Saaie dingen :) Ja, inderdaad, een autobiografie. Dat lijkt me het oninteressantst van alles. Met schrijven wil ik juist wat beleven, niet herkauwen wat ik al meegemaakt heb. En ik zal waarschijnlijk - binnen 'mijn' fantasygenre - nooit over vampieren schrijven. Die vind ik ook saai en afgezaagd. :)

Er zijn genres die me meer of minder liggen, maar nooit is me iets te definitief.

Chicklit-achtige verhalen! En een autobiografie. O ja, en fantasyverhalen. En zoetsappige romannetjes. En een script voor een film. Enzovoort.

Er is niets waarover ik nooit zou schrijven. Er zijn wel onderwerpen waarover ik nooit zou willen schrijven, maar dat kan altijd nog veranderen. Maar voor nu zou ik nooit horror of seksueel getinte verhalen willen schrijven.

Je moet nooit nooit zeggen maar fantasy, chicklit - eigenlijk fictie in zijn algemeenheid - zie ik mezelf nog niet doen.

Ik zou nooit een autobiografie willen schrijven. Het verleden ligt achter me, niet voor me! Non-fictie zal ik ook nooit schrijven. Daar heb ik volgens mij te veel fantasie voor :D En te schokkende dingen. Een bizarre moord met een gruwelijk behandeld lijk en de afschuwelijke fantasie van de moordenaar die tot leven is gekomen, een verkrachting, etc.

Leuke vraag. Voor mij maakt het een verschil of het gaat over schrijven of publiceren. Qua schrijven leg ik mezelf geen grenzen op en is er geen onderwerp waarvan ik zeg "dit zou ik nooit doen". Op het moment dat ik iets publiceer of inzend voor een wedstrijd heb ik die grenzen wel. Je stopt natuurlijk altijd iets van jezelf in je tekst, maar bij een uitgesproken autobiografische tekst ben ik voorzichtig. Niet iedereen hoeft alles te weten en ik wil ook de mensen om me heen beschermen. Dat betekent niet dat ik er niet over schrijf, wel dat ik die teksten (nog) niet publiceer of instuur. Aan welke genres je je wel of niet zou wagen vind ik weer een andere vraag. Ik denk dat iedereen z'n eigen talenten en interesses heeft en daar zijn schrijfgenre bij zoekt. Af en toe buiten je "eigen" genre schrijven kan overigens wel heel leuk zijn.

Waar je nooit over zult schrijven zegt veel over het karakter van de schrijver zelf. Dingen die je als kind deed hebben er veel invloed op. Plukte je vroeger graag vliegenpootjes en vleugeltjes van een vlieg af om hem te zien rondspartelen met een verminkt lijfje, dan heeft dit nu vaak nog invloed op de wijze waar je tegen dingen aankijkt en schrijft. Emotionele grenzen. Iedereen heeft wel eens een steen of stok naar een hond of kat of vogel gegooid. Ik schrijf overal over, maar sommige onderwerpen ga ik niet te diep op in. Ik voel gewoon dat ik dan onzeker word en een weerstand bouwt zich op van binnen waardoor automatisch mijn pen stopt. Een man die in het mortuarium een lijk verkracht. Deze zin zou de grens zijn voor mij. Ik zal Nooit zijn gevoelens trachten te verwoorden tijdens zijn daad. Anderen hebben daar dan weer geen moeite mee. Iedereen is anders.

Ik zou nooit een verhaal schrijven dat alleen maar over liefde gaat. Ik word er moe van als twee geliefden bij elkaar komen en 'nog lang en gelukkig leven.' En helaas is dat meestal de uitkomst van een verhaal over liefde. Natuurlijk kan het in sommige verhalen niet anders en in veel verhalen past het ook gewoon en is het mooi, maar ik doe het zelf eigenlijk nooit. Ik gebruik wel liefde in mijn verhalen, maar nooit als hoofdthema (en meestal komen de twee niet bij elkaar).

Ik zou niet bang zijn te choqueren, maar de vrouwenliefde laat ik graag aan anderen over. En ik zei nog zo: niet lachen! ;)

Ik zou mezelf versteld doen staan als ik ooit nog eens de regels van buitenspel zou beschrijven <- dat lijkt me best spannend, maar of het ervan komt? Daar hebben we Dargor voor, denk ik dan. En dan doe ik de vrouwenliefde misschien nog wel es. Zo is er altijd van alles in de aanbieding, linksom of rechtsom.

Ik schrijf waar ik zin in het heb, dus omgekeerd: ik zou nooit kunnen schrijven over iets waar ik geen zin in heb. Maar.... wat dat is waar ik zin in heb, dat wisselt. Ik dacht nooit aan scenario of toneel, maar nadat ik daar een inleidende cursus in gevolgd dacht ik: mwah, waarom niet. Maar dat is eigenlijk een antwoord op de vraag: WAT zou je nooit schrijven. Je vraag: WAAROVER zou je nooit schrijven krijgt een ander antwoord: ik zou over alles kunnen/willen schrijven! Belangrijke stelregel voor een schrijver: Laat al je zelfcensuur varen.

Ik schrijf over alles wat er in me opkomt. Maar een liefdesroman zie ik mezelf niet schrijven. Het maakt me ook niet uit of ik grof ben. In een verhaal, dan. In werkelijkheid ben ik de degelijkheid zelve. ;) Als ik jouw bericht zo lees, Eigen, wil je nergens over schrijven. Jammer dat je geen erotische boeken wilt lezen, FS. Ik was net van plan een pornoboek te schrijven. :D Weer een klant minder.

Ik zou niet graag iets willen schrijven waarin een sadist 'aan het werk' is. Dan moet je de details gaan verzinnen én voor je zien. Nee, geef mijn portie maar aan Fikkie, het idee alleen al...

Zeg nooit nooit.. Voor nu schrijf ik alleen dingen die bijj mijn leeftijd passen. Dus geen erotiek ofzo x)

Ik zie mezelf geen chicklits en boeken over ziektes en ander soort drama schrijven. Ook schrijf ik niet graag dingen die iedereen wel zo'n beetje kent. Daarnaast zie ik mezelf ook geen expliciete seksscènes schrijven. Ik laat dat liever over aan de fantasie van de lezer, dus maak ik liever gebruik van suggestie. Bovendien vind ik sommige dingen niet al te smakelijk om over in details te treden. In mijn huidige verhaal zit bijvoorbeeld een arts die necrofiel is, maar ik voeg natuurlijk geen scène in waarin hij seks heeft met een lijk. Wel dat hij een lijk tegen komt en daarover zegt dat hij ze liever verser heeft (daarna laat hij het lichaam links liggen). Fysieke martelingen en gruwelijke moorden komen alleen maar voor buiten het beeld van de verteller. Ook houd ik er niet van om verhalen te schrijven waar ik geen fantasie bij kan gebruiken. Als er al liefde in voorkomt, dan is het geen doorsnee Disney- of romcomliefde. Het is vaak onconventioneel en soms hebben de relaties die ik beschrijf ook een ziekelijk kantje. Maar ik schrijf gewoon dingen die ik zelf ook graag zou willen lezen. Als ik iets niet zou willen lezen, dan schrijf ik er ook niet over. Het lijkt me dan ook sterk dat ik ooit een standaard doktersromannetje of een Bouquetreeksboekje ga schrijven.

Tja: :lol:

... maar ik voeg natuurlijk geen scène in waarin hij seks heeft met een lijk....

Zou ik juist wel doen! Als je de lezer wil laten meebeleven hoe dat is: uitschrijven. Alleen maar melden dat hij seks met een lijk wil, werk niet zo heel erg, denk ik.

Geen enkel thema is voor mij heilig, hoe meer taboe, hoe meer 'sluierigheid', hoe meer ik geprikkeld wordt om dat eens onder de loep te nemen. Zo heb ik in een jarenoud ms beslist dat er een homo koppel moest zijn. Het lag een beetje al voor de hand, van de ene redenering kwam de andere. En nu bedenk ik me en lijkt het me zo voor de hand liggend dat er geen verschil meer mag zijn in de literatuur. Ik zou heel graag een stationromannetje willen schrijven voor intellektuelen. Ook heel graag ludieke porno. Uiteindelijk is dat een gat in de markt. En heel graag iets filosofisch voor een breed publiek, maar dan ontdaan van alle commercie. Ik heb wel met mezelf afgesproken dat ik nooit 'I love you', of 'ik hou van je' uit mijn pen zal laten vloeien. Die uitspraken zijn uitgesleten en aan rust toe. Ik heb ooit eens de aandacht van een klas kunnen recupereren met de keuze : of ik geef je met schema's op het bord de drie soorten vrouwelijke besnijdenis, of je krijgt een schema van alle regeringen, deelregeringen in ons land, met de parlementen erbij. Stilte alom. Zo hoort het. Het werd de vrouwelijke besnijdenis. Die pubers toch! En toen had ik me nog niet gewaagd aan fantasy. E ris niks fout mee om taboe's te doorbreken en contrasten in het leven te roepen. Maar 'I love you' in de mond van een HP, dat gaat me voorlopig te ver.

Ja, dat is ook wel heel smerig. :D Dan kun je het beter met een lijk doen. :rolleyes: Daddy vertelt wel hoe dat is. Hij zal toch research moeten doen. :(

Ik denk horror, thrillers en chicklits.

... maar ik voeg natuurlijk geen scène in waarin hij seks heeft met een lijk....

Zou ik juist wel doen! Als je de lezer wil laten meebeleven hoe dat is: uitschrijven. Alleen maar melden dat hij seks met een lijk wil, werk niet zo heel erg, denk ik.

Hij heeft alleen maar een bijrolletje. Bovendien zijn bijna al mijn personages vreemd en op deze manier kun je ieder personage wel een eigen boek geven. Deze necrofiel ontkent de hele tijd dat het raar is om necrofiel te zijn, waardoor het alleen maar gekker wordt. Die sociale onhandigheid vormt eigenlijk zijn rol in het verhaal: hij weet heel veel dingen die hij niet verder mag vertellen, maar juist door alles glashard te ontkennen laat hij altijd maar weer de waarheid aan het licht komen. We komen niet te weten wat voor seks hij heeft met lijken, maar wel dat hij ze het liefst "in een verse staat van ontbinding" heeft. Bovendien, in de desbetreffende scène is hij een van de meest kleurloze personages (al heb ik het hoofdstuk waar dit zich in afspeelt wel naar die necrofiel vernoemd, zodat hij toch niet helemaal bij de rest verbleekt).

Ja, dat is ook wel heel smerig. :D Dan kun je het beter met een lijk doen. :rolleyes: Daddy vertelt wel hoe dat is. Hij zal toch research moeten doen. :(

Ik ben een "zij". ;)

Shit. Dat wordt dan moeilijk. Ik zie het aan je avatar, maar die zijn soms ook misleidend.

... maar ik voeg natuurlijk geen scène in waarin hij seks heeft met een lijk....

Zou ik juist wel doen! Als je de lezer wil laten meebeleven hoe dat is: uitschrijven. Alleen maar melden dat hij seks met een lijk wil, werk niet zo heel erg, denk ik.

Hij heeft alleen maar een bijrolletje. Bovendien zijn bijna al mijn personages vreemd en op deze manier kun je ieder personage wel een eigen boek geven. Deze necrofiel ontkent de hele tijd dat het raar is om necrofiel te zijn, waardoor het alleen maar gekker wordt. Die sociale onhandigheid vormt eigenlijk zijn rol in het verhaal: hij weet heel veel dingen die hij niet verder mag vertellen, maar juist door alles glashard te ontkennen laat hij altijd maar weer de waarheid aan het licht komen. We komen niet te weten wat voor seks hij heeft met lijken, maar wel dat hij ze het liefst "in een verse staat van ontbinding" heeft. Bovendien, in de desbetreffende scène is hij een van de meest kleurloze personages (al heb ik het hoofdstuk waar dit zich in afspeelt wel naar die necrofiel vernoemd, zodat hij toch niet helemaal bij de rest verbleekt).

Dan lees ik toch liever: Iedereen doet het behalve ik. :D

O, ik wil nog zoveel wél schrijven... Gruwelijk tot in detail, lieflijke en stoere kinderversjes, jeugdboeken die wat zwaarder zijn dan "normaal", een bundel erotische-poëzie-met-een-knipoog staan op mijn wensenlijstje en met sommige daarvan ben ik al bezig. Ik zeg niet nooit, maar wat me toch niet echt trekt is chicklit, kasteelromannetjes en serieuze poëzie. Al kan dat ook juist weer een uitdaging zijn...

Nu wordt het pas echt interessant... Daddy een zij en necrofiel? Vraag ik mij af hoe zij de dode hij omhoog krijgt.....Als dat Daddy lukt dan maak ik er wel een smeuiig verhaal van....Shit..Alweer een grens verlegd en de dag is nog niet eens voorbij. :p

Ik zei ook al dat het moeilijk zou worden. Haar hp is dus een man.

Man vrouw? Maak het tegenwoordig nog wat uit als je als schrijver zelf je grenzen bepaald?

Nu wordt het pas echt interessant... Daddy een zij en necrofiel? Vraag ik mij af hoe zij de dode hij omhoog krijgt.....Als dat Daddy lukt dan maak ik er wel een smeuiig verhaal van....Shit..Alweer een grens verlegd en de dag is nog niet eens voorbij. :p

In dezelfde scène komen een kannibaal (dat is de vrouw van de necrofiele arts), een seriemoordenaar en een veertienjarige drugsdealster voor. Als ik dat allemaal was geweest, dan had ik al lang in een TBS-kliniek gezeten en ik zit toch echt lekker suf achter mijn laptopje in mijn slaapkamer. Mijn hp is een vrouw (een koffiejuf van 35 met overgewicht, wat saai). De necrofiele arts heeft een piepklein bijrolletje. Als de veertienjarige drugsdealster de seriemoordenaar moet doodschieten om haar hachie te redden, belt ze de vrouw van de necrofiele arts op (die kannibaal is) om het lijk op te ruimen (de politie mag er immers niet achter komen). Daarop wordt ook de arts meegenomen, onder meer om de wonden van de drugsdealster te verzorgen, maar ook om even te kijken of de dode seriemoordenaar niet iets voor hem is. Ik ben als 19jarige studente psychologie uit een Tilburgse Vinex-wijk ook niet direct het meest kleurrijke personage ter wereld. En de vrouw op mijn avatar is Janis Joplin, niet ik.

In een TBS kliniek mag je tegenwoordig gewoon je laptopje mee naar binnen nemen dus dat is geen excuus... })