Het nut van dactylo

Hoi Martine, Wat is precies een dactylo-cursus? Als ik erop google kom ik uit bij het uitzendbureau en bij een curus blindtypen, maar ik zie ook dingen over ergonomie? Hoort dat er allemaal bij?

Ik neem aan dat het over blindtypen gaat. En ja, natuurlijk is dat een meerwaarde, als je moet nadenken over waar de letters op het toetsenbord zitten lijkt dat me niet zo handig voor het schrijfproces. Gelukkig heb ik op mijn 11e al leren blindtypen, daar heb ik altijd al profijt van gehad.

Ik kijk naar de toetsen en maak daardoor zelden een fout. :)

Ik heb als kind een dergelijke cursus gevolgd. Daarna heb ik jaren geen computer gezien. Gelukkig zat het snel terug in mijn vingers toen ik op school computerles kreeg als tiener. Vaak zijn er mensen die sukkelen omdat ze echt moeten zoeken naar de toetsen. Dat lijkt me niet handig als schrijver. Toch zijn er evengoed mensen die met twee vingers heel vlot overweg kunnen. Door veel te oefenen hebben zij wellicht hun eigen snelle methode ontwikkeld. Na een tijdje weten ook zij welke letters waar op het toetsenbord zitten, of gaat hun blik heel vlug van het scherm weg en terug. Maar ik kan zo'n cursus alleen maar aanraden. Hoe jonger je bent, hoe vlotter het aanleren uiteraard gaat.

Ik zou het iedereen aanraden, en ja, vooral schrijvers. Heb het zelf ook als kind geleerd: mijn moeder was zo slim om me op mijn 11e op zo'n cursus te zetten. Ik had toen echt een hekel aan het huiswerk (vond het oersaai om 10 vellen lang alleen maar jkjkjkjk te typen), maar heb er de rest van mijn leven superveel aan gehad. Natuurlijk voor mijn schrijfwerk, maar ook voor schoolverslagen, mails, internet, dat soort dingen.

Een aanrader, tien-vingers-blindtypen leren - ik heb het op school geleerd. Zeker als je traint in het aantal aanslagen per minuut heb je er veel aan. Kun je makkelijk twee keer zoveel typen in dezelfde tijd, en als je tijd tekort hebt (wie niet) maakt dat veel uit. Als je bij het technische schrijfproces niet meer hoeft na te denken, kun je in die tijd andere dingen doen, bijvoorbeeld nadenken over de volgende zin.

Ik vraag me af of het echt veel uitmaakt. Zit de beperking tijdens het schrijven in het zoeken naar letters? Bij iemand die nog nooit getypt heeft kan ik me we wat bij voorstellen, maar zo groot is een toetsenbord nou ook weer niet. Ik heb nooit een cursus gehad, maar heb wel een groot deel van mijn leven achter een toetsenbord doorgebracht. Ik weet dus wel waar de letters zitten. Niet naar het scherm kunnen kijken tijdens het typen zie ik niet als een beperking. Bij mij werkt het net zoals bij Bernard: als ik een fout maak, dan zie ik dat doordat ik de verkeerde toets raak. Als ik op het scherm doorlees wat ik ervan gebrouwen heb, is dat meteen de eerste herlees-check. Wikken en wegen neemt een veel groter deel van de tijd in beslag. Soms heb ik wel eens een idee dat ik snel neer wil schrijven, maar dan zit de beperking nog altijd in het vormen van de zinnen, niet in het invoeren ervan.

Omdat ik als dichter en schrijver van korte verhalen het zout in de pap niet kon verdienen, vestigde ik mij begin jaren tachtig als freelance tekstschrijver. Het nut van een typecursus zag ik toen nog niet in. Hoe moeilijk is het indrukken van lettertoetsen? En na verloop van tijd komt snelheid vanzelf, dacht ik. De eerste jaren waren opdrachten dun gezaaid, maar naarmate ik het drukker kreeg groeide de behoefte aan meer typevaardigheid. Door ervaring ga je weliswaar sneller typen, maar met 2, 4 of 6 vingers zit je toch snel aan je plafond. Ik besloot systematisch blind te leren typen en heb daarvoor een cursus gevolgd. Daar heb ik tot op de dag van vandaag veel plezier van. De grootste winst zit 'm niet eens in snelheid, maar in het feit dat de bediening van het toetsenbord een automatisme is geworden, net zoals spreken. Spreken gaat sneller en gemakkelijker dan schrijven omdat de 'techniek' is verankerd in het spiergeheugen (mondbewegingen) en geen beslag legt op het werkgeheugen, waar we de teksten formuleren. Gedachten gaan sneller dan de pen, waardoor schrijven soms aanvoelt als spreken met aangetrokken handrem. Blindtypen is spreken met je vingers. Je bent je niet bewust van het toetsenbord. Omdat de handrem op je gedachten niet is aangetrokken komen de woorden net zo snel en automatisch als in een gesprek. Door de typecursus ben ik niet alleen sneller maar ook creatiever gaan schrijven en met minder moeite. Dat was een openbaring, die resulteerde in een soort zendingsdrift en het plan om de 'ultieme' typecursus te ontwikkelen en daarmee iedereen het licht te laten zien. Van die cursus ben ik niet rijk geworden, maar ik kan tegenwoordig wel leven van mijn pen/toetsenbord. Een schrijver die niet methodisch blind kan typen doet zichzelf naar mijn mening enorm te kort. Dat besef komt meestal pas met een typediploma op zak en schrijvers zijn bijzonder goed in het bedenken van redenen om het nut van een typecursus in twijfel te trekken.

Blindtypen is spreken met je vingers.

Mooi gezegd. Je kunt jezelf ook een verhaal vertellen en het in dezelfde snelheid typen.

Ik proef reclame

Heb jij ook die smaak in je mond zitten? Ik heb het trouwens zelf geleerd, blind typen. Met een schema van waar je je vingers moest neerzetten. Meer heb je eigenlijk niet nodig (als je je daar dan wel aan houdt).

Ik heb zelf nooit dactylo gehad op school (dat kon niet als je Latijn deed), maar heb al doende wel geleerd om blind te typen. Wellicht gebruik ik niet voor elke toets de juiste vinger, maar ik heb ook een foute pengreep en dat weerhoudt mij er toch niet van om met de hand te schrijven.

Ik typ met 2 of 4 vingers. Dit doe ik zo snel, dat heel veel mensen verbaasd zijn dat ik met 'maar' 4 vingers typ omdat ik net zo snel typ als iemand die blind typt met tien vingers. Hééééél veel oefening vrees ik :P Maar ik ken het wel: Schrijven gaat niet vlug genoeg, typen wel en ik heb ook totaal geen moeite de toetsen te vinden. Behalve als ik erop ga letten (zoals nu) dan word ik zenuwachtig en ga ik fouten maken en moet ik heel vaak backspace drukken :P Maar over het algemeen stoort het me totaal niet.

Ik heb in het derde middelbaar dactylo gehad, en ben er vervolgens fel mee bezig geweest, door b.v. boeken en doorgaande op te typen, en dan leer je het wel vanzelf. Vroeger typte ik met twee vingers best wel snel, maar het is op geen enkele manier te vergelijken met blind typen met al je vingers. Als programmeur is het natuurlijk wel handig als je blind kunt typen, want je zit constant achter je toetsenbord. Zelf schrijf ik mijn romans wel nog steeds met pen, en typ ik ze vervolgens op.