#574 Locked-in
‘Goedemorgen Jan!’
Ik schrik me kapot van een lachend gezicht dat in mijn vizier opdoemt. Een zoete geur die ik niet kan plaatsen druipt van haar af en vult de kamer. Ik wil wegvluchten, maar de bedhekken benemen me elke optie op vrijheid.
‘Tijd om je even op te frissen, man.’
Haar stem buldert door de kamer en terwijl ik me nog probeer te oriënteren op waar ik ben, popt ze uit het niets weer op naast mijn bed. Opnieuw een hartverzakking.
‘Heel goed. Doe de ogen maar eens open. Het is prachtig weer.’
Het onbekende meisje is alweer weggelopen en plotseling flitst fel licht mij tegemoet.
Mijn deken verdwijnt ook met de snelheid van het licht. Ik voel me naakt en krijg het koud. Blijkbaar kijk ik niet naar tevredenheid, want ze vervolgt:
‘Nou, Jan. Even wat gezelliger, hoor. Ik ben hier ook niet voor mijn plezier hé? Bovendien moet ik er nog drie wassen. We gaan er toch niet weer een strijd van maken?’
Mijn blik glijdt naar boven waar een plafondlift vervaarlijk bungelt. Het begint allemaal weer langzaam te dagen. De stukjes, flarden van mijn leven. Het meisje met die indringende geur.
Ze zit ineens aan de knoopjes van mijn pyjama te wroeten. Direct roept dit weerstand bij mij op en ik weer me af.
‘Vent, kom op! Ik probeer je gewoon te wassen! Niet zo tegenwerken.’
Willoos geef ik me maar over als prooi aan dit ontembare dier. Mijn krachten zijn niet meer dan een fractie van wat het geweest is. In mijn hoofd spring ik nog op. Neem de benen. Deel ik nog een corrigerende tik uit. Maar ik ben mijn autonomie verloren. Gevangen in een zak met botten.
‘Fijn dat je nu wel meewerkt. Dat is toch fijner voor iedereen?’
Oei, wat een heftig verhaal…
Lid sinds
4 jaar 11 maandenRol
Oei, wat een heftig verhaal. Verdriet om wat eens was en kon en nu niet meer, en dan ook nog zo'n verzorgster... mooi beschreven!
Het onvermogen van niet meer…
Lid sinds
2 jaar 1 maandRol
Het onvermogen van niet meer kunnen communiceren en dan idd met zo'n verzorgende, is schrijnend en zet je voor mij heel goed en krachtig neer. Paar dingetjes: ik had een beetje moeite met "de pleuris" van de tweede zin. Zulke spreektaal op papier stokt mij, niet vanwege het schelden, maar omdat het moeilijk leest. "Ik schrik me kapot" of iets dergelijks zou dat kunnen voorkomen. En kan een geur druipen? Ik denk te snappen wat je bedoelt (zo dik aanwezig dat-ie druipt ofzo), maar zintuigelijk (een geur is niet vast, maar vluchtig) zou ik iets anders kiezen. Hoe dan ook: mooi neergezet, mooi verhaal.
Jascha mooi herkenbaar…
Lid sinds
1 jaar 2 maandenRol
Jascha mooi herkenbaar verhaal voor iemand die ooit in de zorg gewerkt heeft. Een paar kleine puntjes van mijn kant. Bij het lezen stopte ik achter ben in de zin met "waar ik ben popt ze uit" Een komma tussen ben en popt maakt deze lange zin makkelijker leesbaar. De begin van de zin "Ik zit hier..." zou ik persoonlijk schrijven als "Ik doe dit..."
Graag gelezen.
Dank SchrijfDeb, Raymond,…
Lid sinds
16 jaar 1 maandRol
Dank SchrijfDeb, Raymond, Job!
De pleuris had gekund in een profiel van deze HP, maar aangezien ik in de laatste gedachte ook spreek van een corrigerende tik en niet een slag voor haar harses, heb ik het gewijzigd, Raymond.
@Job de komma heb ik toegevoegd voor de leesbaarheid en 'zit' is 'ben' geworden.
Dag jascha, Ik sluit me aan…
Lid sinds
13 jaar 3 maandenRol
Dag jascha,
Ik sluit me aan bij de positieve reacties.
Maar...de titel 'Locked in' maakt dat ik bleef haken bij Direct roept dit weerstand bij mij op en ik weer me af.
Het locked in syndroom behelst volgens mij dat je alleen nog maar je ogen kunt bewegen.
Voor het overige dus graag gelezen.
Dank Angus. Locked-in als…
Lid sinds
16 jaar 1 maandRol
Dank Angus.
Locked-in als syndroom maakt inderdaad dat afweren met armen niet mogelijk is. Ik heb de titel meer gekozen vanwege het bed, de bedlegerigheid.
Je zal daar maar liggen,…
Lid sinds
1 jaar 6 maandenRol
Je zal daar maar liggen, overgeleverd aan anderen. Mooi beschreven: ik voel echt met hem mee. GG dus!
(De veranderingen na eerdere commentaren vind ik ook verbeteringen)