#588 - Wat ik 's nachts denk

De Ici Paris XL op de Veldstraat ruikt naar meisjes van zeventien die hun eerste date hebben. Ik weet wat ik zoek. Achteraan, onderste plank, het flesje dat de verkoopsters liever niet verkopen.

'Secretions Magnifiques,' zeg ik.

De verkoopster heeft wenkbrauwen als accolades, perfect getekend. Ze haalt het flesje zonder iets te vragen. Professioneel. Maar haar accolades sluiten zich, vouwen naar elkaar toe, en ze kijkt me niet meer aan.

*

De Turkse nachtwinkel op de Sleepstraat ruikt naar beschimmelde koeling en kardemom. De verkoper kijkt naar een Turkse spelshow, lacht om iets dat ik niet versta. Ik neem een fles Amaretto en een zakje lokum. Het Turkse fruit plakt aan mijn vingers terwijl ik betaal, laat een vettig laagje rozenwater achter dat ik de rest van de avond blijf ruiken aan mijn handen.

*

Ze zit niet in mijn bureau. Ze ligt. Op mijn bureaustoel, benen over de armleuningen, rok tot haar heupen geschoven. Ze draagt geen ondergoed. Dat doet ze nooit.

'Kijk niet zo,' zegt ze. 'Je hebt erger beschreven.'

Dat heb ik.

Ik leg het parfum op haar buik. Ze scheurt de verpakking open, sprayt het in haar oksels, op haar buik, tussen haar benen. De geur vult de kamer: zweet, speeksel, iets metaligs als bloed of als iets anders. Een slaapkamer om zes uur 's ochtends, lakens die naar de was moeten, adem die naar slaap smaakt. Mijn maag draait.

'Kom hier.'

Ik blijf staan. Mijn handen ruiken nog naar rozenwater.

Ze haalt haar schouders op, scheurt het zakje lokum open, propt een blokje in haar mond. Roze kruimels vallen op haar borst, blijven plakken aan haar huid. Ze likt haar vingers af, één voor één.

'Weet je wat ik gisterennacht bedacht heb? Voor dat nieuwe verhaal van je?'

Ze streelt de rits van mijn broek. Mijn kaken spannen.

'Die weduwe,' zegt ze, 'die moet niet aan haar dode man denken tijdens de seks. Ze moet aan zijn broer denken. De levende. En dan halverwege zijn naam roepen.'

Ze pakt de Amaretto, drinkt uit de fles, houdt de likeur in haar mond en buigt zich over mijn manuscript. Ze laat het langzaam terugstromen op het papier. De woorden lossen op, vervagen, worden vlekken. Ze kijkt hoe de inkt uitloopt.

'Je geeft me cadeaus.' Ze strijkt met haar natte vingers over mijn bladzijden. 'Maar we weten allebei dat je me betaalt. Voor alles wat je 's nachts denkt en overdag niet toegeeft.'

De geur blijft hangen - likeur en rozenwater en zij.

Ik schrijf de scène met de weduwe.