#588 Het grootste cadeau

‘Handelen vanuit dankbaarheid is als zout bij een maaltijd, je moet er spaarzaam mee zijn.’
‘Geniet er nu maar van.’ Het klonk chagrijnig, was ik ook. ‘Vond je het nou echt nodig om zo ongegeneerd uit mijn romansynopses te citeren?’
‘Het is toch een mooie openingszin?’ Ze trok het deksel van het bakje af dat voor haar op tafel lag. ‘Zeg eens eerlijk…had je me ook bedankt wanneer de schrijfopdracht er niet om had gevraagd?’
Ik voelde mijn gezicht warm worden. 
De keuken waar ze me naar toe had gebracht was niet de locatie waar ik met haar had willen afspreken.  
‘Het geeft niet.’ Ze knikte naar het bakje en schoof het naar me toe.
Ik schoof het terug. ‘Is het met dit cadeau zoals bij Schrödingers kat? Is het hier door jou of door mij?’
Ze duwde het weer in mijn richting.
Het duurde even voordat ik mezelf ertoe kon bewegen om de inhoud te bekijken.

‘Waarom ruik ik niks?’ Ik hield het bakje vlak onder mijn neus. ‘Ik zou nu toch iets moeten ruiken, chocolade of warme suiker, zoiets?’ Ik inhaleerde diep.
‘Blijkbaar is je geurperceptie niet zo sterk ontwikkeld.’

Het velletje keukenpapier waarmee mijn cadeau afgedekt was, bracht voor mij veel helderder tot leven wat er in dat bakje zat. Het was rafelig doordat het te vlug van de rol was afgescheurd en te klein om het stukje borstplaat  dat eronder verstopt zat volledig te bedekken.
Ik brak een stukje van de borstplaat af. Stopte het in mijn mond. Het suikergoed lag voor een moment nog zwaar op mijn tong, werd al gauw lichter terwijl het smolt en zich door mijn mond verspreidde.

Het was toen dat ik nog een aanwezigheid bespeurde. Alsof we bekeken werden.
Ze boog zich naar me toe, brak ook een stukje borstplaat af en begon er van te eten. ‘Ik word niet graag bekeken. Het is als met ademhalen. Sommige processen moet je niet teveel bestuderen, dan stokt het.’

‘Wat is het grootste cadeau dat ik je kan geven?’
‘Het is niet te koop en ook niet te ruiken. Totaal ongeschikt eigenlijk voor de opdracht van deze week.’
‘Wat is het dan?’
‘Dat je op me vertrouwd en nu ik toch je aandacht heb: Dat je me niet gaat vergelijken met het schrijfproces van anderen. Mij accepteert zoals ik ben.’
‘Dus als ik geen zin heb cadeautjes te kopen binnen het verhaal van deze week?’
‘Dan is dat helemaal prima.’
‘Parfum zou ik toch al nooit voor je kopen.’
‘Dat weet ik toch.’
Ik betaste de uitgesneden bloemvorm in het midden van het keukenkastdeurtje naast me. Trok zachtjes aan het deurknopje, zodat het nog nét niet openging. Genoot van de weerstand die het magneetje bood waarmee het deurtje op zijn plek bleef.