BLAUWE TRAM door Martin Kageling

BLAUWE TRAM I O, onbezorgde kindertijd, hoe raak je ooit die beelden kwijt? Eens was er roestbruin van de Blauwe Tram, die reed tot aan het strand van Scheveningen. Zijn moeders stem begon vaak over God te zingen. Vader nam de tram naar het kantoor van KLM. De KW-laan had een tuin vol schaduwingen met een afgeschoten stuk speciaal voor hem, waar op een keer een kille worm een klem van afschuw om zijn keel liet wringen. Veel meer dan toen een zomernamiddag zijn vaders tram moest worden opgetild, omdat een oude vrouw daaronder lag. Zijn moeder had gehuild en schril gegild. Hij voelde dat zij bang was dat hij ’t zag – hoewel hij dat eigenlijk wel had gewild. BLAUWE TRAM II Eens was er een hond onder de tram gerend. Hij had het niet gezien, wel over horen praten, in enkele galmende portieken van de zijstraten waar hij honden aaide – deze was onbekend. In bed lag hij van de behangwand afgewend. Zijn ouders hadden een lichtje aan gelaten. Dat hielp niet echt: hij hield hem in de gaten, die koude hond naast hem – niet ademend, maar met de ogen en de bek gesperd. Zijn tong mee gekronkeld met de plooien in het kussen, en zijn vacht vol plakkerige plekken rood. 's Ochtends plots een stem die in de stilte zong, door de open brievenbus, met een hand ertussen: tante van de overkant. Haar man was dood. BLAUWE TRAM III Vader wist zich zondag één maal te onttrekken, maar moeder ging wel voor een tweede keer en zong dan in haar eentje over God de Heer. Dan ging hij met vader door draaimolenhekken, de spoorrails over met zijn step en beer, naar het park. Op de zonovergoten plekken viel er altijd wel wat voor hen te ontdekken. Soms dreunde de grond onder het treinverkeer. Grootvader logeerde, en stierf toen in zijn kamer. Dag en nacht klonk uit het bed zijn stil gestamel en moeder huilde: ik kan je nog niet missen. Zijn vader ging niet met de tram naar 't werk. Voor het kerkhof moest hij extra naar de kerk. Hij durfde niet meer langs de Tramremise.