezig was met de stijl, dat ik het verhaal uit het oog verloor.

Lastig, Ceridwen.

Wat vind jij een verkeerde stijl?

Niet verkeerd Tja, maar anders dan het voorgaande. Ik beginmet een vrolijk, vlot upbeat verhaal, en ik eindig met een veel zwaardere vertelstijl, die voor een heel andere doelgroep geschikt is. Het past gewoon niet bij elkaar.

Hm. Je kunt best overgaan in een een zwaardere schrijstijl als het over heel iets anders gaat. Maar als je er zelf niet achter staat, kun je het inderdaad beter veranderen.

Ik denk dat je bij jezelf na moet gaan hoe dit komt. Was je zelf in een andere stemming toen je ging schrijven? Had je daarvoor iets anders gelezen? Zat je in een andere omgeving?

Welk perspectief gebruik je? Als je eerste persoon of derde persoon vanuit één personage gebruikt, dan moet je stijl bij dat personage passen. Naarmate je personage zich ontwikkelt, kan je stijl mee ontwikkelen. Gebruik je meerdere perspectief personages, dan varieert je stijl mee. Ik weet niet of dat is wat je bedoelt met stijl, maar zoals je zelf al aangaf, het is misschien handig om te kijken naar het verhaal zelf. Is het in wezen een vrolijk en vlot verhaal, of meer een zwaarder en donker verhaal?

Dat zou inderdaad kunnen, Andreaclimbing, dat je stijl mee ontwikkelt met het personage. Ook dat zou consequent moeten zijn, nu is het van z'n soms wel/ soms niet, maar het is zeker een interessant idee. Eerste persoon, overigens, mijn perspectief.

Als je in eerste persoon schrijft, dan is het een idee om te kijken of de ontwikkeling van je perspectiefpersonage consequent en logisch is. Zolang het aannemelijk is dat je personage verandert van vlot en vrolijk in zwaarmoedig, en je stijl verandert daarin mee, dan kan je stijl juist een extra diepte aan het verhaal geven. Hangt natuurlijk wel van je doelgroep af :)

Opgelost. Stap 1. Niet alles nalezen Stap 2. Stukje overslaan in het verhaal Stap 3. Duizend woorden schrijven in de stijl die ik wel wilde Stap 4. In de flow van die duizend woorden het voorgaande tweaken Hehe. Opgelucht.

:thumbsup: :thumbsup: ;)

Ceridwen, Mocht je er na al die tips nog niet uitkomen, is dit dan niet wat voor je: http://www.schrijvenonline.org/academie/ontdekjee… ? Misschien is het goed om mensen te vinden die deze workshop hebben gedaan of om de docent (van te voren) te vragen of hij je kan leren om stijlvast te zijn?

Dat is een interessant cursus Four Seasons, ik heb daar inderdaad al eerder naar zitten kijken. Hoe belangrijk is stijlvast zijn eigenlijk? En moet dat dan in je hele euvre tot uiting komen, of kun je verschillende stijlen naast elkaar hebben? Het probleem waarmee ik worstelde was iets als dit. Eens kijken of jullie het verschil zien (misschien zat het wel voornamelijk in mijn hoofd): Yes! Eindelijk is het weer lente! Tijd om te rennen, te springen, te spijbelen van school! Nou, bijna dan. Echt spijbelen, neh, dat is de moeite niet waard hoor. Juf Alma heeft het altijd altijd altijd in de gaten als er iemand niet is en ze aarzelt echt niet om een ouder te bellen. En dan hang je meteen, met straf en zo, helemaal geen leuk einde van een leuke dag en als je toch van te voren al weet dat het einde rot is, dan is er aan de dag ook niet zoveel meer. Kijk nu eens, sneeuwklokjes, narcissen, tulpen. De tuin staat ineens overvol met lente! Voorzichtig raakt ze de tere bloemblaadjes aan. Ze voelen zacht aan onder haar vingertoppen, zo zacht, dat het lijkt alsof ze gemaakt zijn van louter licht en lucht. Ze vouwt haar ene hand beschermend over de hand met de bloem, koestert zachtheid en onschuld. Deze narcis wil ze het liefste voor altijd bewaren, als een herinnering aan deze bijzondere lentedag. Maar nee, herinneringen zijn er om te koesteren, en spullen verbleken, kreuken, vergaan. Etc.

De tweede is wat romantischer beschreven, dan de eerste. Het is ook veel bloemrijker. En ik heb een beetje het idee dat je wat je wil zeggen graag een tikkeltje overdrijft, klopt dat? Ook vind ik dat het tweede fragment met een positiever gevoel is geschreven. Toch lees ik liever het eerste, omdat dat op mij realistischer overkomt en omdat het taalgebruik mij wat meer aanspreekt.

Dit lijkt me wel een vraag voor Tja. Waar ben je, Tja?

De twee fragmenten komen inderdaad totaal anders over. Bij het tweede fragment ervaar ik de verteller die het verhaal vertelt veel sterker, terwijl ik in het eerste stukje meer in het hoofd van het personage zit.

In mijn visie kunnen beide wel. Het ligt eraan wat er tussen beide alinea's komt te staan.

Mijn post hierboven klopt niet. Je kunt in een verhaal natuurlijk de ene keer in het hoofd van een personage zitten, terwijl de andere keer de verteller de boventoion voert. Ik kan niet beoordelen of deze stijlen naast elkaar in een verhaal kunnen voorkomen. Het gaat om het geheel dat moet kloppen. Het valt me op dat je in het tweede fragment drie keer hetzelfde zegt in andere woorden. Daarom vind ik het vaag. Misschien ervaar je in je verhaal dat er een verschil is tussen stukken die duidelijk zijn en stukken die om de brij heendraaien? Ik zeg niet dat dat zo is, het is een gedachte die in me opkomt.

Er zat niets tussen zulke alinea's. Er is niets mis met het een en niet met het ander (op de herhaling na, maar die sloop je eruit in de her) maar het word geen geheel, op deze manier. Madelief komt dicht in de buurt. Dat om de brij heen draaien is mijn denkproces dat tot uiting komt in de stijl. Klopt ook, want ik was onzeker over de plot. Blijkbaar werkt dat bij mij erg door. .

Het punt is dat het een ander perspectief lijkt te zijn. In het eerste laat je min of meer de gedachten van de hoofdpersoon spreken, in het tweede observeer je de hoofdpersoon als buitenstaander. Wat Madelief zegt. Die uitroepen (met het uitroepteken) is niet iets wat een verteller vertelt, bijvoorbeeld. Dat is niet fout, want het kan iets over de hoofdpersoon zeggen (stemmingswisselingen en zo). Verder kun je de boel nog opvangen met een overgang. Aarzelend stond ze op het schoolplein. Het jubelen van de lente kriebelde in haar buik. Klote school! Ze draaide zich om en rende terug naar huis. Maar er ontbreekt veel meer: in het laatste stuk gaat het over de herinnering aan die bijzondere dag, in het begin om het begin van die bijzondere dag, maar wat er zo bijzonder aan is om te herinneren, staat er niet in. Of anders gezegd: de motivatie van de hoofdpersoon om vanuit de opgetogen stemming tot een meer bespiegelende stemming te komen, ontbreekt. Er moet daartussen iets gebeurd zijn, iets dat dat gejubel heeft gestopt en de gedachten aan school weg heeft gedrukt.

Ook ik stel een verschil in perspectief vast. Al het andere zou ik mee kunnen leven, maar hiermee niet. Figuurlijk gesproken, dan :p

Yes! Eindelijk is het weer lente! Tijd om te rennen, te springen, te spijbelen van school! Nou, bijna dan. Echt spijbelen, neh, dat is de moeite niet waard hoor. Juf Alma heeft het altijd altijd altijd in de gaten als er iemand niet is en ze aarzelt echt niet om een ouder te bellen. En dan hang je meteen, met straf en zo, helemaal geen leuk einde van een leuke dag en als je toch van te voren al weet dat het einde rot is, dan is er aan de dag ook niet zoveel meer.

Wat mij opvalt, is dat iemand die zo extravert leeft, met de wens tot rennen, springen, spijbelen - alles met uitroeptekens! - niet dezelfde is die vooraf gaat reflecteren over de gevolgen: over juf Alma die 'niet aarzelt' om te bellen, over straf en de gedachte dat een mooie dag geen mooie dag is als het einde rot is <- en ze heeft nog helemaal niets gedaan, ondanks de uitroeptekens, ze heeft alleen gedacht. Bij iemand die zo in het leven staat, past fragment twee beter:

Kijk nu eens, sneeuwklokjes, narcissen, tulpen. De tuin staat ineens overvol met lente! Voorzichtig raakt ze de tere bloemblaadjes aan. Ze voelen zacht aan onder haar vingertoppen, zo zacht, dat het lijkt alsof ze gemaakt zijn van louter licht en lucht. Ze vouwt haar ene hand beschermend over de hand met de bloem, koestert zachtheid en onschuld. Deze narcis wil ze het liefste voor altijd bewaren, als een herinnering aan deze bijzondere lentedag. Maar nee, herinneringen zijn er om te koesteren, en spullen verbleken, kreuken, vergaan.

Maar zo iemand denkt dan weer niet aan spijbelen en juf Alma die 'niet aarzelt'. Het stijlvaste - of het ontbreken ervan - zit hem naar mijn idee daarom niet in de stijl, maar in de psychologie van het personage. Dat 'niet aarzelen' intirgeert me, dat merk je. Het zou best kunnen dat de persoon uit het eerste fragment zou denken: juf Alma grijpt meteen de telefoon als ze iemand mist in de klas. En de persoon uit het tweede fragment zou wel kunnen aarzelen met het voorzichtig aanraken van de tere bloemblaadjes. Dat heeft te maken met woordkeus, maar 'niet aarzelen' is ook iets van stijl - een behoedzame stijl.