#578 Life is a bitch

Doelzaam bewust scroll ik op mijn tijdlijn. Het stukje wordt met kracht door het algoritme naar voren geduwd. ‘We moeten weer aardig zijn op de sociale media’, buldert de kopregel. De woorden uit het opiniestuk opzuigend, voel ik vooral ontroering. De auteur blijkt de boomer te zijn die gelooft dat het sprookjesachtige ideale familieleven van de jaren 50 weer terug kan komen. Het Jan Terlouw-syndroom, met het touwtje aan de brievenbus. Als we allemaal lief en aardig tegen elkaar gaan doen, komen die bloemetjes en bijtjes wel weer terug.

Het is de waarschijnlijk beginnend dementerende auteur niet kwalijk te nemen dat ze de harde werkelijkheid van de socials niet meer aanvoelt. Dat ze niet snapt dat als jij je boodschap verspreidt, je overal met jaloerse types te maken krijgt, die zich onaantastbaar wanen achter hun toetsenborden. En dan heb je het nog over de types die echt bestaan, en die in ieder geval nog kunnen reageren als je ze op hun opgeblazen ego’s wijst. Veel erger zijn de bots, dusdanig geprogrammeerd dat ze je met meerdere ko’s tegen de grond krijgen met hun spamachtige berichtenverkeer. En als je dan nog overeind krabbelt komt de genadeslag wel met de nepreviews. De boomer zal er tegenin brengen dat je ook gewoon je socials kunt uitschakelen, ‘die had je vroeger ook niet, en toen konden we ook gewoon met elkaar communiceren.’ Leuk argument; ik heb het tien dagen geprobeerd en was gelijk de helft van mijn klanten arsenaal kwijt, en vrienden begonnen zich af te vragen of ze me als vermist moesten opgeven. Noem me een masochist, maar dan toch liever gewoon de virtuele klappen.

Het spijt me, lieve boomer. Ik kom graag bij je langs in het verpleeghuis om het even met je over de  vogeltjes en de vlinders van die goede ouwe tijd te hebben. Maar daarna moet ik helaas wel weer naar de spijkerharde realiteit van vandaag de dag terugkeren. Sorry voor mijn kwajongensachtige taalgebruik, maar life is a bitch zullen we maar zeggen.