#590 Zijn laatste opdracht. (A kind of Christmas Carol)

'Wat vind jij daar nu van?'
'Van wat?' Ik wreef wat condens van de voorruit terwijl ik mijn ogen gericht hield op het grote raam aan het eind van de straat. De lichtjes in de gigantische kerstboom leken warmte uit te stralen. Zelfs tot hier.
'Nou, dat we op kerstavond...' Hij zuchtte, maakte de zin niet af.
Ik haalde mijn schouders op. 'Kerst is een sprookje, Han. Geloof jij in sprookjes?' Ik draaide mijn hoofd voor een kort moment in zijn richting. 
Hij schudde kort met het zijne. 'Nee, maar ik gun anderen dat ze dat wel kunnen. In ieder geval een paar dagen per jaar.' De woorden klonken zacht. Hij staarde voor zich uit.
'Ah ja. Vrede op aarde.' Ik deed mijn best om niet cynisch te klinken. Beelden uit mijn jeugd kwamen terug. Hoe ik opgesloten in de schuur door het kleine raampje de lichtjes in de kerstboom zag, de brandende kaarsen en mijn pleegouders en hun kinderen aan tafel. Ieder jaar was er wel een reden geweest om me te verbannen van warmte en te benadrukken dat ik geen thuis had en nooit zou hebben. Niet bij hen in ieder geval.
'Betekenen deze dagen voor jou dan niets?' De vraag klonk als een aanklacht.
'Meer dan jij denkt.' Mijn handen balden zich onwillekeurig tot vuisten. 'Nog even en dan komt ie naar buiten voor het avondrondje met zijn hond. Maak je klaar.'
Hij zuchtte weer, maar ik hoorde hoe hij het wapen doorlaadde.

De deur ging open. Vier silhouetten tekenden zich af in het zwakke schijnsel van de tuinverlichting. De contouren van een man, een herdershond, een tienermeisje en een puppy. 
'Shit. Zijn stiefdochter, Angus. Ze heeft een hondje gekregen.'
Voor ik kon antwoorden, sloeg de herdershond aan. De pup begon ook te keffen, wist zich los te rukken en rende stuntelig op ons af. Ik zag hoe de man even verstijfde en daarna resoluut voor het meisje ging staan. Hoe hij haar tegenhield en beschermde.
De herdershond trok aan de riem.
Ik startte, schakelde in zijn achteruit en gaf vol gas. In het licht van de koplampen zag ik nog net hoe de pup zich omdraaide en kwispelend terugliep. Naar warmte en liefde.

'Zalig kerstfeest, tante.' Ik gaf haar een knuffel en legde het doosje Merci op haar schoot.
'Zalig kerstfeest. Hoe is het jongen?' 
'Goed, denk ik. Goed. En met u?'
'Goed,' zei ze. 'Met deze dagen is het wat minder. Er zijn minder verzorgers, maar dat begrijp ik wel. Fijn dat jij er weer bent.' 
'Ik kan wel maar kort blijven, tante.'
'Je werk?' Ik zag haar pogingen om te graven in haar geheugen en onze gedeelde leugen. 'Bij de bank, toch? Moet je zelfs met Kerst werken?'
Ze keek me strak aan in dat heldere moment.
'Nee. Ik ben ontslagen, tante. Ze zijn niet meer...tevreden. Ik krijg geen opdrachten meer.'
'Ben jij... tevreden?'
Ik knikte. Woorden vond ik niet.
Haar ogen lichtten op. 'Zie ik je nog?'
'Ik weet het niet, tante.'
'Ik hoop eigenlijk stiekem van niet,' zei ze zacht. Ze staarde voor zich uit. 'Dat je ergens vrede vindt. Waar dan ook. Misschien kun je wel gaan schrijven, over je leven bij de bank.'
Ze keek me aan en knipoogde.

De laatste opdracht denk ik. Ik heb de vrijheid genomen om over de woordenlimiet te gaan. En de opdracht? Waarschijnlijk ook niet echt ingevuld. (Nou ja. Goed. Ik heb mijn dementerende tante weer een rol gegeven.) De overschrijding van de limiet? Niet uit disrespect naar de opdracht, maar omdat het een  vaarwel is van een mooi forum. 
Dank aan alle mededeelnemers voor het lezen van mijn bijdragen en reacties. Maar vooral ook voor jullie mooie verhalen en inspiratie. Ik hoop dat jullie mijn reacties als ze kritisch waren, als opbouwend bedoeld en oprecht hebben ervaren. 

Dank aan alle coaches voor de opdrachten en de kritische kanttekeningen.

Mede namens mijn alter ego: Fijne vredige feestdagen en de beste wensen voor het komende jaar. 

Ik heb genoten.