#588 – Nieuwe kansen

Een plop klinkt als ik de fles ontkurk. Ik schenk een flinke hoeveelheid van de robijnrode wijn in een glas en laat het walsen. De geur van cacao en rode vruchten prikkelt mijn neus. Ik laat het vocht rondgaan in mijn mond en proef de aarde waarin de wijnranken stonden, de eikenhouten vaten waarin het geperste sap tot rijping kwam.
Toch geniet ik deze keer minder van de wijn dan anders. Slok na slok drink ik mezelf moed in voor de taak die op me wacht.

Voor me ligt een grote stapel bedrukte vellen, het moet nu echt gebeuren. Met tegenzin pak ik het eerste verhaal: #240 – Op het verkeerde been. Ik herinner me nog hoe spannend het was om deze op de site te plaatsen. De reacties die erop volgden, waren wijze lessen waar ik veel van leerde. Langzaam maar zeker vond ik mijn schrijfstem en mijn voorliefde voor interpunctie. Schrijfproces kwam in mijn leven en samen groeiden we.
Voorzichtig schud ik het bedrukte vel. De letters glijden naar beneden en dwarrelen op het tafelblad. Zo laat ik verhaal na verhaal uiteenvallen.

Met twee handen graai ik door de berg letters en snuif de geur van inkt en inspiratie op. Nieuwe woorden liggen te wachten om gevormd te worden, maar eerst moet ik orde scheppen in deze chaos.
Eén voor één berg ik de letters op in de voor hun bestemde vakjes. Dan volgen de leestekens. Ook zij krijgen een eigen onderkomen. De dubbele punten en de puntkomma’s moet ik splitsen, de witregels stapel ik op, de spaties krijgen hun vrijheid.

Met het wijnglas in mijn hand staar ik naar buiten. Is dit het einde van Schrijfproces? Even overvalt me een gevoel van weemoedigheid en paniek tot ik mezelf tot de orde roep. Nee, hier mag het niet eindigen. Ik gun Schrijfproces eerst een welverdiende rust, daarna gaan we er samen weer vol tegenaan.

Ik ga aan de gang met een rol cadeaupapier om de stapel lege vellen en de bak met letters in kerstig rood en groen te verpakken. Al snel liggen er twee pakjes op tafel. Om het af te maken, knutsel ik er bij allebei nog een gouden strik omheen.
Geïnspireerd door de verse geur van dennennaalden schrijf ik op een kerstkaart woorden van liefde en dankbaarheid aan Schrijfproces, mijn trouwe vriend en toeverlaat. Ik ben er zeker dat we samen weer vele lege pagina’s zullen volstorten met bedenksels. Samen met het kaartje leg ik de pakjes onder de nog kale Kaukasische zilverspar in de huiskamer. Het papier is geduldig, bij de letterbak bespeur ik een zekere onrust. Of is het gretigheid?

Voor het geval we elkaar niet meer "spreken": fijne feestdagen allemaal. Bedankt voor al die jaren van inspiratie, uitdaging, betrokkenheid, scherpzinnigheid en eerlijkheid. Jullie waren een belangrijk deel van mijn schrijfproces.