#575 Wegstrepen

Hallo Hadeke,

prachtige zinnen en een mooi verhaal. Zij die ernaar vist of hij al wat ziet. Hij die niet voor haar wil of kan kiezen maar bij haar zijn kinderwens in vervulling ziet gaan.  Als lezer blijf je achter met een gevoeld dilemma. 

Een dingetje: In de zin Niets, wil ik antwoorden, maar ze gunt me tijd niet. mist denk ik het woordje 'de' 

Dank voor je reactie en scherpe blik. Inderdaad een 'de' vergeten. 

Ha Hadeke,
Prachtig! Mooi dat waaieren van haar warmte, de intimiteit die je zo goed hebt weten te vangen. De wending op het eind. Ik heb er van genoten. (je vondsten als: voordat hij mijn bloed tot beweging stuwt etc.) 

Dag Hadeke,

Ik vind het mooi, maar dan ook weer te mooi. En dat is een kwestie van smaak.
Ik struikelde wel over Het plafond met houten schroten verraadt een rijk, maar verloren verleden. 
Schroten roepen bij mij een beeld op van de jaren zeventig, niet van een rijk, maar verloren verleden. 
De beeldspraak die daar op volgt is simpelweg niet aan mij besteed. 
Toch graag gelezen, hoor. Vanwege het ritme, de sfeer 

Dank Emmy.

Angus: Ik vrees dat dit een terugkerende ervaring zal zijn, mijn 'mooi'schrijverij.

Die schroten uit de jaren zeventig waren ooit 'hot' in onder andere hotelkamers. Ik probeerde er én een hotelkamer mee te schetsen én dan ook nog een wat achterhaald hotel. Dank voor je reactie en je woorden over het ritme en de sfeer.

Erg mooi, dromerig. Ik vind de mooischrijverij goed passen bij twee mensen die filosoferen over de toekomst.

Ik heb ook een andere mening over de schrootjes en het rijke verleden: die vind ik dan wel passen bij het thema 'kinderen krijgen'.

Puntje van kritiek: "Haar naakte bovenlichaam spreidt zich in een opwaartse kromming voor me uit". Ik kan niet niet visualiseren hoe een lichaam zich in opwaartse kromming uitspreidt.

Met plezier gelezen in elk geval!

Dit is zo'n overbelichte scene uit een film waarin de HP verlangend terugkijkt op dit moment. Wat zintuigelijke details, misschien wat wapperende gordijnen bij openslaande deuren en zeegeluiden. 'Dromerig' zoals StefanZomers zegt, past wel. 

‘Ik ga niet,’ fluister ik.
De woorden smoren in mijn kussen. Ik draai me om.

Dit probeerde ik te visualiseren en toen dacht ik: fluisteren is al bijna onhoorbaar, maar in een kussen hoor je dat al helemaal niet. Dan zou ze ook hardop in haar kussen kunnen praten en dan de woorden laten smoren. 

Dank Stefan en jasha.

Wat betreft de kromming: De zij ligt op haar zij, richting de ik-figuur, steunend op haar elleboog. Daar had ik een beeld bij van een vrouw die in een soort curve ligt van bil tot hoofd, omdat zij zichzelf ondersteunt.

@jasha dat overbelichte kan ik wel snappen. De eerste zin van de ik-persoon (een hij) zag ik voor me als iemand die zich erg schuldig voelt en zich vermant. Met het fluisteren dat ook nog een gesmoord wordt, hoopte ik dat zijn dillema al aangezet wordt. Hij gaat/ wil immers niet weg bij zijn vrouw, ten koste van zijn minnares.

Grappig dat jij er een beeld van wapperende gordijnen etc. bij krijgt, terwijl ik juist instak op een wat verouderde hotelkamer, met een schimmelplek boven de douchedeur en een allang achterhaald schrootjesplafond.