#575 Uitvaart

‘Ik ga niet’
Het overlijdensbericht trilt nog na in zijn hand.
‘Hoezo?’ vraag ik, ‘waar ga je niet heen?’
‘Naar de begrafenis .’
‘Wie is er gestorven? Ken ik hem?’
‘Neen, gelukkig voor jou niet. Hij zou je nooit hebben geduld.’
Nu ben ik pas echt benieuwd en sta recht.
Ik kijk mijn vriend strak in de ogen en vraag: ‘Over wie heb je het?’
Hij kijkt weg en overhandigt me de brief alsof hij hem wil weggooien.
Ik schrik, die naam, het is zijn naam.
‘Wie…?’ stamel ik.
‘Het is mijn vader, tenminste op papier, zoals je kan merken’, zegt hij bitter.
‘Ik dacht dat je vader overleden was’, antwoord ik verwonderd.
‘Voor mij was hij al lang dood en begraven’, klinkt het kordaat.
‘Wil je dat ik in jouw plaats ga en een kaartje achterlaat? De familie zal dit misschien op prijs stellen?’

Het blijft even stil. Hij kijkt mij ietwat verbolgen aan.

‘Hij draait zich om in zijn kist als hij weet dat mijn vriendje op zijn begrafenis is. Homo was voor hem een scheldwoord dat ik tot mijn twaalfde zo dikwijls hoorde, dat ik er zelf wel een moest worden. Hij liet ons in de steek en heeft nadien  nooit nog enig teken van leven gegeven.’
Ik zie dat hij zich nu erg opwindt en beeft over heel zijn goddelijk lijf. Ik probeer hem tot bedaren te brengen en neem hem bij de schouders.
Hij schudt zich los en briest: ‘Weet je wat die smeerlap ons aandeed? Mijn moeder is er aan kapot gegaan, figuurlijk en daarna ook letterlijk toen  ze een hartaanval kreeg. Bij haar overlijden durfde dat monster het aan een krans te sturen. Mijn zus en ik hebben hem meteen in de afvalcontainer gekieperd. Ik vraag me af wie het heeft gewaagd mij dit bericht te sturen.’
Hij is zo verbolgen dat ik hem niet meer durf aan te raken.
Ik bekijk het overlijdensbericht opnieuw. Er staat een  persoonlijk adres op, nochtans is het tegenwoordig gebruikelijk dat enkel de uitvaartfirma wordt vermeld om te condoleren.  
Hij is nu gekalmeerd en zit op de bank. Zijn ellenbogen rusten op zijn knieën en hij heeft zijn hoofd in beide handen. Ik zet me naast hem, leg een arm om zijn schouder en toon het bericht.
‘Hier staat de naam van een zoon van jouw vader’, zeg ik voorzichtig, ‘misschien stuurde hij jouw de boodschap?’
Hij kijkt bedenkelijk  en neemt het papier uit mijn hand. Hij staart naar de naam en zegt weifelend: ‘Dat is dezelfde naam als die van mij. Heb ik een halfbroer dan?’
Ik antwoord dat het nogal wiedes is dat de vermelde zoon een halfbroer van hem moet zijn.
‘Zullen we samen naar de dienst gaan?’ waag ik en wek zijn nieuwsgierigheid.
Hij staat op van de bank en ijsbeert door de kamer. Dan staat hij stil, kijkt me lieftallig aan en vraagt: ‘Wil je mijn broertje  leren kennen? Misschien is hij wel knapper dan ik?’