Mijn ervaring met een jaar lang thuis zitten is dat je nauwelijks toekomt aan schrijven, ondanks alle tijd die je dan over hebt :confused: Ik zou het heeeeel goed indelen. Op vaste tijden schrijven, elke dag weer, net als een (deeltijd)kantoorbaan. En daarnaast ook genieten van je vrije tijd :) Heel veel succes gewenst! Ik hoop dat je meer zal schrijven dan ik in mijn jaar thuis :)

Geweldig, wat een kans! Ik wens je heel veel plezier en zelfdiscipline toe. Maak er wat moois van.

Oef, mooi! Maar ook, oef, zwaar! En spannend! Grote kans dat hoe meer tijd je uit trekt om te gaan schrijven, des te meer problemen je tegen komt. Maar ook een grote kans dat als je er echt goed voor gaat zitten, je plotseling de mooiste dingen verzint. Als je echt gaat zitten schrijven volgt de inspiratie meestal vanzelf. Ik heb zelf nog nooit zo'n jaar lang schrijven gedaan. Het lijkt me heftig. Maar goed, ik heb wel weinig activiteiten naast schrijven vanwege vermoeidheid door een vitamine D-tekort en dus schrijf ik inmiddels wel steeds meer. En mij bevalt het tot nu toe prima. Zat eerst vast met mijn MS, maar de oplossing was simpel: even laten liggen, opnieuw kijken, tot de conclusie komen dat er iets omgegooid moet worden en weer verder gaan. En als je een jaar lang alle tijd hebt, lijkt het me niet erg om eens even iets te laten liggen. Daar heb je dan alle tijd voor. (Ik zou dan even gaan lezen. Een boek, ter inspiratie. Dat werkt bij mij in elk geval. Dan kom ik er een beetje in, in een fantasiewereld. En dat werkt aanstekelijk. Misschien bij jou ook wel) Het klinkt in elk geval wel alsof je een mooi plan hebt uitgestippeld. Volgens mij heb je er wel vertrouwen in en volgens mij komt het ook wel goed. Als je maar je tijd neemt en af en toe afstand neemt van je schrijfwerk, zodat je er met nieuwe ogen naar kunt kijken. Veel plezier en succes in elk geval!

Heerlijk lijkt me dat! Geniet ervan! Al kan ik me heel goed voorstellen wat Corstiaan zegt. Vaak werkt het bij mij ook zo, hoe meer tijd ik heb om iets te doen, des te meer tijd gebruik ik voor het uitstellen ervan. Voor een 'schrijf'jaar zou ik dus inderdaad wel een strakke planning en een strak ritme aanhouden, en erbij bedenken dat je een jaar lang schrijver bent. Nu ben ik toevallig door verlof ook een aantal maanden thuis en ik merk, zoals MichelleBR, ook zegt, dat hoe meer ik schrijf des te meer ik tegen problemen aanloop. Hierdoor lijkt het schrijven op dit moment steeds moeilijker te worden. Tegelijkertijd, blijven zitten, doorwerken en studeren op de theorie erachter, maakt dat je uiteindelijk verder komt en groeit. Al met al, heel veel succes en plezier en ps. pas op voor een Solverslaving, door Sol vertoon ik nogal wat uitstelgedrag als ik weer even vastzit met mijn verhaal ... ;)

Oh leuk, zeg! Maar inderdaad, zorg voor structuur en wissel werk af met vrije tijd. In een woonwerkgemeenschap waar ik gewoond en gewerkt heb, hebben we een keer twee weken in de vakantieperiode een halfwerkvakantiestructuur gehad; ´smorgens werken, ´s middags vrij. We zijn in al die jaren niet zo productief en zo ´vrij´ geweest als in die twee weken. Tijdens de werkuurtjes werkten we keihard en het bleef leuk en ´s middags waren we echt vrij. Super! Het is alleen een uitdaging om dat ook te doen als je alleen bent. Zorg ervoor dat je de huishoudelijke taken, en misschien zelfd de telefoon, ook in plant. Anders ben je druk met die dingen en is je dag voorbij zonder een woord geschreven te hebben. Zonde! Sterkte ermee en heel erg veel plezier in dit avontuur. Tschus! En vergeet niet te Sollen, he, niet teveel en niet te weinig. Mijn ervaring is dat Sol me toch echt wel aan het schrijven houdt.

Ik kan momenteel praktisch voltijd schrijven. Ik houd de schrijftijd die ik van mezelf moet vullen kort. 4 a 5 uur in de ochtend. Alles wat ik meer doe is mooi meegenomen, maar ik let erop dat ik ook genoeg andere dingen doe. Als ik teveel en te lang schrijf dan kan het me gaan tegenstaan. Aan de ene kant zorg ik er dus voor dat ik een vaste schrijfstructuur hanteer en tegelijkertijd zorg ik voor een vaste niet-schrijfstructuur.

Dit jaar krijgen we in de lente/zomer geen toeristen over de vloer. Althans nauwelijks. En ook trainen we niet met de honden. Daar beginnen we in september weer mee. (we organiseren sledehondentochten).

Je zult je waarschijnlijk eerst gaan settelen in Osnabrück. Dat kost tijd, je draai vinden, de goeie supermarkt vinden, collega's van je man zullen jullie waarschijnlijk uitnodigen, jullie nodigen hen uit, misschien ga je andere contacten zoeken, je onderhoudt ondertussen de contacten met het thuisfront. Neem daar een bepaalde periode voor - in die periode hoef je niet te schrijven, anders praat je jezelf alleen maar bepaalde gevoelens aan. Tegelijkertijd zul je geïnspireerd worden door de nieuwe indrukken. Ook dat heeft tijd nodig. Daarna ga je misschien elke dag een vast aantal uren schrijven. Ook al komt er niets zinnigs op papier: toch achter de computer blijven zitten. Gewoon laten komen. Leuk, hoor! Veel plezier en succes!

Mijn ervaring met een jaar lang thuis zitten is dat je nauwelijks toekomt aan schrijven, ondanks alle tijd die je dan over hebt :confused: Ik zou het heeeeel goed indelen. Op vaste tijden schrijven, elke dag weer, net als een (deeltijd)kantoorbaan. En daarnaast ook genieten van je vrije tijd :) Heel veel succes gewenst! Ik hoop dat je meer zal schrijven dan ik in mijn jaar thuis :)

Ik ben het helemaal met Corstiaan eens. Wat je voorheen deed daar heb ik geen weet van. Ik kan je alleen maar waarschuwen dat je erg op moet passen wat je gaat doen. Maak een duidelijke indeling van wat je wilt. Of je een denker bent dat weet ik niet. Maar emigreren gaat heel veel bij kijken. Je zult veel moeten leren. Het is misschien een beetje lacherig, maar dat is niet niks. Van iedereen die weggaat hoor je dat ze in een gat vallen. Omdat ze daar helemaal niemand kennen. Ook al krijg je een nieuwe baan. Toch zal het veel indrukken op je maken. Schrijven is een goed iets. Probeer dit dan ook te blijven doen. Het is een rare gedachte dat je het niet zou kunnen. Iedereen kan het leren. Je moet alleen willen. Wil jij? 'Ik weet zeker van wel, anders begin je niet met een cursus' Uiteraard is het naar Duitsland gaan een hele mooie stap. Voor je man niet alleen. Ook voor jou is het een hele mooie keuze. Als ik je foto zo bekijk ben je nog erg jong. Dit is dan ook het moment dat je zoiets moet gaan doen. Waarom ik nu zo'n lel van een verhaal houd? Okay, ik zal zeggen wat ik kwijt wil. Ik wens je heel veel sterkte. Alleen zoals Cositaan zegt; Het kan weleens heel erg tegen vallen. Al die tijd. Snap je? Ik bedoel te zeggen - of je een denker bent of niet - dat je niet teveel bij de pakken neer moet gaan zitten. Mensen die ineens niets meer hebben vallen in een gat. Hierdoor kunnen ze depressief worden. Een oud-buurman van mij die had een drukke baan in de horeca. Hij brak zijn been, kwam thuis te zitten, begon te denken. En hij werd depressief. Daarna is hij nooit meer de oude geworden in de zin ervan dat hij volledig kon werken. Pas hier dan alsjeblieft voor op. Ikzelf ben bekend met depressies en dit is dan ook een tip. Nogmaals het is een mooie kans. Maar denk erom wat je doet. Blijf realistisch. Voor de rest! ‘Pak je biezen en rot op!’ Figuurlijk gezien! Succes. Cheers!

Leuk hoor, succes met alles! :) Toen ik naar Spanje verhuisde, had ik het idee om een half jaar of een jaar vrij te nemen om te wennen en ook om te schrijven. Na twee maanden had ik al een baan... Luxeprobleem natuurlijk. De tip hierboven om een vaste tijd vrij te houden om te schrijven lijkt me een hele goede. Er zijn altijd 1001 andere dingen om je tijd aan te besteden.

Mijn ervaring is dat Sol me toch echt wel aan het schrijven houdt.

Ik heb de tegenovergestelde ervaring. Maar het heeft allemaal met discipline te maken. Op vaste tijden schrijven, met mate sollen en genieten, genieten en genieten.!

Sol houdt mij ook aan het schrijven, in die zin dat ik via Sol enthousiast schrijfwedstrijden, activiteiten, oefeningen etc. opdoe. Maar... als het moeilijk gaat in het schrijfproces, dan struin ik UREN langer dan nodig en verstandig over allerlei topics, die weinig met mijn vastgelopen verhaal te maken hebben. Dus bij mij ook, sollen met mate... :)

Hai MHW, We hebben elkaar net gesproken in mijn topic over de LOI-cursus Creatief Schrijven en nu stuit ik toevallig op dit topic. Wat spannend allemaal zeg, wat er te gebeuren staat! Ik kan je geen nuttige tips geven maar ik wil je wel vooral heel veel plezier wensen :) . Hopelijk wordt het een ongelofelijk mooie tijd voor jullie!

Lopen jullie er ook wel eens tegenaan dat je omgeving niet zoveel begrip heeft voor je schrijfplanning? "Ga je zaterdag mee naar ....?" "Zaterdag is mijn vaste schrijfdag. Kunnen we een andere keer gaan?" "Kun je niet een andere keer schrijven? Dat kun je toch op elk moment doen?" Dat idee.

Zet in elk geval je doelen niet te hoog, niets zo erg dan een schuldgevoel omdat je eigenlijk had moeten schrijven. Ik zou met gemak halve dagen of meer kunnen schrijven. Toch hoef ik dat van mezelf niet. Met als gevolg dat ik vandaag een hele dag heerlijk loop te keutelen, maar bv eerder deze week wel 12 uur op één dag heb zitten typen. Schrijven laat zich volgens mij niet zo makkelijk dwingen. Maar als het gaat stromen, moet je er ook voor kunnen gaan. Jammer dan voor manlief of de kinderen (mits ze niet te klein zijn natuurlijk).

Jammer dat je omgeving zo reageert, en dat je het gevoel hebt dat je er daardoor minder over kunt praten. :( Het is inderdaad herkenbaar, maar ik merk dat het ook afhangt van wat die mensen zelf doen. De meeste van mijn vrienden zijn bijvoorbeeld ook werkzaam of hobbyzaam in het creatieve veld en die zijn zonder uitzondering enthousiast als ik het heb over schrijven. Maar de meeste vrienden van mijn lief zitten wat meer in het paradigma van werken voor een baas en dan maak je promotie en dan doe je iets nuttigs. Zij nemen dat hele schrijven niet zo serieus, heb ik het idee. Wat me wel opvalt in jouw verhaal is dat je omgeving blijkbaar niet "raar" reageert op het feit dat je man bij een dansgezelschap gaat werken (als danser of in een andere functie?), wat ook een creatief beroep is en waar jullie zelfs voor gaan verhuizen. Wat is dan het verschil? Dat hij een contract heeft?

Gewoon negeren, die onwetenden... :) Altijd doen wat voor jezelf het belangrijkst is! En geniet lekker van je jaar. Veel mensen zijn diep in hun hart ook gewoon een beetje jaloers, je zult er versteld van staan hoeveel mensen stiekem eens (minimaal) een jaar naar het buitenland willen en iets willen doen wat echt belangrijk voor hen is (of juist gewoon lanterfanten en van het leven genieten), maar dat nooit doen, of er niet aan toekomen. Ik heb zelf ook een jaar in het buitenland gewoond (in Spanje), en voor mij was het gewoon een 'werkjaar', want ik ben schrijver en muzikant en daar deed ik hetzelfde. Ik studeerde daarnaast ook Spaans. Maar mensen denken dan dat je loopt te niksen of zo, dat je de hele dag paëlla loopt te eten en sangria loopt te drinken. En stel, dat ik dat inderdaad deed, wat dan nog? Het is MIJN jaar. Mensen denken nog steeds dat schrijven of andere creatieve beroepen hobby's zijn en meer niet. Ze zien niet in dat een 'kunstenaar' zijn hele leven hard werkt om een topkunstenaar te zijn, zal ik maar zeggen, dat het niet verschilt van een ander beroep. Dus ja, het is herkenbaar, wat je zegt. Nou ja, op dit forum ben je in elk geval omringd door mensen die het schrijven behoorlijk serieus nemen :D.

Bij mij thuis wordt het schrijven ook niet heel serieus genomen. Toen ik laatst aan mijn vriend vroeg of hij eens iets wilde lezen, zei hij: 'Geef het maar eens als het boek af is.' :lol: Tja... waar moet je dan beginnen met uitleggen? Hij vindt het prima dat ik er tijd aan besteed, maar daar houdt dan ook alle betrokkenheid op. Voorlopig richt ik me dus vooral op Sol, een enkele buurman die ook schrijft en het dus wel snapt. En mocht er ooit een boek 'afkomen', dan is vriendlief de eerste die het hoort en MOET lezen van mij :unibrow: Een jaar schrijven, dat lijkt me werkelijk het einde... Maar voorlopig zit dat er niet in. Ooit ga ik daar wel naartoe werken, flink sparen, en als de kinderen allebei op school zitten... Ik droom nog even lekker verder... :o

Zou het kunnen werken als je les gaat nemen bij een schrijfdocent met een goede reputatie? Of bij een schrijversvakschool welke hoog staat aangeschreven?

Mijn schrijven wordt altijd serieus genomen. Vrienden en familie begrijpen dat het niet iets is dat zomaar even iets oplevert en dat dat misschien wel nooit gebeurt, maar dat dat geen reden is om niet te schrijven. Ze lezen graag dingen van me en zijn betrokken. Ik ben tot nu toe altijd gestimuleerd door mensen die ik vertel dat ik schrijf. Lijkt me niet prettig als een omgeving er naar over doet, maar uiteindelijk is dat hun probleem.

Een opleiding volgen aan de schrijversvakschool zal in mijn omgeving zeker op wat meer begrip kunnen rekenen, maar dat is voorlopig voor mij nog toekomstmuziek. Gelukkig doen ze er niet 'naar' over, maar echt begrijpen waar ik ben in al die uurtjes achter mijn computer doen ze ook niet. Het maakt voor mij op dit moment niet zoveel uit. Nu is het vooral een hobby, maar ik zou er in de toekomst wel serieus meer tijd voor willen maken wat ten koste zal gaan van 'echt werk', dan zal er wellicht nog wel eens flink over gesproken moeten worden. We'll see.

Heb dit topic met veel interesse gelezen. Heb je weleens gepraat met mensen die gepensioneerd zijn? Van tevoren denken ze dat ze een zee van tijd zullen hebben. Na een jaar vertellen ze je dat ze het nog nooit zo druk hebben gehad en vragen ze zich af hoe ze ooit de tijd gevonden hebben om te werken. Als je gepensioneerd raakt, denkt namelijk iedereen dat je een zee van tijd zult hebben. Je hebt nu vast wel tijd om mee te gaan met die wandeling, om op je kleinkinderen te passen, om andere gepensioneerden op de koffie te hebben, om vrijwilligerswerk te doen, o ja, het bestuur van de vereniging zoekt nog een penningmeester, en we dachten zo, Mien heeft wel tijd, die is tenslotte gepensioneerd... Soms denken ze zelfs dat ze je daarmee helpen, dat ze je behoeden voor dreigende vereenzaming. Moeilijk om uit te leggen dat je in ieder geval vóór 2 uur 's middags niemand wilt zien omdat je dan schrijft. En dat je daardoor ook geen tijd hebt voor die bestuursfunctie. En dat je 's avonds op tijd je bed in wilt omdat je 's morgens moet schrijven. Van wie moet dat dan? Van jezelf. Oooohhhh... Met andere woorden, ik zou het heel goed bewaken.

Oftewel: zorgen dat je je eigen leven leidt, en niet andere mensen dat van je overnemen. :)

Hey MHW, Heerlijk dat je een jaar kan schrijven!! Geniet er van!

Tjonge, wat een ontmoedigende reacties hier. Of het kan werken als je les gaat nemen? Alsof het daarvan afhangt. Niet dus. Het kan sowieso werken. Ga er zelf in geloven. Laat alle mitsen en maren maar van je af glijden als warm kaarsvet van een kandelaar. Als jij ervoor gaat, win je altijd. Of er na een jaar nu een kant-en-klaar publiceerbaar manuscript ligt of niet.

Helga, Het hangt er niet vanaf of je les gaat nemen of niet. Maar het kan wel helpen. Net zoals het winnen van een schrijfwedstrijd. Zelf heb ik er niet zoveel last van onbegrepen te worden omdat ik schrijf. Mensen uit mijn naaste omgeving vertel ik liever niet dat ik schrijf, ik vind het beter te laten zien wat ik heb geschreven (maar alleen als ik het echt goed vind en het geschikt vind voor de persoon om wie het gaat). Dan kunnen ze zelf oordelen of het de moeite waard is. Wat ik wel mis is een kritische blik soms, maar gelukkig heb ik hier proeflezers en heb ik veel gehad aan sommige docenten waarbij ik een cursus volg of gevolgd heb. Bovendien ben ik de jongste uit een gezin en dan wordt er doorgaans minder van je verwacht dan wanneer je bijv. de oudste bent, zo is mijn ervaring (en kennis) Je neemt toch een andere plaats in.