Jennifer, dit soort dingen zul je toch echt zelf op moeten lossen. Je kunt vragen hoe je aan inspiratie moet komen, of waar je research moet doen, maar de inhoud van je verhaal moet je toch echt zelf verzinnen. Lees eens wat boeken (fantasy?) waardoor je geïnspireerd kunt raken, of doe eens wat onderzoek naar mythen en sagen die zich in de bergen afspelen.

Gewoon het een tijdje met rust laten. Dan krijg je vast wel weer ideeën. ;)

Iedereen zit wel eens vast. Zoek maar eens in het forum, op woorden als writersblok, of hoe moet het verder. Er staan vast wel tips om je weer op gang te helpen. Je voelt vanzelf wel of er een oplossing bijstaat die bij je past. Enne ... sommige hoofdstukken zijn nu eenmaal kort.

Hè, wat flauw die reacties! Je bent hier om elkaar te helpen, niet om iemand die het even niet ziet zitten te vertellen dat hij/zij het zelf maar uit moet zoeken. Jennifer, ik weet niet of je bekend bent met het nederlandstalige forum van NaNoWriMo? Daar wordt je vraag serieus genomen en vaak nog beantwoord ook! Waarom zouden schrijvers elkaar niet op weg mogen helpen? Misschien kun je Taylor een spannende reden geven waarom ze de groep in de steek wilde laten. Ze heeft nog een ander morief, iets waar de anderen niets van weten. En Brian, wat wil hij? Het is leuk als elk personnage iets wil, een motief heeft om zijn handelingen te verrichten, en die motieven te laten botsen met een van de andere personnages. Veel succes!!

Ik vind het helemaal niet flauw Lolita. Het gevaar van iemand een verhaallijn aanreiken, is dat ze dan een hoofdstuk verder weer vastzitten. Het gaat erom dat je beseft dat vastzitten erbij hoort. Dat hele stuk, dat zo moeizaam gaat, blijkt later vaak van enorm belang voor je boek. Het gaat niet voor niets moeizaam, je beseft onbewust dat je op een punt zit waar je verhaal een wending nodig heeft. En het opzetten van die wending gaat niet gemakkelijk. Maar als je er doorheen bent, oei! dan ga je weer als een trein. Als je zoekt op het forum kom je allerlei technieken tegen. Als het puur om de verhaallijn gaat, afijn, kant en klaar idee, geen probleem. Ze komen uit de bergen op zoek naar een betere toekomst. Alleen hebben ze nu roofdieren, giftige bessen, honger vermoed ik, dorst misschien. Angst. Is dat nu een betere toekomst? Dan kan je iets laten gebeuren dat hen hoop geeft, weet ik het, een prachtige zonsopgang, of een vreselijk schattig diertje. Of juist nog even de ellende aanhalen, verzin wat, in een van de nachtmerrie´s krabt Ashley het gezicht van Brain open. Vette ruzie. Alleen maar narigheid dus, waardoor Taylor dat de groep voor de voeten kan gooien dat ze daarom weg wil. De echte reden wil ze natuurlijk niet uitvergroten, of misschien blijkt dit de echte reden wel te zijn en was die jaloezie alleen maar een aanleiding. Maar ik heb geen idee of ik nu geholpen heb of juist niet. Ik ken het verhaal niet, ik ken de karakters niet, ik weet niet wat Jennifer wil zeggen met dit verhaal of waar ze heen wil. Je eigen idee, Jennifer, is uiteindelijk de allerbeste, het is tenslotte jouw boek, jouw verhaal, jouw boodschap. Bijt op je tanden, zet even door. Echt, na de hobbel komt de helling. Heb vertrouwen.

Preceis. Dat bedoel ik precies. Ik kan wel van alles over je hoofdstuk zeven gaan zeggen, maar ik weet niets, maar dan ook niets over de rest, of over je plannen, of over de promisse van je boek. Alles wat ik zeg is gebrabbel dat je toch niet kan gebruiken, waar ik dan toch weer dik een half uur in steek. Dat vond ik in dit geval niet erg, anders had ik het niet gedaan, maar t is wel jammer van mijn tijd, toch? Bij een verhaal dat je verder zelf niet kent is een hint geven heel lastig. Zoek naar een techniek die je bevalt, en je kan het zelf verzinnen. Dat lijkt me veel zinvoller, dan duw je het verhaal tenminste de kant op die nodig is. Overigens blijf ik erbij dat vastzitten te maken heeft met een belangrijk moment in je boek. Is dat naar jouw overtuiging persé niet zo, dan moet je overwegen dat het hoofdstuk wellicht gewoon niet langer is.

Jennifer, iedereen heeft dat weleens. Geeft ook niet hoor! Je kan zomaar ineens weer een idee krijgen en het afmaken. Of misschien dat hoofdstuk herschrijven?

Misschien heb je het jezelf moeilijk gemaakt door je verhaal in stukken te hakken. Je kan je afvragen waarom er absoluut 40 hoofdstukken moeten zijn. Is dat aantal relevant? Waarom is net hoofdstuk nummer 7 een probleem? Neem er dan alleen de belangrijke gebeurtenissen uit en verwerk die in de andere hoofdstukken.

En? Hoe gaat het nu met je boek?