#588 - Cacao op het schrift

Ik was hier een tijd stil, niet omdat ik geen zin had, maar omdat het leven even voorrang pakte. Drukke dagen, volle avonden, en voor je het weet is er weer een week weg zonder dat je één fatsoenlijke zin hebt opgeschreven.

Maar ik ben er weer. Met een nieuw verhaal.

Cacao op het schrift

Boven de deur bungelt een schraal belletje. Het tikt één keer. Nog eens. Zo zuinig dat het meer een aantekening is dan een welkom.

Daarna stilte. Het ruitje trilt na, heel even. Ik proef metaal achter op mijn tong. Mijn kaken staan op slot.

Ik duw de deur verder open en stap naar binnen. Warmte schuift langs mijn nek, onder de rand van mijn jas. Mandarijnschil. Oud hout. Vanille die in papier is gaan zitten. Mijn jas draagt fietsregen mee. Natte wol. Ik schud hem uit boven de mat en toch blijft die buitenlucht aan me kleven.

Flesjes staan in rijen, stil en streng. Etiketten op ooghoogte. Op een paar doppen zitten vegen van andere duimen. Een prijsstickertje staat scheef, alsof iemand haast had. Mijn duim vindt een dop die tegenstribbelt. Ik draai. Niets. Nog eens. Het glas piept, klein en gekrenkt.

Bij de kassa is de verkoopster bezig met een stapel kaartjes. Ze legt ze recht, één hoekje tegelijk, en duwt ze met haar nagel terug in het gelid. Ze kijkt niet naar mij. Ze laat lucht tussen ons. Dit toneel kent ze. Mensen die met een testerflesje hun dag proberen te repareren.

'Deze is nieuw,' zegt ze, en ze schuift het testerflesje mijn kant op.

Ik spray op mijn pols. Eén wolk. Eerst prikt citrus even in mijn neus. Daarna zakt het weg. Daaronder hout en warm stof, droog als oud linnen. Het blijft hangen. Ik wrijf met mijn pols langs mijn mouw. De geur blijft. Koppig. Hij weigert te vertrekken.

Aan de andere kant wacht chocolade in matte doosjes. Zeezout op donker. Truffels met cacao die meteen onder mijn nagels kruipt. Ik haal er twee uit de rij. Bij het tweede doosje druk ik op het karton, op zoek naar het doosje dat klopt.

Voor later, zeg ik in mijn hoofd. Later is meestal drie minuten.

Ik pak ook een zakje amandelbrokjes. Het rammelt bij elke stap. Klein en opstandig.

Bij de kassa vouwt ze het papier om mijn spullen, strak en snel, en drukt de vouwen met haar nagel aan. De sticker klikt vast. Ze trekt het lint aan. Het lint kraakt, een droog piepje. Klaar.

Het pakketje ziet er ineens officieel uit. Ik niet.

Thuis staat de keukenstoel scheef onder de tafel. Op de zitting ligt mijn pen. Ik zet hem altijd daar neer wanneer ik het uitstelgedrag een nette naam wil geven. Schrijfproces.

Op de tafelrand zit een inktvlek die ik eerder al maakte. Een slordige stip. Groot genoeg om me eraan te herinneren dat ik ooit serieus dacht dat ik georganiseerd kon worden.

Ik leg het pakketje naast het schrift. Het schrift blijft open liggen, te netjes. Mijn hand hangt boven de bladzijde. Mijn duim tikt één keer tegen het papier. Nog eens.

Ik adem uit door mijn neus. Het klinkt harder dan ik wil.

Ik maak het lint los. Ik spray één keer op mijn pols en draai de dop weer dicht, met die kleine, kinderachtige hoop dat ik zo de controle terugpak.

Dan schuif ik een truffel uit het doosje, breek hem doormidden en houd de binnenkant even stil in het licht. Niet voor de smaak. Voor het moment.

De eerste helft verdwijnt in mijn mond. Ik kauw langzaam. Cacao plakt aan mijn lip. Ik veeg het weg en laat een bruine streep op de rand van het schrift achter.

De tweede helft leg ik op het randje van de bladzijde, waar hij absoluut niet hoort.

En daar, tussen cacao en citrus, begint de eerste zin te bewegen.