Mijn naam is Huub en ik ben geboren in 1952 - en hoe.

Het was op een koude ochtend in maart. Dokter Hol schreeuwde het uit. Moeder moest persen en hard ook, anders was ze me kwijt. "Godverdomme, persen nu!" Dokter Hol zei later weleens tegen moeder dat hij medelijden met me (dat jongetje) had. Ik had de navelstreng om mijn nek en ook nog met een knoop erin. Hoe had ik het voor elkaar gekregen. Moeder vertelde het me het keer op keer. Het ergste vond ze dat de huisarts had gevloekt. De bevalling op zichzelf zag ze als het juk dat ze mocht dragen in naam van de Here God.

Vader was er niet bij. Vader was in Amerika.

Al met al ben ik nu nog steeds stukje bij beetje aan het bijkomen van mijn geboorte. Ik moet dus een tijdlang - te lang - vastgezeten hebben in het geboortekanaal en zuurstofgebrek hebben gehad. Mijn kruin was al buiten en het was koud, zoals gezegd. Vandaar dat ik dag en nacht een warme muts op mijn hoofd wil dragen, neem ik aan. Zonder muts krijg ik hoofdpijn. Mijn geheugen werkte bijvoorbeeld niet zo goed. Ik werd als kleuter verdrietig als ik een wonderschoon liedje dat een van mijn oudere zusjes kon zingen, niet meer uit mijn hoofd kon nazingen. Pas als zij het weer zong, kon ik het weer meezingen. Mijn geheugen werkt nog steeds niet goed, waardoor het telkens is alsof ik een beetje achterloop.

Op de lagere school werd ik gepest. Ik was een slome duikelaar, een achterlijke dromer, een spinnenkoppendrol. Thuis was het al niet veel beter. Er zat geen pit in mij, ik begon aan van alles en maakte nooit wat af. Ik moest toch echt wat meer doorzetten, zo zou ik nooit een echte kerel worden. Ze hebben gelijk gekregen. Ik ben het zelf ook gaan denken en ben ondanks mijn pogingen nooit een echte man geworden.

Ik droomde, fantaseerde dat ik later schrijver zou worden. Dan kon ik mijn kijk op de wereld geven zonder overbluft, overschreeuwd te worden. In alle rust zou ik alles op kunnen schrijven, zonder gestoord te worden.

Huub