Terwijl jij in dromen dook die blauw rook, leefde ik elke nacht in de zwarte kerker. Ik zit zo hulpeloos gevangen in de nacht... Laat me schreeuwen en je stil houden. Jouw ogen, die zwarte olijfkleurige ogen. Ik vertel mijn beul over je ogen. Een paar droefheid vloeit in mijn ogen de nacht in. Mijn hart staat in brand... Elke letter die over mijn lippen komt, ben jij. Alle zinnen beginnen met jou en eindigen met jou. Maar niemand kan jou en wat ik doormaakte zonder jou uitleggen. Er is bijvoorbeeld geen poëzie. Ik dwaalde veel in verzen. Ik weet het vanaf daar. Hoe komt het dat zelfs de komma je in gedichten eraan kan herinneren dat je niet zo veel bent. En ik kots je vanavond overeind Een gedicht dat ik niet ken in mijn taal. Ik zeg het je, mijn beul. Ik zeg het je. Ik verwijs je naar jou.
 

mag ik alsjeblieft je mening? Er kan een betekenisverschuiving optreden. bedankt voor uw begrip