#576 S.Z.

Chris leunt uit het raam. De bovenste verdieping overziet het terrein: de bloembakken waar dokters zitten met een kop koffie, het winkeltje voor patiënten, de huisjes voor de antisocialen achter bij de beukenbomen.
Hij doopt zijn kwast in de verf en kijkt omhoog. We beginnen met de laatste letter, de s. Die valt rakelings langs zijn hoofd als hij hem aanraakt.
"Shit."
De letter ligt in het gras.
Een bewoner raapt hem op en loopt door.
"Stop!" roept Chris en rent naar beneden.

Achterin, bij een huisje, vindt hij de man terug.
Die zit op een stoel naast de voordeur.
"Die letter," wijst hij.
"Sst."
Chris aarzelt. De man kan gewelddadig zijn. "Zou ik die terug mogen?"
De man reageert door op te staan en naar binnen te lopen.
Dit is vervelend. Chris stapt in de deuropening en klopt op de deur. "Die s heb ik nodig," zegt hij en stopt.
Het huisje biedt onderdak aan een verzameling miniatuurkamers, notitieboeken, spelletjes, sommige zelfgemaakt, die ook terugkomen in de mini-interieurs, die ontwerpen lijken te zijn voor puzzelkamers.
"Speelkamer!"
Chris ziet hoe de man de s boven op een miniatuurlandhuis plaatst. Hij loopt ernaartoe en wil de letter terugpakken.
"Spelbreker! Stommeling!" krijst de man.

"Bent u een vriend van Stefan?"
Een verpleegkundige loopt het huisje binnen. Chris voelt zich betrapt.
"Wat gezellig! Tijd voor uw pillen, meneer Zomers."
"Nee, ik ben niet... Hoort u niet te kloppen?"
"Hoezo is meneer Zomers zo overstuur?"
"Eh..."
"Wacht maar even."
Ze dirigeert Stefan kundig naar een stoel en houdt hem de pillen voor.
"Snooit!"
"Oei, dit is erg: da’s geen Nederlands. Slapen! Zzz!"
Eindelijk neemt de man de pillen. Hij kalmeert direct.
De verpleegkundige pakt de s. "Die is van u zeker? Hier kan hij iemand lelijk mee bezeren."

Chris staat buiten. Altijd wat hier.