#585 De snuisteraar

Op een hete zomerdag als deze vertoef ik graag in deze taveerne, het is er koel en het gerstenat lenigt mijn grote dorst. De avond is zwoel. Ik zit onder het rozet in de voute van de tot herberg verbouwde hoeve.

Door mijn lorgnet bekijk ik de afbeelding van de bontgekleurde trogon. Zou deze vogelnaam stammen uit de tijd van de oertaal? Van vreemde woorden valt de oorsprong  soms moeilijk te achterhalen. Zo bestaat in de celbiologie het woord organel, een onderdeel van een eukaryote cel met een speciale functie.  Organellen zijn levensbelangrijk voor de stofwisseling, genereren energie en houden het genetisch materiaal in stand.

Al deze wetenschap komt uit het naslagwerk dat ik op de kop tikte in het boekantiquariaat. Ik ga er graag snuisteren in oude geschriften om mijn kennis uit te breiden. Ook dorst naar wijsheid kan op vele manieren gelest worden.

Af en toe trek ik met de paardentram de stad in. In de stadsbibliotheek kan ik uren verwijlen in de afdeling met encyclopedieën. Zo ontdek ik allerlei nieuwigheden. Vandaag is dat de xylometer. Het is een moeilijke naam voor een ietwat banaal instrument. Je kan er bijvoorbeeld  mee berekenen hoeveel planken er uit een boom kunnen worden gezaagd.

Verleden week nog zocht ik naar een woord dat mijn moeder zaliger altijd bezigde. Bij het ingaan van de herfst zei ze: ‘Het wordt kouder. Trek maar een vareuse aan.’  Meer nog dan in Nederland, gebruiken we in België veel Franse leenwoorden. Het ding dat ik moest aantrekken was een wollen trui zonder mouwen. In Frankrijk gebruiken zeelieden de term voor een ruim vestje.

Dat woord is voor mij onlosmakelijk verbonden met die andere Franse term cache poussière (kaspoesjeir), de stofjas die op school of op het werk gedragen wordt om kledij te beschermen.

De gegenereerde woorden staan in het vetjes.