#583 Hotel Mama

‘Wij gaan hier geen ruzie over maken, Joris, maar ik wil dat je dit huis verlaat, nu!’
‘Hold your horses, Jennifer! Ik heb wel tot eind van deze maand de huur betaald van dit pand.’
‘Dat klopt, maar de inboedel is voor negentig procent van mij. Ik betaal er trouwens een aardig bedrag voor aan de verzekeringsmaatschappij.’
‘Kan ik het helpen dat je al die kostbare antieke meubels en prularia van je ouders hebt geërfd? Ik heb ze nooit echt mooi gevonden. Het is maar logisch dat je er de verzekering voor betaalt.’
‘Al goed, man, pak nou maar al de spullen in die van jou zijn. Dat zijn hoofdzakelijk kleren en wat sportmateriaal. Stop alles maar in de grote valiezen, die mag je hebben, daar gaan we niet over discussiëren.’
‘Waar denk je dat ik zo maar naar toe kan?’
‘Kan je niet naar jouw vriendinnetje uit de fitness? Zij heeft voor zover ik weet toch een riante villa aan de rand van de stad?’
‘Als je dat allemaal weet, weet je ook best dat ze daar niet alleen woont. Haar man is mede-eigenaar van hun huis en ze heeft twee kinderen.’
‘Oh, zit dat zo, wat sneu voor jullie.’
‘Die hoogdravendheid gaat je niet goed af. Hadden we niet afgesproken om alles in der minne te schikken?’
‘Zeker, ook als is de minne al lang zoek, nietwaar? Ik heb nu ruimte nodig en rust. Ik wil je hier niet meer elk moment van de dag tegen het lijf lopen. By the way, de bakker in het dorp verhuurt kamers, daar kan je meteen terecht. Er is ook een tearoom  waar je kan ontbijten in je eentje of gezellig met zijn tweetjes.’
‘Jouw sarcasme is overbekend, maar mij ga je er niet langer mee op stang jagen. Ik bel wel even met mijn moeder. Zij heeft plaats zat nu alle kinderen uit huis zijn.’
‘Ja natuurlijk, hotel mama, why didn’t I think of that?  Dat lieve mens gaat je zonder twijfel met open armen ontvangen.’
‘Dat volstaat, ik ga nu mijn koffers pakken. Morgen verhuis ik.’