Godin van de vrede, vijf letters

De hardcore kruiswoordraadselaars hebben mijn naam al wel geraden, andere slimmeriken hebben 'm zien staan bij de avatar (die ik overigens nog moet gaan vormgeven). Mijn naam is dus Irene. Ik ben 34 jaar en woon in Borne. Ik ben getrouwd en heb een dochter van vier jaar. Ik schrijf al een heel leven. Nou ja, het halve leven beleef ik en de andere helft beschrijf ik, zo valt het wel samen te vatten. Als nakomertje in een gezin van ijverige zussen, herkende ik letters op mijn derde, schreef ik ze op mijn vierde en kreeg ik op mijn vijfde een dagboek. Zoals dat met dagboeken gaat, worden ze gekoesterd, keurig bijgehouden aan het begin van ieder kalenderjaar, maar blijven de bladzijden akelig leeg in de zomermaanden. Ik heb in ieder geval 29 na- en voorjaren op papier en die zijn me erg dierbaar. Nu mijn dochter vier is geworden en er nog geen zicht is op een broertje of zusje, heb ik zin om iets voor mezelf te gaan doen. In de zomer heb ik besloten mijn studie weer op te pakken. Ik schreef me in voor de deeltijd PABO en verheugde me op het doorgeven van kennis en informatie. Ik vond de lessen geweldig; genoot van de lessen Nederlands en maakte vol enthousiasme de taaltoets. (YES! Gehaald, zonder te studeren en onder de vier fout!) In de praktijk kreeg ik eerst een 'oh ja-erlebnis' en gelijk daarop de 'oh nee-variant'. Ik ben best leuk met kinderen, maar 24 tegelijk die als doel hebben het stagekreng (ja echt!) eens even lekker aan het janken te krijgen, dat was je reinste masochisme en dus hing ik het krijtje aan de wilgen. Maar ja, daar zit je dan, achter je koffie te wachten tot je 's avonds mag gaan werken (dat en nog wat huishoudelijke kwellingen). Overdag zeeën van tijd, maar akelig doelloos. Iemand zei me dat ik dan in ieder geval weer tijd had voor mijn hobbies. Eureka, dat was het. Zonder druk, zonder nare kindertjes die vervelende geintjes uithalen, me verdiepen en bezig zijn met taal. Ik heb me meteen opgegeven voor een schrijfcursus en kan niet wachten om het verhaal dat al jaren in mijn hoofd zingt, vorm te geven. Ik hoop dat ik van jullie mag leren. Groeten, Irene