#586 Achter de Wereld van Illusie

 

 

 

Een suizend geluid, gevolgd door een lichte windvlaag, doet haar ledematen verstijven. Ze staart met een bonkend hart naar de pruttelende ketel op het oude fornuis. Helaas gaat dit haar zo niet helpen, dacht ze. De teleurstelling schiet als een schok door haar heen. Ze probeert snel te bedenken waar ze het amulet gelaten heeft. Vluchtig zoekend door de keuken, over planken vol kruidenpotjes en boeken, zoekt ze het laatste ingrediënt dat de twee werelden voorgoed zou scheiden.

Terwijl haar ogen zoekend over het aanrecht glijden, blijft haar blik hangen op het glimmende mes naast haar, waarmee ze een plukje haar van zichzelf heeft afgesneden volgens het recept. Het mes glanst genoeg om in de weerspiegeling te zien wat er achter haar staat. In het lemmet ziet ze de voor haar bekende vreemde bolling, een waas die geen vorm heeft maar wel beweegt. Iets wat een gewoon mens nooit zou opmerken. Het beeld in het mes laat haar in een reflex omdraaien.

Haar hartslag bonst ritmisch in haar oren en alles lijkt vertraagd. Nu weet ze het zeker. Het is hier, ze is te laat. Ze voelt de aanwezigheid, sterker dan ooit, al is er niets zichtbaar.

Ze was zover gekomen en bijna klaar. Ze was onzichtbaar gebleven voor de buitenwereld en de wereld daarbuiten, zoals een goochelaar het publiek laat geloven dat hij is verdwenen. Maar zij wist dat er meer was dan trucjes. Er is een duistere wereld, afgescheiden door een dunne laag die normale mensen nooit zullen zien.

Niet elke illusionist weet hiervan. De meesten beginnen uit nieuwsgierigheid, maar sommigen dragen iets in zich mee waar het kwade zich door voedt. Wanneer je dit bij je draagt, is het een illusie dat je zelf kiest om goochelaar te worden. De duisternis voedt zich met deze mensen en zoekt daarin de poort om door te breken. Dan verandert alles van entertainment naar een horrorwereld waaraan niet valt te ontsnappen.

Al jong wist ze dat ze anders was. Ze zag dingen die anderen niet zagen. Nu weet ze beter. Het heeft haar hele leven al gemanipuleerd, tot een jaar geleden. En nu staat ze oog in oog met iets dat niet zichtbaar is, maar waarvan ze weet dat het haar recht aankijkt.

Zolang ze haar angst onder controle houdt, heeft ze nog een kans. Eén laatste poging. Ze moet het amulet toevoegen als laatste ingrediënt van haar brouwsel in de ketel. Alles wat ze dit jaar verzamelde, elk ingrediënt, rust op dit moment. Zij is de uitverkorene om de twee werelden voor altijd te scheiden.

Het grijpt haar, het is sterker dan zij. Langzaam neemt het haar over. Het lacht haar uit. Ze mag niet falen. Als ze faalt, breekt het onzichtbare en zal niemand meer veilig zijn. Haar lichaam, als verlamd, hangt ze boven de grond.

Maar dan komt een vleugje warmte vanuit haar hart. Het breekt door de angst heen. Het zijn de flashbacks van herinneringen die door haar heen schieten en haar kracht geven. En Brian, haar liefde voor Brian. Ze duwt die warmte door haar lichaam; langzaam keert de helderheid terug. Het kwaad vecht harder, maar zij houdt stand.

Ze laat zich bewust verslappen, alsof ze verslagen is, ademt traag, en dan herinnert ze het amulet in haar zak. Ze grijpt het in één scherpe beweging uit haar vest.

Ze gooit het zijwaarts in de ketel. Een explosie volgt en in één klap is het donker.

Knipperend met haar ogen kijkt ze voorzichtig om zich heen. Het wordt lichter als de rook wegtrekt. Ze staat op dezelfde plaats weer voor de borrelende soep, maar de kleur is nu anders.

Heeft ze gedroomd? Verbaasd tast ze in haar zakken. Leeg.

Opnieuw een windvlaag, de oude keukendeur vliegt open met een klap tegen de muur. Daar staat Brian met open armen. Hij kijkt haar aan en zegt trots: Het is je gelukt. We zijn bevrijd.