#590 Nog eentje dan

Nog eentje dan. De kleurloze vloeistof brandt achter in mijn keel. Je zou zeggen dat dat genoeg moed zou moeten zijn. Indrinken voor een borrel is te triest. Die woorden echoën door mijn hoofd. Ze werden ooit door mij uitgesproken tegen mijn beste vriend. Nu is er niemand om ze tegen mij te zeggen.

Hoe ik daarna op de kerstborrel ben beland, geen idee. Als ik naar buiten kijk zie ik mijn fiets staan. Een gek blauw geval met één gele, en één zwarte band. Sarah hangt opeens om mijn hals en duwt me een biertje in de handen.
'Dat lijkt me geen goed idee Saar.'
'Ah, toe, je bent er net.'
Ik knik,
'goed, nog eentje dan.'

Geroezemoes vult de lage ruimte, als grijze ruis op de radio. Grijze ruis die ik soms zelf opzoek door de bakelieten knoppen van de antieke radio in mijn boekenkast zo te draaien op zoek naar niets. Tussen twee zenders. Voor niemand bereikbaar. Mezelf afsluiten van alle ellende. Ik kijk om me heen, proef van het lauwe bier. Dennentakken en plastic ballen moeten de kille ruimte zogenaamd warm maken. Het is raar om zoveel collega's in gewone kleren te zien. Niemand is in uniform. Een verborgen speaker braakt standaard kerstliedjes uit. Chris Rea zingt over een autorit op kerstavond. Als ik naar huis rijd vanavond is er niemand.

Henk, mijn baas duwt mijn glas onder de gehuurde tap. Een dikke laag schuim kruipt over de rand. Ik knik alleen maar. Nog eentje dan.
'Je moet alles een beetje loslaten Wessel.' Ik hef mijn glas als antwoord. Als ik een slok wil nemen zie ik in de laag schuim een glazen oog dobberen. Henk draalt zenuwachtig heen en weer, één hand voor zijn gezicht. Zonder te kijken schuif ik het glas over de bar naar hem terug. Mijn maag draait zich om, maar het lukt om mijn karige diner binnen te houden.

Saar trekt me zachtjes mee, twee glazen champagne in haar hand. Ze giechelt overdreven.
'Saar, ik wil niet meer.' Het glas is koel en de drank prikkelt mijn neus.
'Zeker weten? Meer voor mij.'
'Nee, ik wil geen agent meer zijn. Ik wil schrijven.'
Ze reageert niet maar begint aan mijn riem te prutsen. In een waas duw ik haar weg.

Bij de uitgang staat Henk. Hij kijkt moeilijk uit zijn ogen.
'Biertje voor onderweg Wessel?'
'Nog eentje dan.'

Famous last words.

Hierbij dan de laatste opdracht. Vreemd genoeg niet echt over nagedacht tijdens het schrijven. De hoofdpersoon Wessel komt terug, uit zowel mijn eigen manuscript als een aantal opdrachten (#525, 550, 551).

Rest me niets meer dan jullie allen te bedanken. Ik heb zoveel geleerd en lol gehad. Net nog een heel aantal bijdragen doorgespit en daarmee al zoveel plezier gehad! Alleen al het durven plaatsen, durven schrijven, ook genres en opdrachten die me niet lagen was een gigantische stap voorwaarts. Dank dus voor alles en hopelijk tot binnenkort. Fijne feestdagen allemaal en blijf asjeblieft schrijven!