#574 - Vis

Harry stond op en schuifelde naar het dressoir. Naast de foto’s van Carla, de kinderen en kleinkinderen dobberde het lijfje van Vis. Terwijl hij het vissenlijkje bekeek, hoorde hij hoe de rust in de woonkamer plaats maakte voor een diepere stilte. Vergeefs tikte hij met zijn vinger tegen de rand van de kom. Vis gaf geen teken van leven meer. Harry moest denken aan de dag waarop Carla en hij hem kochten. In de bus naar het centrum had hij nog een laatste poging gewaagd. ‘Ik heb niets met vissen’, maar Carla liet zich niet meer ompraten. ‘Het is toch leuk voor als Peter of Marije met de kinderen langs komen?’ Carla had Vis toen een naam gegeven, maar welke kon Harry zich nu met geen mogelijkheid meer herinneren. Het was al snel Vis geworden. ‘Vis heeft honger. Vis is erg actief vandaag. Welterusten, Vis.’ Harry hoorde het haar nog zeggen. ‘Hé Vis,’ zei hij, terwijl hij tegen beter weten in tegen de kom tikte, ‘Vissie…..’

‘Wat nu? zei Pichegru.’ Harry overwoog het lijkje door de wc te spoelen. Maar het beeld van een kleine tsunami die het lichaam van Vis meesleurde stond hem tegen. Hun leven samen verdiende een waardiger afscheid. Carla zou Vis waarschijnlijk hebben willen begraven. Zij zou nu al ergens in de keuken een bakje of doosje hebben opgeduikeld. In de achtertuin, onder de vlinderstruik wees zij dan het plekje aan waar Vis laatste rustplaats was. Na een kort moment van stilte zouden ze naar binnen gaan om koffie te drinken, zoals ze altijd deden rond half tien, maar nu zou het toch net iets anders aanvoelen. Harry voelde zijn ademhaling lichtjes schokken en ogen vochtiger worden. ‘Kom op Har,’ zei hij tegen zichzelf ‘het is maar een vis.’