#574 - Rouw, rauw op mijn dak

‘’Ben jij dit, oma?’’ vraagt ze. Ze heeft mijn oude fotoalbum gevonden, en bladert erin.
‘’Ja, dat ben ik. Ik was toen even oud als jij nu bent: zeven jaar. En kijk,’’ wijs ik op een grote foto: ‘’Hier ben ik ook, tussen mijn grote broers en zussen.’’
Ze telt. ‘’Acht! Wat veel! Ik heb er maar eentje...’’
Dan ziet ze een foto van mij en mijn vriendinnetje in een grote zinken teil. Ze moet er om lachen, en nog harder om eentje waar het fietsenrekje in mijn mond duidelijk te zien is.
‘’Ha, ha, net als ik, oma! Hadden jullie toen ook een tanden fee?’’
Voor ik kan reageren gaat ze verder:
‘’En wat is dit? Wat heb je in je haar? Was je punk?’’
‘’Dat zijn papillotten, die zette mijn oma in mijn haar en dan had ik de volgende dag pijpenkrullen.’’
Ze schatert het uit.
Vrolijk bladeren we verder, en ik geniet van het commentaar dat ze bij iedere foto levert.
Bij een foto van mij en mijn moeder blijft ze hangen. Ik ben daar iets ouder al, twaalf of dertien, en draag geen kinderjurkje meer maar stoere hotpants. Ze bestudeert het plaatje aandachtig. Ik ben benieuwd wat ze van mijn kleding vindt, maar ze zegt onverwacht ernstig:
’’Ik wou dat ik jouw moeder gekend had, oma.’’

Ik wil wat zeggen maar mijn keel zit dicht. Wat zou ik er veel voor over hebben om mijn kleindochter aan mijn moeder voor te stellen! Het kan niet meer, ik weet het. Ik ben allang gewend aan het gemis, na al die jaren. Toch?
Ik vecht tegen mijn tranen. Het meisje merkt het niet, bladert alweer verder. Ik trek haar tegen me aan en piep: “Ze zou je prachtig hebben gevonden!’’