# 584 De droomopdracht

'Sorry. Ik heb het geprobeerd. Het lukt me niet.'
'Wat lukt niet?' Jaspers woorden klonken nog wat hijgend. Op zijn leeftijd werd de klim naar de schouder van een trol een steeds grotere uitdaging.
Hij kroop wat dichter naar het oor van Ingmar. 'Wat gaat er mis?'
Die staarde voor zich uit. Het maanlicht viel op zijn ogen, die zich even sloten. 
'Ik kan ze niet uit elkaar houden.' 
Ingmar wreef met zijn ene hand wild over de andere. Even later klonk het geluid van steengruis, landend in het mos.
'Luister. Ik leg het je nog 'n keer uit. De mensen die de blauwe vaten hier 's nachts in het bos kieperen, rijden in busjes. Dat zijn altijd mannen. Mensen die hier komen om stiekem samen te zijn, rijden in een gewone auto. Meestal zijn het een man en een vrouw.'
'Kun je me nog een keer uitleggen wat een busje is?' Ingmar legde zijn hoofd op zijn borst. 
'Ik heb je toch foto's en tekeningen gegeven?'
'Maar die waaien steeds van me af, overdag. Als ik versteen. En voor mij zijn het sowieso niet meer dan prentjes'
Jasper knikte in het besef dat de trol deze kleine beweging waarschijnlijk ook niet kon waarnemen.

'Ik ben niet dom hoor, maar die blikjes waar ze in rijden zijn zo klein voor mij. Groter dan jij, dat wel. Maar toch. Voor mij lijken ze allemaal op elkaar.'
Jasper kneep zijn ogen dicht, verblind door de onzekere glimlach van Ingmar.
'Dat zijn toch diamanten? Jouw tanden?'
'Klopt.' De borst van de trol zwol op. Het vallend gruis maakte de zachte zoete geur van het mos beneden los. 'Die snijden door alles heen.'
Jasper sprong overeind. 'Kun je er eentje missen?'
'Jawel. Ze groeien weer aan.'
'Laten we dat maar onder ons houden Ingmar.'
'Waarom?'
'Dat leg ik je later wel uit. Maar? Kun je zelf zo'n tand uittrekken?' 
'Makkelijk.' Jasper werd weer verblind.
'Luister. Mijn neef woont in een stad. Eind hiervandaan.'
'Je zult er maar willen wonen.'
'Daar gaat het nu niet om Ingmar. Hij sluipt vaak binnen bij een zekere Angus. Die houdt van dure Whisky. Mijn neef ook. Angus wast nooit af 's avonds. Dus mijn neef vult zijn flesje dan uit de bodem van het glas. Soms krijgt hij ook gesprekken mee. Daar heeft ie me over verteld. Doortastend figuur, die Angus. Als we die een tand van jou geven, komt hij het probleem wel oplossen.'
'En dan heeft het bos geen last meer van die rotzooi uit die blauwe tonnen? Omdat hij een tand krijgt?'
'Ja.'
'Doen we.'
'Goed. Morgen. Zelfde tijd, zelfde plaats. Ik neem mijn kruiwagen mee voor de... tand.'

Het geluid van kerkklokken doorbrak de stilte. De trol sprong op met een kreet van afgrijzen die de ruiten in het naburige dorp deed springen. De kabouter tuimelde in een tomeloze diepte waar het zachtste mos geen redding zou brengen.

Ik drukte op de snooze-knop van mijn mobiel.
Scrolde naar mijn agenda. 
Ophalen: Steentjes. Antwerpen. Samuel.
Afleveren: Groningen. Café De Dwerg. Ingmar en Jasper. Pas op. Sporen niet helemaal.
Business as usual.
Ik draaide me nog even om onder het dekbed.

Tien minuten later klonken de klokken weer.
Tijd voor koffie.