Een titel voor mijn boek

Het leven van Caramella Pluspunt Caramella Eén bizar leven

Crazy Caramella :P Ik denk dat je het je proeflezers beter kunt vragen, die weten waar het verhaal over gaat. Je kunt wachten met het verzinnen van een titel tot je manuscript af is.

Caramella Caramella gaat los Caramella, een bizar bestaan Het bizarre bestaan van Caramella Caramella, chick met een missie de naam alleen is al leuk voor de titel Ik zou andere chicklit titels bekijken en me laten inspireren

Vraag onze Ros eens. Die is daar Caramella Mega Goed in. (Dat vind ik trouwens ook wel een leuke titel: Caramella Mega Goed).

Die is inderdaad erg litti, hippie, kek MJ. Ik kom niet verder dan Leni Saris achtige titels als ´Kop op Caramella´. Tegenwoordiger moet het toch echt iets vlotter dan dat :D . Wat ook kan helpen, schrijf steekwoorden uit je boek op een papier, en kijk dan of je via die steekwoorden aan een pakkende kreet komt. En inderdaad, inspiratie opdoen op sites als chicklit.nl . Succes ermee, en kom je te zijner tijd nog ietsie meer verklappen over je boek? Ja, wij zijn altijd heel vervelend nieuwsgierig :D .

Of Caramella Mega Cool, bedacht ik nog. Het lijkt wel een nieuw ijsje. Laat inderdaad even horen hoe het verder gaat, simotte, dat vinden we leuk.

ik vind eigenlijk dat je meer van het boek moet weten om een goede titel te kunnen bepalen. Ik wens je in ieder geval wel succes.

Karamelle Caramella

Caramella Bizarella :)

Ik zou een titel pas op het laatst doen. Ik doe het meestal wel in het begin, maar alleen als mijn ouders het ook een goede en leuke titel vinden... Anders verzin ik nog geen titels.

Een werktitel hebben is ook prettig hoor. Later kun je het boek altijd nog omdopen.

Bedankt allemaal voor de reacties !!:D Ik zal inderdaad wat meer vertellen over mijn boek. Ik vat alleen samen wat ik al heb geschreven en niet het hele verhaal want dat kan altijd nog veranderen bij mij. Het begint er mee dat ze haar nieuwe huis in gaat. Haar vriend steven heeft het hele huis behangen en ingericht terwijl zij met haar vriendin op vakantie was. Hij is naar zijn werk en zij weet dat er in het huis nog ene paar spulletjes van haar bij moeten. Er komen die dag gigantisch veel spullen van alle mensen waar ze even iets had gestald tot dat ze in haar nieuwe huis konden. Als Steven s'avonds laat thuis komt zwijgt hij. De volgende dag krijgen ze ruzie over de spullen en hij gaat boos naar zijn werk. Caramella belt haar vriendin en samen maken ze een exuus briefje dat ze doorgeven aan de receptioniste van Steven's werk. Rond 5 uur gaat de bel en de buurvrouw wekt haar uit haar slaap. Er is een gevaarlijke schimmel ontdekt in hun 2-onder-een-kap huizen. Ze moeten voor een lichamelijke controlle naar het ziekenhuis en de huizen moeten gesloopt worden. Hun spullen zullen worden schoongemaakt in een gemische fabriek. In het ziekenhuis loopt het zo dat ze per ongeluk een verdoofprik krijgt waardoor ze verlamt is tot haar nek. OMdat ze verder niets heeft mag ze weg uit het ziekenhuis en de buurvrouw neemt haar mee om voor haar te zorgen. Steven is nog altijd niet terecht en niet thuis gekomen. Ze kunen niet simpelweg bellen van Caramella's mobiel lag in het schimmelhuis en zijn mobiel was al eerder stuk gegaan. hier een stukje uit het boek zodat jullie de schrijfstijl ene beetje kunnen bepalen. Mijn hele woonkamer ligt vol met alle spullen uit het busje, Écht, in dat busje leken het veel minder spullen. Dat rare luchtje ruikt echt niet lekker, ik moet eens een stapel luchtverfrissers kopen. O ja, dan kan die nieuwste soort kopen, met chocolade geur. Ik verheug me er nu al op. Maar ja, eerst maar eens even het raam open zetten. Au !! alweer een blauwe plek, stomme doos. Wie zet er nou een doos midden in de kamer? Ik hijs mijzelf weer omhoog aan de nog grotere stapel dozen die er naast staat. Zo bereik ik dat raam nooit. Nadat ik mijzelf langs de gigantische, eindeloze berg spullen gesjord heb, doe ik eindelijk het raam open. Eigenlijk overdrijf ik wel een beetje. Zoveel spullen staan hier ook weer niet. Alleen die stapel dozen, en die andere doos, en de kast, en nog een paar zakken met een of ander iets. Maar meer is het ook niet. Ik heb deze spullen allemaal zo weggewerkt, nog voor dat die laatste paar spulletjes uit mijn appartement aankomen. Waar begin ik. Eens kijken, wat zit er in deze zak? Knuffels, ik weet nog niet waar die horen. Ik zet ze even in die hoek daar. Wat hebben we hier? Een doos met troepjes uit mijn puberteit. Waar ik die laat weet ik ook nog niet. Die zet ik wel even achter de tv, dan kan ik daar de andere 'puberteit spullen' bij zetten. Dit gaat al best goed. Een half uur later heb ik alle zakken en dozen weggewerkt. eens even kijken naar het resultaat, ik hoef alleen de 'hoekjes met gesorteerde spullen' nog even weg te zetten. Ik stap even snel op de stoel om alles van bovenaf weer eens te bekijken, als je hebt opgeruimd ziet het van boven altijd nog opgeruimder uit. Nou ja, eigenlijk probéér ik even op de stoel te stappen. Waarom moet ik ook alweer altijd van die rokjes aan waar bij je benen maar 10 centimeter van elkaar af kunnen? Maar gelukkig, ik ben een echte doorzetster, niet veel vrouwen zijn dat, ik bedoel maar. Ik zie Linda de Mol, of die madam van het 8 uur journaal niet zo snel op een stoel klimmen in een rokje. Nu komt het moment, je bent klaar met opruimen, je staat eindelijk op die veel te hoge stoel. (te hoog voor mensen met strakke rokjes bedoel ik dan, de stoel zit verder prima.) en dan open je je ogen. En dan… Zie je een volmaakt opgeruimde kamer. Ik open mijn ogen. Aah!! de hele kamer staat weer vol. Hoe kan dit nou, ik heb alles weggewerkt. Ik had netjes alle 'puberteit spullen' achter de tv gezet. Ik kijk achter de tv. Alles wat ik er heb neer gezet staat er nog. Ik kijk in de 'alle spulletjes van voor de puberteit' hoek. Dar staat ook alles nog. Maar toch, het is hier zo'n troep. Ik controleer alle hoekjes die ik gemaakt heb. Ze kloppen allemaal!! Ooh hemeltje, een half uur opgeruimd en dan ben ik nog niet verder dan dit. Alweer een bewijs waarom ik eigenlijk nooit zou moeten opruimen. Mijn lichaam is daar gewoon niet op gebouwd. Mijn geest kan het op die manier ook niet aan. Dadelijk kom ik nog in het ziekenhuis te liggen. Als iedereen dan bezorgd om mijn bed staat en de dokter vertelt dat ik alleen in het ziekenhuis lig omdat ik te veel heb moeten opruimen, zullen ze pas beseffen dat het te laat is. Eigenlijk zou ik nu onmiddellijk moeten stoppen met opruimen. Wie heeft er eigenlijk ooit bedacht dat opruimen iets normaals is dat je doet? Neuspeuteren is toch ook niet normaal? Maar dat moet ook af en toe gebeuren, zelfs nog vaker dan opruimen. Maar dat vind iedereen maar raar. Misschien moet ik een actie groep oprichten. Jaa, een groep voor neuspeuteren op straat en tegen opruimen. Dan gaan we met zijn alle op straat staan met spandoeken. Dat lijkt mij nou eens een keer leuk om te doen. En dan vooral van die tegenargumenten proberen te verzinnen. Als er dan iemand zegt: 'Als er niet meer wordt opgeruimd, wordt het toch een troep?' Dan kan ik bijvoorbeeld zeggen.'Als er niet meer in ons neus gepeuterd wordt, kunnen we ons hele leven ook niet meer ruiken.' En dan moeten alle mensen uit mijn actie groep juichen, en dan spring ik zo de menigte in. Ja, dat lijkt me e.. Kwek..kwek..kwek…….kwek..kwek..kwek… Dat zullen de spullen uit mijn appartement zijn. Ik weet mijzelf binnen een paar seconden van de stoel af te krijgen en langs alle spullen te sjorren.

haha leuk, wat dacht je van simpelweg BIZAR! als titel?

Misschien is dat ook wel een idee ja, èèn simpel woord waardoor de mensen nieuwsgierig worden naar de inhoud en het boek kopen. Maar misschien is het ook wel weer te vaag waardoor mensen meer voor iets kiezen waarvan ze zeker weten dat de inhoud over ene onderwerp gaat wat ze interesseert.

Je hebt toch ook een flaptekst, waar de mensen dan verder naar kunnen kijken?

Dat is waar en een goede kaft doet natuurlijk ook veel. Ik heb ondertussen overlegt met de mensen bij mij in huis en die vonden de titel 'Bizar' een hele goede titel.:D