Op zich hoeft dat niet uit te maken.. Ligt ook aan het genre, denk ik. Chicklits en meidenboeken gaan ook altijd over vrouwen, en dat hoef ik als man niet te lezen. Ik lees nu ook een jeugdboek waarbij het hoofdpersonage een vrouw is. Maakt mij als man eigenlijk niet zoveel uit, als het verhaal maar interessant is. Edit: het jeugdverhaal dat ik nu aan schrijven ben gaan trouwens ook over drie jongens. Zit er wel over te denken er een vrouwelijk personage doorheen te weven, een verliefdheid of zo.

Lieve Waus, Als ik eerlijk mag zijn, lees ik zelf het liefst boeken waar niet zoveel personages in voorkomen omdat ik anders in de war raak, over wie wie is. Ik bedoel nu niet dat je (alleen) vanwege mij je verhaal moet aanpassen, hoor! Maar ik dacht: misschien zijn er meer (potentiële) lezers die dit hebben, dus ik schrijf het maar even. :o

Hoe zit het met de verhouding tussen mannelijke en vrouwelijke personages in jullie verhalen? Is die in evenwicht, uit balans of ergens tussenin?

Ik denk dat iedere personage een vrouwelijke en een mannelijke kant heeft (net als in het echt). Dus een boek met bijna alleen maar mannen of vrouwen kan wat mij betreft heel interessant zijn, als je beide kanten maar een stem geeft.

@J., je kan ook die jongens verliefd op elkaar laten worden ;)

Dat past dan weer totaal niet in het verhaal. In mijn hoofd zijn de karakters al zo ver ontwikkeld, dat dat niet meer in het plaatje past. 8 is trouwens inderdaad wel veel, maar ik denk dat zolang alles maar duidelijk blijft en je ze herkenbare en verschillende eigenschappen geeft, het best interessant kan worden.

@FS, ik zeg dan wel acht personages, maar ze zijn uit elkaar te houden hoor, volgens lezers :) Zoveel bijpersonages zijn er trouwens niet.

Als je lezers ze uit elkaar kunnen houden, dan is het goed. Kan ik nog ergens je verhaal proeflezen?

Volgens mij is dat geen probleem. Ik vind dat het er meer om gaat hoe de personages uitgewerkt zijn dan of ze mannelijk of vrouwelijk zijn.

Zit er wel over te denken er een vrouwelijk personage doorheen te weven, een verliefdheid of zo.

Alsjeblieft, zeg. Ik ben geen feminist of zo, maar een vrouw kan toch wel een nuttiger rol vervullen dan alleen romantic interest? Jakkes. OT: In mijn verhalen zitten (verrassing!) vooral mannen. Ten eerste kan ik die geloofwaardiger neerzetten en ten tweede gebeurt zoiets al snel als je hoofdpersoon een homoseksuele serial dater is.

Mijn hoofdpersonage is een vrouw en daarnaast heb ik een aantal sterke vrouwelijke bijpersonages, die een belangrijke rol in het verhaal spelen. Maar de belangrijkste bijpersoon (die zelfs eventueel als een soort van tweede hoofdpersoon gezien kan worden) is een man. Af en toe schrijf ik stukken vanuit zijn perspectief. Daarnaast heb ik nog een aantal belangrijke mannelijke personages en zelfs personages die mannelijk noch vrouwelijk zijn. :D Een aardig mix dus. Als ik een verhaal lees, maakt het me niet zoveel uit wat het geslacht van personages is, zolang ze maar goed uitgediept zijn en niet stereotype.

Bij mij is er wel een balans. Het weerspiegelt op die manier de werkelijkheid waar de verhouding ook 50/50 is. Ik denk dat dit in verhalen ook het meest natuurlijke is tenzij je voor een speciale doelgroep schrijft of een speciaal onderwerp hebt. Ik heb in mijn jeugd-avonturenverhaal gekozen voor enkele sterke vrouwelijke rollen, maar dat is omdat ik het verhaal oorspronkelijk voor mijn dochter heb geschreven. Als ik behoefte heb aan een nieuw karakter in een verhaal maak ik wel een beetje afweging of het een man of een vrouw moet worden. Ik wil - vanwege de balans en weerspiegeling van de werkelijkheid - niet dat het een verhaal vol mannen/jongens wordt, of andersom vol vrouwen/meisjes.

Ik denk dat het uitmaakt of de schrijver zelf man of vrouw is. Volgens mij kies je als schrijver toch vaker voor je eigen geslacht, want dat is bekend terrein. Ik heb vaak, niet altijd, een meisje of vrouw als HP. Die kan dan overigens wel evenredig omringd zijn door zowel mannen als vrouwen, maar het is niet iets waar ik heel bewust mee bezig ben. En ik denk ook nog dat het uitmaakt in wat voor omgeving je zelf nu leeft, en vroeger bent opgegroeid. Als je als meisje tussen veel broers bent opgegroeid, of een gezin met voornl. mannen hebt, durf ik te wedden dat dat een rol gaat spelen in je verhaal.

Nou, die weddenschap heb je gewonnen, Judy :p . Ik heb drie zonen, en de hoofdpersonen in mijn boeken zijn bijna altijd jongens, en er komen over de hele linie ook meer jongens in voor dan meisjes. Ik heb wel eens gezegd toen ik opeens een jongensgezin had: 'Het andere geslacht, dat ben ik zelf.'

Ik denk eerlijk gezegd ook dat het voor vrouwen makkelijker is om zich in te leven in een man, dan andersom. Maar dat zeg ik op gevoel.

Het verschilt per verhaal bij mij. In het ene verhaal is de vrouw de hp in een ander verhaal de man. Soms beiden. En een andere keer weer een heel stel. Volgens mij maakt het niet uit.

Ik denk eerlijk gezegd ook dat het voor vrouwen makkelijker is om zich in te leven in een man, dan andersom. Maar dat zeg ik op gevoel.

Interessant :) Ik heb er tot nu toe niet zo'n moeite mee om me in te leven in mijn mannelijke personages. Of het geloofwaardige mannen zijn, zal nog moeten blijken :D . Mijn belangrijkste mannelijke personage heeft een bijzonder sterke persoonlijkheid (dat is ook meteen zijn valkuil), maar ook een rijk gevoelsleven, dat hij durft te tonen aan de personen die het dichtst bij hem staan, en een geheim. Mijn ideale man, haha :) .

Vrouwen zijn door de bank genomen veel ingewikkelder dan mannen. Om je dus in te leven in een man, hoef je alleen het ingewikkelde te versimpelen. Andersom, iets dat simpel is moeilijker maken... da's lastig ;)

:D :lol:

Ik geloof niet zo in het verschil tussen mannen en vrouwen. Ja, fysiek wel, maar niet wat karakter betreft. De algemeen veronderstelde verschillen berusten volgens mij op cliché's en op het feit dat m/v zich anders gedragen op grond van verwachtingen. Ik heb er voor mijn boeken nooit specifiek over nagedacht in ieder geval. Een personage is een man of een vrouw, hoe dat toevallig in het verhaal voorkomt. In mijn huidige ms komen tot mijn eigen verbazing (ik heb ze nu voor het eerst geteld) desondanks 8 mannen en 9 vrouwen voor (in hoofd- en bijrollen).

Puur door de hoeveelheid geslachtshormonen en een ander brein zijn er wel degelijk verschillen tussen mannen en vrouwen qua acties en karakter.

Een balans tussen mannen en vrouwen is totaal niet relevant in een verhaal. Lees "Nooit meer slapen" van Frederik Hermans. De moeder van de hoofdpersoon speelt een cruciale rol in het leven van deze persoon. Dit komt dit duidelijk tot uiting in het verhaal, hoewel de moeder zelden genoemd wordt. Verder worden er wat vrouwen in het verhaal betrokken in de laatste 30 bladzijden. Maar dat had Hermans net zo goed weg kunnen laten. "Meneer Foppe" van Wim de Bie. Prachtig voorbeeld van grote vertelkunst. Zonder vrouwen. Maar dat er mooie romans geschreven zijn waar deze "balans" aanwezig is, dat is zeker. "Verdwaald gezin" van Jan Siebelink en "Hemelval" van Arjan Visser en mischien ook Jef Geerarts zijn "Gangreen" boeken. Maar al deze schrijvers hebben geen moment nagedacht over de balans tussen mannen en vrouwen in hun verhalen.

Denk dat je waar gelijk in hebt, verweij. Een verhaal vraagt zelf wel om personages, "positieve discriminatie" zal net als in het bedrijfsleven alleen maar averechts werken.

Toch kan het zinvol zijn om na te denken over de vraag of een personage mannelijk of vrouwelijk 'moet' zijn, om stereotypering te voorkomen. Een kinderoppas is altijd een vrouw, een directeur een man? Aangezien groepsdynamiek in een groep met mannen en vrouwen anders is dan in een groep met alleen maar mannen of alleen maar vrouwen, kan de man/vrouwbalans wel uitmaken voor een verhaal. Dat hangt van het verhaal af. Als het verhaal gaat over een groep mannen, tja, dan gaat het over mannen. Idem met een verhaal over vrouwen. Verder is het voor jeugdverhalen (Waus' oorspronkelijke vraag) wel degelijk van belang hoe de verhouding man/ vrouw is, vanwege rolmodellen en het je kunnen inleven in de hoofdpersoon. In het algemeen zullen jongens minder snel een boek lezen waarin een meisje de hoofdpersoon is, dan meisjes een boek met een jongen als hoofdpersoon. Joanne Rowling heeft niet voor niets van Harry Potter een jongen gemaakt. Op die manier was het niet typisch een meisjesboek. Om de meiden iemand te geven aan wie ze zich kunnen spiegelen, werd Hermione toegevoegd als belangrijk bijpersonage. Overigens was de oorspronkelijke reden om 'J.K.' op de omslag te zetten in plaats van Joanne, dat de uitgever bang was dat jongens het boek niet zouden kopen als ze wisten dat het door een vrouw geschreven was. De echte emancipatie is nog steeds niet ver genoeg gegaan.

Grappig, ik overwoog ook om zoiets te posten, maar had er niet zo'n zin in ;) Goed gezegd!

Mijn vrouw en ik hebben er indertijd veel over nagedacht, maar we zijn er niet goed uitgekomen. De boekjes van Nijntje Pluis en later ook Jip en Janneke vonden de kinderen heel leuk, maar waren behoorlijk rolbevestigend. Er waren wel wat alternatieven, maar die waren vaak slecht geschreven en volkomen ongeloofwaardig. We probeerden weleens om moeder achter het stuur te zetten als Nijntje van de speeltuin terugkwam, maar dat vergaten we net zo makkelijk weer, waardoor de kinderen al vlug gingen protesteren als we het 'fout' deden. Ik weet niet of het daardoor komt, maar de emancipatie zoals wij die voor ogen hadden is niet van de grond gekomen. Zeker niet in Nederland. Ik vraag me ook af of boeken wat dat betreft sterk voor of achter kunnen lopen bij de dagelijkse gang van zaken. Ik kom voor mijn werk nogal eens in Zweden en daar is het toch anders. Veel meer vrouwen in leidinggevende posities in de techniek. Zou dat allemaal door Pippi Langkous komen, of kon Pippi daardoor een succes worden?

@Micha: dank je :) @Simon: die Pippi Langkoustheorie vind ik wel interessant :D Er zou een Pippi Langkous Stichting moeten komen, de nieuwe emancipatiebeweging (zowel voor mannen als vrouwen) in de literatuur ;) .

Of hoofdpersonen rolbevestigende dingen doen, kan natuurlijk alleen aan de opvoeding en overtuiging van de schrijver liggen. En als ze die rolbevestigende dingen expres niet doen, ook. @simon: ik geloof niet dat kinderen meegaan met het beeld dat timmermannen altijd mannen zijn vanwege de vader van Pinocchio of het feit dat alleen Tante Sidonia kookt. IK had er nooit bij stilgestaan dat de kinderboeken uit mijn jeugd rolbevestigend zouden zijn totdat jij erover begon. En daar ben ik mijn ouders erg dankbaar voor want het onderstreept welk belang zij gesteld hebben aan gelijkheid. :unibrow:

Tante Sidonia is toch weer een pittige tante die het heft in eigen handen kan nemen. Lambik komt er minder goed vanaf. Op de universiteit heb ik vrouwenstudies gedaan en dat was erg verhelderend. We lazen en analyseerden teksten door te kijken welke rol een vrouw (en de overige personages trouwens) in het verhaal speelt. Een andere invalshoek. Dat was bij theologie. Bij medische biologie deden we ook vrouwenstudies en hadden we het over het feit dat veel wetenschappelijk onderzoek met proefpersonen alleen mannen gebruikt als studieobject omdat vrouwen veel ingewikkelder in elkaar zitten wat betreft hormoonhuishouding en menstruatiecyclus. Meer factoren om rekening mee te houden als je bijv. medicijnen test. Het is dus veel eenvoudiger om alleen mannen te gebruiken. Het probleem is alleen dat de resultaten worden gegeneraliseerd. Een medicijn dat bepaalde resultaten geeft bij mannen kan hele andere resultaten geven bij vrouwen... Na dit vak ging ik letten op advertenties waarin proefpersonen gezocht werden voor medisch onderzoek. Inderdaad, ze vroegen altijd mannen! Op een gegeven moment mochten vrouwen ook reageren, maar dan alleen als ze de overgang voorbij waren, of hun baarmoeder was verwijderd. Maar ja, dat lost het probleem natuurlijk niet op. Sorry... laten we weer :ontopic: gaan. :)